Goldie Er zijn plekjes in de tuin die ik al jaren met rust laat, meestal zonder duidelijke reden. Afgelopen zondag wist ik weer waarom, want bij het maken van een plantgat op zo’n ‘verlaten’ plekje kwamen niet alleen wat botjes naar boven, maar vooral herinneringen. Ze hield van rondrennen langs de plinten en aan kabels knagen, waardoor er nogal eens een lamp uitviel. Op je arm kroop ze onmiddellijk naar je elleboog, woelde zich een weg naar beneden via je rug en liet zich daarna zo snel mogelijk ergens vallen. Haar schichtige en nerveuze gedrag maakte het lastig aan haar gehecht te raken, maar dochterlief was standvastig: Goldie was gewoon ontzettend lief. Dus hielpen we die middag mee om haar te zoeken. Bij het uitlaten in haar kamer was onze jongste dochter vergeten een houten schot op zijn plaats te zetten. Goldie kon nu overal zijn. Schuldgevoel en paniek streden om voorrang, grote zus zocht naarstig mee, terwijl wij ons uitputten in hoopvolle opmerkingen. ‘Ze zit toch graag onder het bed? Heb je daar al gekeken? Ze kan de kamer niet uit zijn gegaan, want de deur was toch dicht?’ Goldie mocht mee op vakantie, vervulde de hoofdrol in menig verhaal, was eenvoudiger in onderhoud dan een pony, kortom: ze moest gevonden worden. De kamer van een dertienjarige betraden wij niet tenzij daartoe uitgenodigd en stofzuigen gebeurde pas nadat ons dreigement, dat alles wat op de grond lag in de vuilnisbak gegooid zou worden, effect had gesorteerd. Die middag was ons bezoek onvoorbereid, en dat was te zien. Om van de deur naar het raam te komen deed je een hink-stap-sprong rond overrijpe sokken, ongewassen kleding, gympen, schoolboeken en CD’s. Naast het bed stond om onduidelijke redenen een kartonnen doos zonder deksel. Om onder de verwarming ernaast te kunnen kijken, stapte onze jongste met één voet in de doos. Er klonk een korte piep en daarna gekraak. Ik zie de ontzetting op haar gezicht nog voor me, toen ze de platgetrapte hamster onder het karton vandaan haalde…….