“Zullen we even bij Eva en Pia gaan kijken?” vraag ik aan mijn vriend. “We komen er toch in de buurt als we naar huis gaan.” “Oké, dat kunnen we wel doen”zegt hij. Mijn zus is samen met een vriendin aan het kersenkeren in de Betuwe. De vader van Pia heeft daar een boomgaard. Kamperend in een caravannetje tussen de bomen kunnen zij zo mooi een zakcentje verdienen in de zomervakantie. Als we aankomen is Michiel, de vader van Pia, een zwerm spreeuwen aan het verjagen. Met zijn geweer in de aanslag probeert hij een paar vogels in het vizier te krijgen. Met een schot hagel wil hij op ze schieten. “Mag ik het ook eens proberen?” Ik sta te popelen. Vroeger heb ik vaak met de buks van mijn broer op mussen geschoten. Ik geloof niet dat ik er ooit eentje geraakt heb. Zonder iets te zeggen overhandigt Michiel me het jachtgeweer. Als een volleerd jager pak ik het aan. Wel wat zwaarder dan ik gewend ben. Ik leg aan en kijk of ik een spreeuw in het vizier kan krijgen. En ja, ik zie een vlucht, hoog in de lucht, mijn kant op komen. Ik richt de loop op de eerste van de zwerm. Dan een stukje ervoor en haal de trekker rustig over. Au! Dat doet zeer. Mijn wang gloeit ervan.Tot mijn stomme verbazing valt de vogel uit de lucht. Iedereen staat als aan de grondgenageld. Perplex. Net als ikzelf. De eerste die de stilte doorbreekt is Michiel. “Puur beginnergeluk”schampert hij. “Berg nu je geweer maar op”antwoord ik hem, “dit ga je mij niet meer nadoen vandaag.” Tevreden over mijn unieke prestatie geef ik hem het jachtgeweer terug. Eerlijk gezegd durf ik niet eens meer te schieten. Mij te pijnlijk! Maar dat weet hij niet! Al wrijvend over mijn zere jukbeen zit ik later naast mijn vriend in de auto. “Goed van mij, hè?”zeg ik trots. “Maar ik kreeg wel een harde klap tegen mijn wang van de terugslag van het geweer.“