Als ik mijn appartement wilde behouden moest ik er voor zorgen dat ik deze baan kreeg. Ik zoog wat verse zuurstof mijn longen in en klopte op de donker eikenhouten aan. De deur werd ruw open gerukt. Een hand greep mijn arm beet en sleepte mij naar binnen. Hardhandig werd ik op een stoel gezet. Verbaasd keek ik naar de gemaskerde gezichten van de drie mannen die voor mij stonden. Ze stonden zo dicht op mij dat ik de knoflooklucht uit één van de monden kon reuken. De zware parfum die ze droegen ontnam mij het vrije ademen. ‘Vertel, waarom ben jij geschikt voor deze baan?’ schreeuwde de man met het goudkleurige masker. Achter het masker zag ik twee opaalgroene ogen fel glinsteren. Kalm blijven, dacht ik bij mezelf, dat is mijn enige redding. Ik voelde hoe de angst mij besloop. Stil om uiteindelijk hard toe te slaan. Maar ik laat hem niet binnen komen. Ik had bang moeten zijn omdat de gezichten achter maskers verborgen gingen, maar ik straalde kalmte uit. In werkelijkheid waren mijn handen klam en voelde ik hoe er zweetdruppeltjes in de vorm van pareltjes op mijn voorhoofd gevormd werden. ‘Omdat ik mij niet laat intimideren door jullie en ik heb kennis die voor het bedrijf van groot belang kan zijn.’ Eén van hen haalde een pistool tevoorschijn. ‘Hoe goed ben je met wapens?’ Verwonderd keek ik naar het pistool dat niet op mij gericht was. Waarom vroegen ze dit? Ik nam de ruimte eens goed in mij op, de mannen, de deur, de kale muren en ik, die op het enige meubelstuk zat dat in de ruimte aanwezig was. Er klopte iets niet. Plots besefte ik dat ik op het verkeerde sollicitatiegesprek zat. ‘Mijn excuses maar ik geloof dat ik verkeerd zit.’ Ik wilde opstaan en weglopen, maar werd terug geduwd. Angst klemde om strak om mijn luchtpijp heen. De maskers gingen af en de oudste van hen zei: ‘Nee je bent op het juiste sollicitatiegesprek . Je weet je kalmte te behouden als je onder zware druk gezet wordt en dat is precies wat wij zoeken. Gefeliciteerd.’ Mijn hart jubelde van geluk, kon ik toch in mijn appartement blijven.