Hij loopt langzaam door het huis. Het geweer stevig in zijn handen geklemd. Recht voor zich ziet hij een deur. Tegen de muur gedrukt schuifelt hij ernaartoe. Hij pakt de klink en duwt de deur langzaam open. Gelukkig geen krakende en piepende deur. In de kamer zitten twee soldaten over een tafel gebogen. Hij twijfelt. Kan hij ze allebei uitschakelen of zal hij zelf neergeschoten worden als hij de eerste soldaat neerknalt? Hij denkt te lang na. Een van de soldaten draait zich om… Hij schiet en rent terug de gang in. Daar is de trap. Hij neemt twee treden tegelijk. Boven kijkt hij snel rond. Waar kan hij zich verstoppen? Hij gaat een van de kamers in; een slaapkamer. Snel kijkt hij rond: bed, nachtkastje, bureau en garderobekast. Hij trekt de garderobekast open en gaat op hurken onder in de kast zitten. Zijn geweer schuin ophoog gericht, in de aanslag voor zover dat mogelijk is in deze krappe ruimte. Hij hoort voetstappen de trap opkomen. Een paar voetstappen, dus dat betekent dat hij in ieder geval een van de soldaten goed geraakt heeft. Hij hoort de voetstappen rondlopen over de verdieping. Dan komen ze zijn kamer binnen. De voetstappen lopen recht op de kast af en de deur gaat open. Hij pakt zijn geweer nog steviger vast en kijkt omhoog. Het is zijn moeder… ‘O, zit jij hier in de kast? We gaan zo eten. Berg je geweer alvast maar op.’