De schat. Eindelijk is haar zelfgemaakte verjaardagskalender vol, vandaag wordt ze zes jaar. S,ochtends staat ze met blozende wangetjes langs ons bed, vol verwachting, vandaag is DE dag. Mark en ik kruipen nog slaapdronken uit ons bed, gisterenavond hebben we tot laat zitten brainstormen wat we in godsnaam met 8 opgewonden kleuters gaan doen. Als onze fiere dochter op school is afgezet schieten we in aktie, we moeten een schat begraven, opdrachten verstoppen, aanwijzingen bedenken en slingers ophangen, een taart bakken, de woensdag voormiddag vliegt voorbij. Om 14 uur stipt staan ze aan de deur, 8 joelende jongens en meisjes die alle kanten opvliegen, in een mum van tijd zijn ze uitgefladderd over de kloostertuin. Mark heeft nogal opvallend een fles met daarin een brief in de tuin gezet in de hoop dat ze die gaan vinden want dan begint het spel. Na een half uurtje horen we een opgewonden stemmetje schril roepen “ he hier ligt een fles en er zit een briefje in” Mark knipoogt naar mij en ik lach samenzweerderig terug, zelfs ik heb kriebels in mijn buik. Mark leest met veel gevoel voor drama de brief voor, een prins is gevlucht nadat een bende rovers zijn kasteel hebben aangevallen, in zijn vlucht heeft de prins een schat begraven in deze tuin, maar eerst moeten jullie de aanwijzingen volgen die jullie bij de schat zal brengen. Alle acht staan ze met ingehouden adem te luisteren, en nog voor de laatste zin helemaal is voorgelezen schieten ze weg. Ongelooflijk hoe snel die mannekes van 0 naar 100 kunnen gaan. Al snel, veel te snel, hebben ze de plek gevonden waar de schat begraven zou moeten zijn. Ik kijk naar Mark, is het hier? Vraag ik met mijn ogen, Mark knipoogt en knikt nee. Toch beginnen de 8 ijverig te graven, een met een schepje de andere gewoon met hun handen. Het zand, takjes, blaadjes vliegen in het rond, tot ze op iets hards botsen. “We hebben de schat, we hebben hem, 16 kleine handjes klauwen naar het kleine metalen kistje in het zand. Dit is niet de schat die wij begraven hebben?