Pfff wat een hitte! De zonnestralen prikken op zijn kruin. Leendert zwoegt in zijn volkstuintje met de zware klei. Het is de eerste mooie lentedag, maar hij merkt het niet. Hij heeft zorgen; grote zorgen. Hij kan alleen nog maar denken aan de brief die hij gisteren heeft gekregen van de Gemeente. “Ambtelijke waarschuwing” stond er boven. Binnen vier weken na dagtekening moet de bebouwing die op de gemeentegrond staat afgebroken worden. Elf jaar lang staat zijn schuurtje er al en ligt het tjokvol met visspullen van hem en zijn zoon Roel. Heel wat uurtjes hebben ze samen doorgebracht aan de waterkant. Ieder met zijn eigen hengels. Wordt dit nu het einde van hun mooie hobby? Hij weet niet waar hij al die spullen moet laten. Inktzwarte gedachten pakken zich samen in zijn hoofd tot hij ineens met zijn schop op iets hards stuit. Misschien is het wel een oude schat met antieke munten? Dan kan hij het huis met al de grond kopen. Dat zou nog eens mooi zijn! Voorzichtig graaft hij verder. Het lijkt wel een ouderwetse koektrommel wat er tevoorschijn komt. Zo eentje waar zijn oma vroeger de koekjes in bewaarde. Vol verwachting opent hij de trommel. Teleurgesteld ziet hij wat goedkope broches en ringen liggen en ook een zilveren armbandje met een naamplaatje waar “Voor Tinie van Jan” ingegraveerd staat. Thuisgekomen laat hij zijn vondst aan zijn vrouw zien. Ze leest de tekst op het armbandje. “Zou dat soms van mevrouw van der Molen zijn?” reageert ze gelijk. Voor de ruilverkaveling hadden zij daar een stukje land. Tinie ging altijd met haar vader mee om er te werken op de akker. Zwaar werk waardoor ze nu versleten heupen heeft. Liesbeth werkt er al een paar jaar als Alphahulp. “Ik ga gelijk even naar haar toe”, zegt ze. Tinie zit in de woonkeuken en hoort Liesbeth enthousiast roepen: “Kijk eens wat ik hier heb!” Ze ziet een verbaasde blik op Tinie's gezicht verschijnen met daarna een kreet van herkenning. “Dat armbandje was ik al zeker vijftig jaar kwijt. Waar heb je die in vredesnaam gevonden?”