Pisnijdig was ik toen ik hoorde dat zij een baan had gekregen. Met mijn brief notabene. Ik sprak af met met de onderwijsinspecteur van de gemeente Z. verantwoordelijk voor het aannemen van onderwijspersoneel. 'Kom binnen,' zei hij, 'wat kan ik voor je doen?' 'Ik heb weken geleden een sollicitatiebrief geschreven, en ik vroeg mij af, hoe de procedure verloopt, zodat ik uitgenodigd kan worden voor een gesprek,' zei ik, terwijl ik rustig op de stoel neerdaalde en vervolgde, 'het is namelijk zo, ik schreef mijn sollicitatiebrief in januari en degene die mijn brief overschreef onlangs, is inmiddels opgeroepen voor een gesprek. Toevallig ken ik nog iemand die ook is opgeroepen voor een gesprek en zij schreef die brief vorige week. Welk systeem hanteert u, vraag ik mij af. Wat ik erbij wil vermelden is dat, misschien wel toevallig, van de twee die zijn opgeroepen voor een gesprek, dat hun vader bij de gemeente alhier werkt. Ik zou bijna iets willen zeggen richting vriendjespolititiek. Ik bleef hem aankijken. 'Gaat het op volgorde van binnenkomst of naar aanleiding van een brief? Hoe dan ook, dan mis ik mijn oproep. Misschien is mijn brief wel weggeraakt.' Hij keek mij aan en ik voelde dat we geen vrienden zouden worden. 'Ik vind dat nogal wat, om mij te betichten van vriendjespolitiek,' zei hij, 'je zit wel tegenover degene die mensen aanneemt in het onderwijs.' 'Ik besef dat, en ik beticht u niet, nee, ik wil weten hoe het gaat en ik denk dat u de juiste persoon bent die mij daar een antwoord op kan geven,' zei ik kalm. 'Dit gesprek zou ik kunnen zien als sollicitatiegesprek, op uw eigen verzoek,' zei hij een autoritair, ' en mensen zoals u vind ik revolutionaire types.' 'Ik houd niet van jouw soort types in het onderwijs,' zei hij. Mijn schip zonk op dat moment diep. Er was geen enkele plek waar ik mijn anker aan kon vastmaken. Ik vermeldde nog even dat ik meer een vernieuwend type was in het onderwijs. Hij hoorde het niet meer.