‘Wat verwacht je precies van deze baan?’ Zijn snor bewoog mee wanneer hij praatte en ik moest mijn best doen om mijn lachen in te houden. ‘Ik verwacht dat ik jongvolwassenen les mag geven. Ze zo iets kan bijbrengen, niet alleen de lessen uit het boek, maar ook iets waar ze hun leven lang iets aan zullen hebben.’ ‘Een soort levensles?’ ‘Zo zou u het kunnen noemen. In deze tijd hebben de jongeren nauwelijks respect voor de ouderen. Als ik voor de klas sta, zal ik respect afdwingen.’ ‘Hoe dacht uitgerekend jij dat voor elkaar te krijgen?’ Hij leunde achterover, zijn voeten rusten op het bureau. Mijn gedachten dwaalden af naar vanmorgen. We stonden met z’n allen in twee rijen. Soort bij soort. De linksen lachten ons uit, ze scholden, spuwden naar ons. ‘Ik zal ze dwingen naar me te luisteren. De meeste leraren komen de leerlingen teveel tegemoet. Je moet niet toegeven, je poot stijf houden. Pas dan bereik je dingen.’ Hij draaide even aan zijn snor. Terwijl de zon, die door de gordijnen heen piepte, de zweetdruppels op zijn kale hoofd zichtbaar maakten. ‘Beledig je nou onze leraren?’ Driftig schud ik mijn hoofd. ‘Juist niet meneer, ik zeg alleen dat het anders kan,’ mijn handen bewogen gepassioneerd mee. ‘Ik houd van jongeren, ik houd van lesgeven. Het zit in mijn bloed. Geeft u me toch alstublieft een kans!’ Hij bladerde door mijn gegevens en keek even verward op. ‘Geen ervaring zie ik?’ Ik liet mijn schouders zakken. ‘Nee, alhoewel ik altijd heb lesgegeven aan de buurtkinderen.’ ‘Lesgeven aan de buurtkinderen? Wat leerde je ze? Hoe je iemand beleefd moest groeten?’ ‘Ze zijn intelligenter dan gedacht wordt,’ zijn opgestoken hand liet me zwijgen. ‘Ik denk dat we klaar zijn,’ hij stond al op en opende de deur. ‘Bedankt voor je komst.’ Ik draaide me om in mijn stoel en keek hem met open mond aan. Zijn hoofd maakte een knikje richting de deuropening. Ik stond op en liep langzaam op hem af. Zwijgend keken we elkaar aan. Toen liep ik weg. ‘Die kaaskoppen ook altijd,’ kon ik de donker getinte Afrikaan nog net horen zeggen.