Frits had niet een al te best humeur. Hoewel hij zich ervan bewust was dat hij eigenlijk nooit een goed humeur had, voelde hij zich momenteel extremer dan anders in mineur. Vanmorgen was hij al vroeg opgestaan namelijk al om half 10. Meteen begon Petra weer te zeiken. Doe dit, doe dat… “Frits ga nu het gras eens maaien we zitten hier toch verdorie niet ergens midden in de negorij. Heb je nu al eens een sollicitatiegesprek? Je zuipt vandaag toch niet al het geld op! Je uitkering stelt al helemaal niks voor. Waarom ben ik niet met een fatsoenlijke kerel getrouwd”. En blablabla, zo ging zijn vrouw de hele dag maar door. Waarom was hij in hemelsnaam met haar getrouwd? Vervolgens was hij het huis uitgelopen en zo aan zijn schreeuwende matrone ontsnapt om naar het café te gaan. Het begon allemaal nogal gezellig, lekker een biertje drinken met de jongens. Een rondje van Wim, een rondje van Jannes en nog een biertje van Ronnie. Inmiddels raakte Frits de tel kwijt. Langzaamaan raakte hij in de vertrouwde wazige toestand van een aantal biertjes teveel. Alles werd minder scherp en de gesprekken werden grappiger of zelfs hilarisch. Alle drank maakte zijn kameraden uiteindelijk vervelender, gelukkig had hij daar nooit last van. Waarom werd Wim nu zo irritant? Hij begon te zeiken over rondjes geven. Waarom deed Frits geen biertje in. Wat een vuile profiteur hij niet meende te zijn. Ook begon de stem van commandant-directrice Petra weer in zijn hoofd rond te spoken met haar gezeik. Het werd zwart voor zijn ogen en toen rood. Een uitbarsting van woede, hij voelde hem komen. Shit, steeds meer stemmen, alles schreeuwde door elkaar in zijn hoofd. Frits voelde zijn hand in de binnenzak van zijn jas glijden. Het koele staal van zijn pistool. Hij zwaaide met het wapen richting Wim en hield zijn vinger op de trekker en voelde de weerstand toen hij drukte. Klik, hoorde hij, gelukkig gebeurde er niets. Langzaam werd hij rustiger. Frits sprak zichzelf toe “Berg je geweer op”.