De receptioniste bracht me door een lange gang naar het kantoor waar het sollicitatiegesprek zou zijn. Het tapijt liep lekker verend. ‘Hier is het,’ zei ze. Met een knikje bedankte ik haar. Ik klopte op de deur en opende die gelijk. Achter een lange tafel zaten twee mannen en twee vrouwen. Ik schoot in de lach en zei: ‘Zo’n welkomstcomité had ik niet verwacht.’ ‘U bent?’ vroeg de man die helemaal links zat. Hij droeg een knal oranje stropdas. Kennelijk een fan van het Koninklijk Huis. ‘Greetje van Hier tot Ginder.’ ‘Had u zich niet wat beter kunnen kleden?’ vroeg een zwaar opgemaakte vrouw. Haar paarse nepnagels waren zeker vijf centimeter lang. Minachtend keek ze naar mijn spijkerbroek, de sportschoenen en het enigszins verkleurde witte T-shirt. ‘Waarom? Ik doe me nooit mooier voor dan ik ben. Tenslotte gaat het niet om mijn kleding, maar om mijn kennis en wat ik in mijn vermogen heb. En dat is heel wat.’ ‘Neemt u plaats,’ zei de oranje das, terwijl hij naar een simpel stoeltje wees. Ik keek het kantoor rond en zag dat er niet op een paar centen beknibbeld was. Wat een luxe. Het stoeltje wiebelde. ‘Er staat in uw cv dat u veel ervaring heeft met redigeren,’ zei een man met een hoofd als een watermeloen. ‘Kunt u voorbeelden noemen?’ Alle vier keken me afwachtend aan. ‘Ontelbare verhalen hebben mijn ogen gepasseerd. Iedereen heb ik ongezouten mijn mening gegeven. Aan mooie praatjes heeft niemand iets. Hebben jullie trouwens zelf wel ervaring?’ ‘Het gaat over u,’ zei kakmadam kattig. ‘Voor wie werkt u?’ ‘Ik ben freelancer.’ ‘Gezien uw kleding is dat geen lucratieve business.’ ‘Klopt. Daarom ben ik hier. Maar dat heeft niets met mijn outfit te maken. Ik hou van eenvoud. Vanaf morgen ben ik inzetbaar. Jullie beginnen om half negen hoorde ik. Mooie tijd. Ik zal er zijn.’ Meteen ging ik staan en liep naar de deur. ‘Momentje nog, mevrouw,’ zei één van de mannen scherp. ‘Ze negeerde de opmerking en zei: 'Tot morgen.’