# 540 - verloren kerstmistijd

De zorgmevrouw heeft, na mij een lekkere warme douche te hebben gegeven, de kerstboom afgetuigd. Ineengeklapt verdwijnt hij in zijn opbergdoos. De dagen voor kerstmis heeft ze de boom opgetuigd. Het brave mens. Met lede ogen zag ik het gaan en komen van dit mooie kerstgerief gade. Eerlijk gezegd, het ging zo goed als niets aan mij voorbij. De lichtjes brandden, de glanzende ballen wiegden zachtjes heen en weer. Aan de voet van de kunststofdennenboom vond de stal van Bethlehem zijn plaats. Jozef en Maria, de os en de ezel bewaakten de kribbe waarin het kindje Jezus lag. De drie sterren die de voorboden waren geweest van de blijde geboorte, straalden, terwijl de herders en hun schaapjes buiten de wacht hielden en de engelen zongen. Ach, wat een mooie sage.

De drie wijzen uit het Oosten waren aangekomen; zij waren astrologen die wisten dat de stand van de drie sterren een bijzonder mensen kind  verwelkomden. Zij brachten geschenken mee. Goud om hun respect te tonen, mirre om het kindje een goede gezondheid te wensen en wierook om de kwade geesten af te schrikken.  Het is grappig te bedenken dat deze handelingen nog steeds gebeuren in onze kerken en kathedralen.

Ik lag erbij en keek er naar. Te ziek om er ten volle van te kunnen genieten.

Nee, het was geen vrolijk kerstfeest, het was geen leuke oudejaarsavond. Het was een vreemde kerstmis, die spijtig genoeg voor mij nogal moeilijk was.

Nu het weer een beetje beter met me gaat, wens ik u allen alsnog handen vol hoop, en armen vol liefde om 2025 warm te omarmen.