Ik had altijd gedacht dat ik vreselijk in paniek zou raken. Hoe vaak heb ik niet gekeken naar ‘Air Crash Investigation’ op National Geographic Channel. Zelfs voor de televisie werd ik er klam en angstig van. Gek genoeg, nu de zee steeds sneller dichterbij komt, voel ik me rustig. Of misschien kan ik het niet meer? Waarom komt er niemand in opstand? Eén ding is mij volledig duidelijk, het lot is bepaald en onomkeerbaar. Protesteren heeft hier letterlijk geen enkele zin. De vlucht begon zoals iedere andere vlucht. MP3 speler en boek uit mijn tas. Handbagage in het rek boven mijn hoofd. Gordel om. Taxiën naar de startbaan, veiligheidsinstructies, opstijgen, klimmen tot de juiste hoogte. Lampjes van de gordels uit, MP3 aan, kopje koffie van een stewardess. Ik heb de tijd niet bij gehouden, maar vermoedelijk na een uur of zes, begon er iemand door de intercom te praten. De piloot dacht ik, met informatie over het weer ter plaatse. Ik haalde de oortelefoon van mijn oren om te luisteren naar de piloot. Het was moeilijk te horen wat hij allemaal vertelde, wel besefte ik dat niet de gebruikelijke informatie door de piloot werd gegeven. Flarden van het gesprek, of eigenlijk de monoloog dwarrelen door mijn hoofd. ‘Ik ben een slecht mens, we zijn allemaal slechte mensen. Alles is door ons verpest. Niet waardig om nog langer verder te leven. We zijn allemaal gegrepen door egoïsme, materialisme, geld en oppervlakkig genot. Het is beter dat we stoppen, de mensheid, ons leven, het voegt niks meer toe...’ ‘Vliegen door totdat er geen brandstof meer is. Gefeliciteerd, u maakt samen met mij een begin aan een betere wereld.' Cynisch is het in ieder geval. Mijn leven, het leven van mijn medepassagiers, wordt beëindigd door het gedachtegoed van een depressieve idealist.