Het studentenhuis schrijfwedstrijd - winnaar

Post preputium

Door Miranda de Haan

Ze was acceptabel vroeg. Anneke zette de zware koffer op het bordes van het herenhuis en trok aan de smeedijzeren deurbel.

Het adres zong al maanden rond binnen de studentengemeenschap: de op twee na beste studentenkamer van de stad. Een hele etage, zelfs. Spotgoedkoop, in hartje centrum. De eigenaar van het pand was een bekende, naar Amerika geëmigreerde schrijver, aldus het gerucht. En: zijn twee studerende neven bewoonden elk een van drie etages. En: - en hier werd het gerucht extatisch - de twee organiseerden wekelijks een kijkdag. De kijkdagen (plus afterparty's) waren berucht, maar resulteerden nooit in een derde bewoner.

Er liep een jongen met een boodschappentas de straat in. Hij keek naar Anneke en kwam de bordestrap op. ‘Er doet niemand open.’

Het was geen vraag, maar Anneke knikte - schudde toen haar hoofd en pakte wat onhandig de koffer op. ‘Nee.’

‘Wat zit er in die koffer?’

‘Een oude typemachine. Ik ben studente communicatie en zag hem op weg hierheen staan in dat curiosawinkeltje verderop. Ik ben gek op vintage communicatiespullen, en...’

De jongen keek op zijn horloge. ‘We zoeken nog een medebewoner.’

‘Woon jij hier ook? Heb je dan geen sleutel?’

‘Jawel. Kom.’

In de keuken stond een enorme antieke keukentafel en een blootsvoetse jongen in boxershort. Hij had een leeg kopje in zijn hand, en zijn ogen dicht.

‘Ah. Barend jongen, word eens wakker, ik heb koffie en broodjes gehaald. Dit is ...'

'Anneke.'

'- Anneke, ze komt voor de etage.’

Barends ogen vlogen open maar hij beantwoordde Annekes glimlach niet. 'De kijkdag was gisteren. Het feest is voorbij.'

'Ik... wat stom, ik dacht vandaag. Gisteren was ik in Noord bij een kamerbezichtiging. Maar, nou ja, nog erger dan mijn huidige.' Annekes stem werd schril. 'Het was echt een zooi. Ze zetten de afwas op de gang en...'

'Ik heb óók een keer een kijkdag gehad. Gisteren.' Barend bracht zijn gezicht dicht bij het hare. 'Dus.'

Anneke slikte. 'Sorry.'

'Anneke. Barend en ik prikken iedere kijkdag in het diepste geheim een codewoord uit het woordenboek -'

'Clemens! Wat de...'

'Wacht even, Barend. En, lieve Anneke, zou een gegadigde het woord noemen, dan kreeg die de etage. Natuurlijk viel ook deze kijkdag het codewoord niet. Tot vijf minuten geleden, net binnen de door ons gestelde 24 uur. Barend, vraag eens aan onze nieuwe huisgenote wat er in haar koffertje zit?'

'Dat meen je niet. We hebben een winnaar? Zit er echt een typemachine in die koffer? Wow. Welkom, uitverkorene. Ha, gelukkig kwam je vorige week niet, toen het kijkdagwoord 'preputium' was.'

Ze dronken lachend en pratend koffie, terwijl haar hand onder de keukentafel zocht naar het afluisterapparaatje dat ze daar vorige maand tijdens een drukke kijkdag-afterparty had geplakt.

Het knoopgrote apparaatje (89,95 online, een koopje) verdween in haar zak. Codewoord Typemachine, wat een eitje. Dat ‘preputium’ had ze inderdaad gelaten: verwerk dat maar eens nonchalant in een conversatie.

Ze keek glimlachend naar de neven die, elkaar aftroevend, al druk haar welkomstfeest planden. Ze was binnen.