In openbare toiletten echoot het verleden hoor ik hem weer een algebrasom uitleggen in een tsunami van termen die me niets zeggen een oud abracadabra dat weergalmt in het heden. Dan weet ik weer hoe wanhopig ik mijn brein pijnigde maar dichtklapte als hij zuchtte: ‘vrouwen kunnen niet logisch denken, hopelijk wil een man je hebben anders moet je wc’s schoonmaken in de fabriek.’ Altijd bedank ik de vrouw die de toiletten doet, geef een grote fooi, vertrek opgelucht en verward waarom dat gevoel van weemoed?