#293 - Lente Lieve Roos,
Lieve Roos,
Je mist het wisselen van de seizoenen. Ik weet als geen ander hoe jij houdt van lekkere geuren. Zoals van nat gras en verse bloemen. Vooral jasmijn. Dat is de reden waarom wij op dat Griekse eiland onze eerst vakantie beleefde. Vele volgden. Griekenland is jouw tweede thuis.
Vanmorgen gaf de zon mij speels een vlinderlicht kusje op mijn neus. Het kriebelde. Normaal zou ik ervan genieten, maar nu werd ik er boos om. Het wordt lente en jij bent er niet bij.
Het is ook een vreemd jaar, in deze Corona tijd. We moeten zoveel mogelijk thuis blijven en zoveel afstand houden, waar niet iedereen zich aan houdt… Dus ik moet niet alleen mezelf , maar ook onze omgeving en medemens in de gaten houden.
Ik vind het een vermoeiende tijd. Daarom slaap ik lang en mis ik de ochtend concerten van de vogels. Ik heb behoefte aan warmte en kleur en menselijk contact.
De hele dag thuis zitten is maar vervelend, ik ben minstens 10 kilo aangekomen. En ja, je kan thuis toch ook sporten en proberen fit te blijven, maar we kunnen ook ziek worden en doodgaan, dus waarom zou ik.
Ik word pessimistisch en depressief. Wat een klote tijd! Sorry hoor, maar soms moet het er gewoon even uit en je kent mij, ik neem geen blad voor de mond. Maar de tulpen schieten uit de grond en trekken zich niks aan van mijn humeur. Je mist de eerste warme dag, dit jaar.
De natuur trekt zich niets aan van het wereld geweld om ons heen, geen pandemie kan de eerste zonnestralen tegenhouden.
Hoor mij nu toch zeuren, terwijl jij in een kunstmatige coma wordt gehouden. Wat is er nu echt belangrijk? Ik wil dat jij hier doorheen komt. En goed ook. Ik wil je weer kunnen knuffelen, met je wijnen en lachen.
Het is zwaar zonder jou. De kinderen snappen het niet. Ik snap het niet.
Volgend jaar, wanneer het lente wordt, plant ik met jou de mooiste bloemen in de tuin als dank. Wanneer de eerste warme lentedag zich dan meldt, gaan we samen op een bankje in de zon zitten genieten van onze spelende kinderen.
Beloof me dat je er bij bent.
Je lief
