‘Mag ik hier uitstappen?’ Ze vroeg het alsof de buschauffeur haar halte voorbij gereden was. Met zo’n gemak en zo’n rust in haar stem, dat ik er persoonlijk niet aan twijfelde dat ze het meende. De stewardess liep op haar af en vertelde dat dat niet zomaar kon en of ze wilde gaan zitten. ‘Heeft u dat nou nooit? Dat alles teveel is? Mijn man is weg, ik zit met een wurghypotheek, de kinderen willen me niet zien…’ Een man in een kameez stond op. Hij vertelde dat hij niet naar huis kon en nergens welkom was. Iedereen waar hij van hield was weg. Een oude dame volgde. ‘Ik ben mijn kinderen aan het overleven, mag ik alstublieft met u mee?’ Zacht gemompel. De stewardess verdween richting cockpit. Een man met bakkenbaarden, ergens achterin, vertelde dat er iets verder van de vliegroute vruchtbare eilanden lagen. Met witte stranden en de azuurblauwe zee en genoeg om van te leven. Voor wie zou willen. Voor wie zou willen. Mijn gedachten dreven af naar het gesprek dat ik een paar dagen eerder had met de oncoloog. In Peking is een arts die gespecialiseerd is in mijn tumor. Ik ben gegaan zonder echt te weten waarom. Mensen keken elkaar aan. Hier en daar werd gepraat. Er werd gehuild, maar het klonk, ik durf het bijna niet te zeggen, opgelucht. Toen de piloot binnenstapte was de sfeer bijna uitgelaten. Hij trok zijn stropdas van zijn hals. ‘Wie wil dit echt?’ Handen werden opgestoken. Niet veel later had iedereen een parachute op zijn rug. De deuren gingen open. Een onmetelijke wind stroomde naar binnen. Mensen die elkaar niet kenden liepen hand in hand naar de uitgang en stapten de ondergaande zon in.