8 maart 2044 De eeuwige duisternis op 7.352 meter diepte werd door een felle lichtbundel verdreven. Vreemde wezens met bungelde lantaarns op hun voorhoofd schoten verschrikt weg voor het vreemd uitziende zilverachtige monster. Enkele vissen bezochten nieuwsgierig de vreemde ronde koepels waarmee de onderzeeër uitgerust was. Achter de vensters gingen twee mannen verscholen die met grote ogen van verbazing keken naar een wereld die voor het eerst door mensenogen aanschouwd werd. ‘Stop de Niphille,’ schreeuwde de man met de platina blonde lokken uit. Onmiddellijk reageerde de man naast hem door met zijn gespierde arm de rem aan te trekken. Binnen enkele seconden stonden ze stil. Beiden keken verbijsterd naar het vliegtuig dat op de oceaanbodem stond alsof de piloot hem hier doodleuk geland had. Als het al abnormaal was dat het vliegtuig heel was gebleven nadat het op de epipelagic was neergestort, was het des te vreemder dat het hier in zijn volle glorie op een diepte van ruim 7000 meter bevond. Met de groen uitgeslagen romp die begroeid was met zeesterren en poliepen, de nog intact zijnde vleugels en motoren leek het erop of het vliegtuig elk moment weer kon vertrekken. Voorzichtig benaderde de onderzeeër het vliegtuig. De precies 30 jarige oude duisternis werd uit de cockpit verdreven. Op de plaats waar de geraamtes van de piloten hadden moeten zitten gaapte slechts alleen een lege ruimte hun terug aan. De onderzeeër gleed langzaam naar de romp van het vliegtoestel. Achter de passagiersraampjes telden ze honderden lege stoelen. Het enige teken dat er ooit mensen aan boord waren geweest waren de vele tassen en spullen die verspreid over de vloer van het toestel lagen. Verbaast vroegen zij zich af waar de passagiers gebleven waren. Op de staart was nog net het vliegtuignaam MH370 te lezen. De verdwenen Maleisische vliegtuig was eindelijk terecht, maar zonder haar passagiers.