“Lieve Erik, Ik ben niet dood, nog niet. Ik ben ook niet van plan om dood te gaan. Je moet begrijpen wat er is gebeurd. Je weet hoe gestrest ik altijd ben. Je weet hoe erg ik verlang naar rust, ontspanning. Je weet echter ook, dat me dat niet lukt. Nu is het me wel gelukt. Mijn vliegtuig ging niet naar New York, zoals we gedacht hadden. Halverwege werden we gekaapt. Er ontstond paniek, mensen schreeuwden door elkaar heen. Toen was daar een man. Hij had een rustgevende stem. Hij nam de leiding en wij gaven ons over. Hij vertelde ons dat hij ons ontspanning kon geven, in de puurste vorm. Ik wilde zijn zoals hem, dus stemde ik in, net als de rest. Erik, ik kan je niet vertellen waar ik ben. Ik kan je alleen zeggen dat ik gelukkig ben. Dit is waar ik thuis hoor. Ik wil dat je geniet van je leven. Het leven is een feestje, maar je moet zelf de slingers ophangen, of niet soms? Dit is mijn eerste en laatste brief aan je. Stuur maar niks terug, verspilde moeite. Maar onthoud dat ik altijd van je zal houden. Veel liefs, Sacha” Ik stond op en rekte me, met een grimas op mijn gezicht, uit. Ik gaf de brief een kus en gaf hem daarna aan één van de kapers. Hopend dat hij aan zal komen. ‘Niet treuzelen, werken!’ Een harde zweepslag op mijn rug doet me naar mijn werkplaats schuifelen. Ik voel bloed langs mijn rug op de grond druppelen. Hopelijk vindt Erik zijn ware liefde.