Sonim-Cliffhanger schrijfwedstrijd - tweede prijs

Geen titel

Door Inge van Gestel

EXT - Berggebied - late namiddag
Tom trekt deur van de berghut achter zich dicht.
Eline: Waag het niet om me hier alleen achter te laten, schoft!
GELUID Brekend glas.
Stilte.
Tom skiet naar beneden.
Close up Crans Montana.
Close up vliegveld Sion.
Tom: ‘Alle hoop is verloren. Het vliegveld is dicht!’
Sneeuw schuift. Tom valt, rolt naar beneden. Lawine.

Een overvliegende helikopter veroorzaakt een storm van poedersneeuw. Drie mensen zitten naast elkaar in stoffen vouwstoeltjes. Een man met een baard, één zonder baard en een jonge vrouw. Ze wachten.

Plots staat baardmans op, heft theatraal zijn armen en schreeuwt: ‘Waar blijft godverdomme die ontploffing?’
‘Cut!’ roept de andere. Cameraman en geluidstechnici ontspannen. De stuntman is ondertussen achter de horizon verdwenen. De vrouw springt op en rept zich aan de zijde van Baardmans. ‘Dit is een f*cking actiefilm! Waar blijft die ontploffing?’ schreeuwt hij.
Zij haalt haar mobiel uit de binnenzak van haar skivest.
‘Ingrid hier. Regisseur wil weten waar de ontploffing blijft…’
Bovenaan de berg lopen mannen door elkaar, als mieren waar zonet iemand met een stok in hun nest peuterde.
Ze haakt in. ‘Wordt onderzocht,’ zegt ze kort, waarop de regisseur begint te ijsberen, met zijn sneeuwlaarzen geribbelde sporen achterlatend.
‘Ik ben het godverdomme beu!’ Hij smijt het script in de sneeuw.
Ingrid is alweer aan het bellen. Met de cameraploeg in de heli dit keer.
‘Ja, het moet weer opnieuw. Nee, morgen is geen optie. Deze scène moeten we hebben…’ Ze houdt haar hand over de speaker en richt zich tot de regisseur: ‘Ze stellen voor om het in aparte takes op te nemen.’
‘Aparte takes?’ De regisseur trekt de telefoon uit haar handen en werpt hem een paar meter verder, waar hij tegen een muur van de blokhut botst en in de sneeuw beland. ‘Daar met hun aparte takes! Ik wil deze scène vandaag nog, in zijn geheel!’

Zonder zich op te winden, gaat Ingrid op weg om haar telefoon te halen.
‘He Ing!’ Het is de productie-assistent zonder baard. ‘Begint lastig te worden, he?’
‘Met Daniël werken is altijd lastig,’ antwoordt ze. Ze raapt haar mobiel op en veegt de sneeuw eraf.
‘Die is kapot.’
’Welnee, het is een Sonim.’ Ingrid steekt de telefoon in de lucht. ‘Daniël-proof.’ Ze knipoogt.
‘Laat zien.’ Hij bestudeert het toestel lang en aandachtig. ‘Massief.’
‘Robuust. Het is onverwoestbaar.’
‘Werkelijk?’
‘Werkelijk, Hans.’ Ingrid pakt de telefoon van hem af en toetst een nummer in. ‘Ingrid hier. Hij wil het in één take. Kan je voor mij uitvissen waarom die dynamiet niet is ontploft? En dan doen we’m nog een keer. Laat de stuntman maar alvast naar boven vertrekken.’
Ingrid maakt van haar hand een zonnescherm net boven haar ogen en tuurt naar de bergtop. Een eindje verderop is Daniël weer in zijn vouwstoel gaan zitten en blaast warme lucht in zijn handen.

‘Ik zal blij zijn als deze klote-film er op staat,’ zucht Hans. ‘Tiens, wat doe je vanavond?’
‘Slapen,’ gromt Ingrid. Ze zet de kraag van haar vest recht en steekt haar handen in haar zakken.
‘Misschien kunnen we in de bar van het hotel nog even…’
‘Nee.’
Achter hen komt Eline uit de blokhut. Ze heeft een deken om haar schouders en blote voeten in sneeuwlaarzen. ‘Ingrid?’
Ingrid draait zich om.
‘Het is maar… Het is niet… Maar moet ik echt naakt in die blokhut?’
‘Ja.’
‘Waarom?’
‘Dat staat in het script.’
‘Ah. Tja… Ik had eigenlijk geen tijd om het hele script te lezen. Ik heb alleen de scène gelezen die we vandaag draaien. Zo werk ik. Scène per scène.’
Ingrid zucht: ‘Je hebt net sex gehad met Tom. Toen heb je hem verteld dat de wereld zal vergaan door een nakende meteoriet. Tom, die gevechtspiloot is, wil de wereld redden door op het vliegveld van Sion een toestel kapen, waarmee hij de meteoriet van zijn baan zal slingeren. En de mensheid is veilig.’
‘Ah…’
Plots trilt haar telefoon. ‘Ingrid hier… Twee minuutjes? Perfect!’ Ze kijkt naar boven. ‘Ja, ik zie hem staan.’
Ingrid steekt theatraal een duim op, en de stuntman die bovenaan de helling wacht, doet hetzelfde.
‘Hé baas!’
Hans en Ingrid draaien zich tegelijk om. Het is de geluidsman van ploeg twee. ‘Wordt er nog gefilmd? Het apparatuur begint te haperen. Het is niet gemaakt voor deze temperaturen.’
‘We kunnen zometeen. Dit keer is het de goeie,’ roept Ingrid. In haar hoofd wordt er gevloekt, maar dat hoort niemand.

Haar telefoon gaat over. ‘OK, klaar voor.’ Ze gebaart naar Hans dat hij kan beginnen. Hans rent naar het tentje met de techniek en grist het klapbord.
‘Iedereen klaar voor opname!’ schreeuwt hij. Razendsnel zet de technische ploeg zich in positie. Daniël leunt achterover in zijn stoel en legt zijn handen in zijn nek.
‘Geluid?’ roept Hans.
‘Loopt!’ schreeuwt iemand terug.
‘Camera?’
‘Draait!’
Hans staat voor de cameraman, met zijn klapbord in de aanslag. Wanneer Ingrid bevestigend knikt, zegt hij: ‘Bergpas, scène negen, Tom in de lawine, take zevenendertig. En… Actie!’ Klap!

Eline ligt naakt op het bed. (Korte close-up van haar borsten) Tom trekt de deur van de berghut dicht. Eline schreeuwt: ‘Waag het niet mij hier alleen achter te laten, schoft!’ De acteur skiet enkele meters naar beneden, waar een stuntman met exact hetzelfde skipak het overneemt, slalommend tussen dennenbomen en met de snelheid van een racewagen.
De heli vliegt over.
‘En nu de explosie,’ zegt Ingrid tegen zichzelf, terwijl ze naar de horizon staart. Als het nu niet lukt, gaat ze zélf ontploffen, zeker weten.
Dan, een knal. Oor. Verdovend. Veel. Te. Dicht. Een fontein van vuur en ijs en sneeuw. Wanneer de storm is gaan liggen, blijft er van de bergpas weinig over. De blokhut, het tentje, de stoelen, alles ligt in brokstukken van mekaar. Hier en daar een arm. Een been. Een romp.

Een telefoon rinkelt. Die van Ingrid. Niemand neemt op.