Eén van de Creators zat in zijn leunstoel. Voor Hem op tafel lagen de meest uitgelezen spijzen en de heerlijkste flessen drank. Naast Hem zat zijn beeldschone vrouw. Vol aanbidding keek ze naar haar Heer en Meester op. De creator zag er verveeld uit. Ondanks Zijn welstand scheen hij niet gelukkig te zijn. Hij knipte met de vingers en gebood de toesnellende bediende om het immens grote flatscreen in werking te stellen. “Laat mij eens de planeet zien die ik duizenden lichtjaren geleden creëerde. Hoe is de naam van dat kleine rondcirkelende ding ook al weer? Bevatte de naam geen kleur?” “U gaf het als naam: de blauwe planeet., Meester. Soms noemde U het ook “de aarde”. “Ah ja, juist. Ik had daar grootse plannen mee. Schiep ik daar ook niet een zon, een maan en miljoenen sterren bij? En een beeld naar mijn aard en gelijkenis?” “Ja zeker, Meester. U noemde hem Adam en U maakte ook een vrouwelijk beeld, Eva, om hem een plezier te doen. Adam voelde zich te eenzaam om zijn taak “de aarde te vervolmaken ” uit te voeren.” “Ik herinner me het weer”, zuchtte de Creator, “ en ik zei dat het goed was, maar ik heb niet gezegd dat “de aarde” volmaakt was. Laat mij de stand van zaken eens zien.” De aarde met al zijn wel en wee verscheen op het flatscreen. De creator leefde op bij het zien van de prachtige natuurbeelden, bij het horen en zien van de schoonheid van de zeven kunsten, bij het bewonderen van monumentale gebouwen zoals kerken en musea, bij het zich bewust worden van het menselijk vernuft dat technische wonderen verwezenlijkte. Maar Hij zag ook de wreedheden tegenover mensen en vooral de wreedheden tegenover de onschuldige kinderen en dieren. Hij zag het onzinnig oorlogsgeweld; Hij zag de vervuiling van de oceanen, Hij zag de vervuiling van het luchtruim. “Ik begrijp het niet”, zei hij verontwaardigd. “Ik heb de mensheid het paradijs gegeven. Er is voedsel genoeg voor iedereen; er is plaats genoeg voor iedereen. Waarom die jalousie omtrent andermans bezit, geloof en cultuur? Waarom zijn de mensen niet gelukkig op de plek waar ze geboren zijn? Waarom genieten ze niet van de dingen die ze wel hebben? Waarom moeten ze “mijn blauwe planeet” zo bezoedelen? Kijk, daar raast weer zo´n vliegtuig door mijn mooie blauwe lucht.” Zijn wijsvinger priemde richting het vliegtuig. Een grote steekvlam deed het ontploffen en in zee storten. “Sluit het scherm,” brulde hij boosaardig, “ik zal over een aantal lichtjaren nog eens gaan zien. Misschien zijn ze daar op aarde dan iets wijzer geworden.” De Creator had er geen weet van dat hij zelf de aanstichter was van al dat leed. Hij had een beeld geschapen naar Zijn aard en gelijkenis!