Het gezicht in de spiegel

(door Gaby Raaijmakers)

Toen hij in de spiegel keek, zag Rik zichzelf niet meer. De damp van zijn adem verscheen gewoon, maar hij was zelf helemaal verdwenen.
Verslagen liet hij zichzelf op de grond glijden, de rand van het bad koud tegen zijn blote rug. Het kwam niet als een verrassing, maar toch was het een schok.
Voor zijn ouders was Rik altijd al onzichtbaar geweest, wat dat betreft was het gevoel niet nieuw. Zijn zusje had ruimschoots voor hem goedgemaakt; ze was slim, sportief, sociaal. Alles wat hij niet was.
Twee weken geleden was hij wegbezuinigd. In een vergadering was gebleken dat niemand wist hoe hij heette en wat hij allemaal deed. Rik had willen schreeuwen. Hij had eindelijk eens willen vertellen wat hij allemaal deed en hoeveel erkenning hij behoorde te krijgen.
Er was geen geluid uit zijn mond gekomen.
Het was sinds dat moment dat het hem steeds meer was gaan opvallen: niemand zag hem meer. Als hij in een rij stond, drongen mensen zonder aarzelen voor. Het was zo frustrerend geworden, tot Rik zich erbij neer had gelegd. Hij was het blijkbaar niet waard om gezien te worden.
Rik sloot zijn ogen. Met een beetje geluk zou hij helemaal verdwijnen. Hij hoefde alleen maar stil te blijven zitten.
Toen hoorde hij de deur.
‘Nee hoor, het is een prima appartementje, misschien een beetje minimalistisch ingericht. Het staat nu al zo’n tijd leeg, het schreeuwt gewoon om een nieuwe inwoner.’
Het eerste wat Rik geschrokken dacht en wilde schreeuwen was dat hij hier woonde.
‘Ik betaal elke maand netjes de huur. Ik geloof er niks van dat je dat óók niet ziet!’
Het tweede wat hij zich bedacht, zodra de deur van de badkamer openging, was dat hij hier in zijn onderbroek zat. Het maakte niet uit, want de kijkster keek naar alles, behalve naar hem.
‘Beetje klein, maar wel netjes.’

Rik zat daar nog lang nadat de voordeur alweer dichtgeslagen was. Hij ademde alleen maar. Hij dacht niet eens na en toch had hij plots een idee.
‘Ik kan wat gaan maken van mijn leven.’
Rik knikte in zichzelf, ‘onzichtbaar zijn heeft ook voordelen. Ik kan een superspion worden. Voor mezelf beginnen als superheld.’
Dat laatste idee beviel Rik wel. Langzaam werd hij vervuld van een warm gevoel. Hij ging iets maken van zijn leven! Vol moed en energie grijnsde hij naar de spiegel.
Zijn spiegelbeeld grijnsde bemoedigend terug.

Jurycommentaar
Een sympathiek en goed geschreven verhaal dat mooi is opgebouwd en veel uitlegt zonder dat uitgebreid te beschrijven. Het idee is vaker gebruikt in verhalen, maar de thematiek is goed uitgewerkt. Het einde is wel iets te snel afgewerkt; het hoofdpersonage besluit te plots dat het ook anders kan.