Onder tafel óók niet! Ik kwam overeind en keek nog eens om me heen. ‘Waar kan dat kreng nou zijn? Zo klein is het ook weer niet.’ Tussen de instructiepapieren en onder het snijblad lag het niet. Ook niet op of onder de stoelen en tafel. Zelfs mijn kleding had ik afgeklopt, hopend dat het in een plooi zat. Ik wist wat Miranda zou zeggen, op haar zeurderige toontje: “Je moet ook boven tafel werken.” Niet dat het zou helpen, er sprongen altijd stukjes weg bij het lossnijden. Als het geverfd was zou het misschien opvallen. Oh, waarom wilde zij toch een grijze vloer? Zuchtend ging ik zitten. Dan maar een vliegtuigje minder. Twijfelend keek ik naar het dek van de USS Kearsarge. Misschien de laadruimen open… lift halverwege… dat kon wel. Er was één vliegtuig over. Als ik dat tussen het liftplatform en de parkeerrij plakte leek het of de vliegtuigen aan dek werden gebracht. Briljant! Ik schoof mijn stoel dichter naar de tafel. Krak ‘Dat méén je niet!’ Ik sprong op en de stoel viel achterover. Ja hoor, daar lag de kleine Harrier-jet in een tiental kleine stukjes. Niet meer te redden. Met een nieuwe zucht liet ik me op de stoel zakken. Nou ja, ik had een oplossing. Voordat ik me weer op het model kon richten, hoorde ik de voordeur opengaan. Even later stapte Miranda de kamer in. ‘Ik ben er weer. Hoe gaat het met je bootje?’ vroeg ze vrolijk. ‘Bagger,’ antwoordde ik. ‘Was weer eens iets gevallen. Wel gevonden, maar was er met de stoel overheen geschoven.’ ‘Oh, dat spijt me voor je schat. Net nu ik een rood kleed voor onder de tafel heb gekocht.’ Ik keek haar even aan, zuchtte nog maar eens en legde mijn voorhoofd zachtjes op de tafel.