Utopia Zweetdruppels staan op zijn voorhoofd, zijn handen zijn klam en toch heeft hij het koud. Voorzichtig kijkt hij om zich heen. De meeste mensen zijn in gedachten, verdiept in een boek of in gesprek. Een enkeling slaapt, zich totaal niet bewust van wat er staat te gebeuren. Twee rijen voor hem zit Bernardo. Het duurt nu niet lang meer. Met een zucht kijkt hij op zijn horloge. Het lijkt wel of de wijzers stilstaan. Weer kijkt hij om zich heen. Hoe zullen ze reageren? Ze gaan geschiedenis schrijven, dat is zeker. Gelukkig dat de piloot wilde meewerken, al hadden ze veel moeite moeten doen om hem te overtuigen. Het hielp natuurlijk dat de piloot net was gescheiden en geen banden meer voelde met zijn verleden. Mooi ook dat ze andere paspoorten konden gebruiken. Zo kan nooit achterhaald worden wat ze van plan waren, want hun identiteiten zijn niet bekend. Bernardo kucht en kijkt even om. Ziet hij er tegenop? Nog vijf minuten voor de grootste verdwijntruc uit de geschiedenis. Het kan natuurlijk fout gaan, maar hij is voor 90% zeker dat deze nieuwe Bermudadriehoek werkt. Vijf rijen voor hem staat iemand op om naar het toilet te gaan, een ander roept de stewardess. Nog een paar minuten en dan komt de grote draai, recht de Bermudadriehoek in. O ja, er komt vast paniek en misschien tegenstand, maar eenmaal in Utopia wil niemand meer terug. Niet dat dat ooit zou kunnen. Hij voelt zijn hart sneller kloppen, nog 30 seconden. Voor hem gaat Bernardo verzitten. Hij ziet de spanning in zijn schouders. Hij zou hem willen geruststellen, maar dat gaat niet. De passagier naast hem draait zich naar hem toe en vraagt …..