Als de ouderwetse wekker haar luidruchtig wakker maakt, realiseert Laura zich onmiddellijk dat ze vandaag een sollicitatiegesprek heeft. Ze gaat af op een baan als redactrice, die haar op het lijf geschreven lijkt. De advertentie stond in een huis aan huis blad en daar was ze verbaasd over. Waarom stond hij niet in een dagblad? Dan was er toch meer kans om de doelgroep te bereiken? Maar ‘wie niet waagt, die niet wint’ was haar leuze. Ze schreef een brief en deed haar keurige curriculum vitae erbij. Kort, want zoveel ervaring had ze nog niet, maar haar opleiding was degelijk. Een paar dagen later kreeg ze een email met een uitnodiging en als ze niet te laat wilde komen, kon ze maar beter opstaan. Eerst koffie! Het was gisteren behoorlijk laat geworden. Met vrienden naar de bios en daarna de kroeg in. Teveel wijn en teveel heftige gesprekken. Onderwerp President Obama en zijn aankomst in Nederland. Ze zaten aan een tafel met een andere groep en die mengde zich in het gesprek. Zijzelf kreeg het aan de stok met een arrogante man van middelbare leeftijd. Ze was het absoluut niet eens met zijn negatieve houding. De woorden poppenkast, overdreven gedoe en geldverslindende Amerikaanse show, leken een klinkklare uitdaging tot een discussie. Het is dat haar vriendin zich in het gesprek mengde anders was het totaal uit de hand gelopen. Ze haatte dit soort lieden. Pure macho’s. Ze kijkt op haar horloge en rent naar de badkamer. Uit haar kledingkast pakt ze een broekpak, een zijden blouse en natuurlijk haar naaldhakken. Met weinig make-up en het rode haar golvend over haar schouders, rent ze naar buiten om met haar oude Corso naar het adres in Den Haag te rijden. Het blijkt een klein modern kantoor te zijn. Bij de receptie wordt ze opgehaald en naar een keurig ingericht kantoor gebracht. Achter het bureau zit een man van middelbare leeftijd met een bekend gezicht, die met een uitgestrekte hand op haar af komt. ‘Kijk, kijk! Dat is nou toch toevallig. Zullen we ons prettige gesprek van gisteravond voortzetten?’