Met de eerste zonnestralen komt de tuin elk jaar uit zijn winterslaap en vraagt om kleur. Dan koop ik viooltjes om de border voor het gazon in de achtertuin te beplanten. Gewapend met mijn oude tuingereedschap kies ik op het gevoel de volgorde waarin de bloemen zullen staan en deze keer besluit ik de kleuren samen te houden in golven van geel, wit en blauw. Ik hurk en steek het tuinschepje krachtig in de grond om de eerste witte viool te planten. Deze lijkt echter helemaal niet diep in de aarde te willen. Ik duw wat harder maar er zit duidelijk iets in de weg. Ik leg de schep naast me neer, ga op mijn knieën zitten en woel voorzichtig met mijn handen de aarde om. Nooit eerder heb ik hier iets gevonden, hoewel de viooltjes steeds op dezelfde plek staan. Ik zie een stukje rood plastic tevoorschijn komen uit de bruine aarde en besef meteen wat het is: een klein speelgoedautootje van Jonas dat hij hier waarschijnlijk vorige zomer tijdens het spelen achtergelaten heeft. Ik neem het kleinood in mijn handen en wrijf teder de aarde af, terwijl het autootje modderig wordt onder mijn tranen. Ik ga zitten en kijk op naar de helderblauwe lucht. Ik sluit mijn ogen en voel de warmte van de zon mijn gelaat strelen. "Ik denk ook nog veel aan je, mijn lieve jongen. Ik mis je zo", fluister ik zacht snikkend. Tien was hij. Negen maanden geleden werd hij door een roekeloze chauffeur omver gemaaid op straat toen hij naar huis fietste na school. Het rode autootje was zijn lievelingsautootje en hij had vorige zomer lang geweend toen hij deze niet meer vond. "Ik bewaar hem voor je, lieve schat", beloof ik hem. Ik steek het autootje in mijn broekzak en ga verder met planten, waarbij ik in gedachten het beeld koester van mijn overleden zoontje die hier bij me speelt. Soms brengt een kleine vondst de grootste schat aan herinneringen naar boven.