Truus bekijkt de man die tegenover haar zit en met kleine slokjes zijn koffie drinkt. De boterhammen liggen onaangeroerd. Zijn eetlust is niet goed. Ze houdt van haar man en wil alles voor hem doen. Veel geduld met hem hebben wanneer hij voor de zoveelste keer haar deelgenoot maakt van zijn verdriet, is alles wat ze kan doen. Ze beseft dat hij zich zelf door deze crisis moet loodsen. De realiteit is bikkelhard. Jan is een dromer. Een groot kind met een kinderlijk hart. Veertig jaar zijn ze samen. Er kwamen geen kinderen. Jan had gedroomd van een opvolger. De kinderen van haar zuster kwamen wel eens. Hij kon daar kwajongensachtig mee dollen. Maar kleine kinderen worden groot. Hun interesses gingen naar andere doelen uit dan naar dat van hun oom. Onwennig zaten zij in de woonwagen rond te kijken. Truus vindt hun huis op wielen het mooiste huis op de wereld. Met plezier reist ze van stad naar stad. Haar echtgenoot is een rustige man. Altijd bereid om een handje toe te steken. Vooral bij de bouw van het reuzenrad. Als alle cabientjes in de lucht hangen is Jan één van de eerste om er een rondje in te doen. Het uitzicht over de stad waar ze bivakkeren blijft hem boeien. Natuurlijk wordt in de eigen kraam gecontroleerd of alles op zijn plaats staat om de klanten te ontvangen. Zijn cliënteel is het publiek dat zich op de kermis komt amuseren. Grote jongens en kleine jongens met een stoere vader die even zal laten zien wat hij allemaal in zijn mars heeft. Maar ook volwassen vrouwen en giechelende bakvissen houden stil bij zijn attractie. Er wordt gelachen en gevloekt. Soms wandelt er een gelukkige klant rond met een pluchen beer. Met een “big smile “ overhandigt Jan de veroverde trofee. Hij is net zo gelukkig als de schutter. Jan moet zijn zaak sluiten. Zijn benen willen niet meer. Er is geen opvolger. Onwillekeurig glijdt zijn blik naar zijn geweer. "Berg je geweer op, Jan," zegt Truus, we zijn met pensioen.