Tropische schrijfwedstrijd - Dienblaadje

Dienblaadje
(door Eugene Ammann)

Ze wilden dat hij het van zich afschreef. Maar wat hij ook zou schrijven: niet het woord dat ze wilden dat hij op zou schrijven.
Het moest ongeschreven blijven. Hij voelde het ook niet als een 'zonde'.
It wasn't like that!
Ze interpreteerden alles verkeerd. Hun conclusies waren eenvoudig de zijne niet.
Nee, nee, hij zou ze dat genoegen niet schenken. Ze vonden hem toch al zo smerig en vunzig. 'Je hebt haar als dienblaadje gebruikt man!'

Er was geen enkel begrip voor zijn handelen geweest. Hij was rustig nu. Hij speelde met het rood-wit-blauwe koordje in zijn handen. Ze hadden het hem nog niet afgepakt. Ze wilden dat hij het vasthield, ernaar keek, het bevoelde, het bevingerde. Dat kon hij toch zo goed? Ze wilden het hem inwrijven, hem confronteren met zijn 'daad van barmhartigheid'.
Of wellicht hadden ze nog hogere bedoelingen?
Maar het was niet gegaan zoals zij dachten. Het was een liefdesdaad geweest. Niemand deed zijn dochter toch iets aan? Tenminste niet als je normaal was, zoals hij.

Van kleins af aan was ze zijn 'downmeisje' geweest. Hij was gelukkig met haar, inclusief haar syndroom. Hij had ook de blik van zijn vrouw Ine gezien. Toen moest het 'verdorringsproces', zoals hij het gemakshalve maar noemde, zijn begonnen. Ze was aan het uitdrogen gegaan. Langzaam. Stelselmatig.
Haar gevoelens hadden vanaf toen onder een citruspers gelegen. Ze werd langzaam, onontkoombaar uitgeknepen. Hij zag het gebeuren.

Het was een allesvernietigende kracht geweest.

Wat er overbleef was een vrouw die mechanisch reageerde op elementaire prikkels. Alleen niet op zijn elementaire prikkels.
Kilte was ervoor in de plaats gekomen met daarnaast een soort plaatsvervangende schaamte.
Contacten had ze steeds minder onderhouden.
Hij had uiteindelijk de opvoeding voor haar maar helemaal op zich genomen. Hij had zich over haar ontfermd, over zijn Dina.

Al gauw werd het 'ons Dien'. Ze was vrolijk, soepel en vrij. Altijd spelen, ravotten en lachen. Muzikaal was ze ook en bij elke cd wiegde ze heen en weer. Ze was gelukkig.
Ine niet. Zij ging steeds meer achteruit en uiteindelijk, op een morgen, was ze verdwenen. Hij hoefde niet in haar garderobekasten te kijken. Weg, stilletjes vertrokken. Met de noorderzon. En ze hadden samen zo'n zonnig kind.

Vanaf die dag ging het ook minder met Dina. Ze begreep niet waarom mama er niet meer was.
Hoe hij zijn vrouw ook probeerde te vervangen; Dien werd stiller, minder onbevangen. Agressiviteit kwam er soms voor in de plaats en toen de puberteit zich aandiende werd het alleen maar erger.
Want naast haar grootste hobby, muziek, hield ze erg van voetbal en daar was nu een hormoongestuurde 'hobby' bijgekomen; Dina had 'het seksen' ontdekt. Haar beperkingen werden nu echte beperkingen en ook door haar als zodanig ervaren. Dat was moeilijk. Dat deed pijn.

Op een avond had hij onverwacht haar slaapkamerdeur geopend.
Daar had ze gelegen; open en bloot.
Zij schrok niet.
Hij wel.
Snel had hij haar slaapkamerdeur gesloten, maar op de gang bedacht hij; voor haar geen gezin, geen liefhebbende man of kinderen.
Ze zou zich nooit een volwaardige vrouw kunnen voelen.

Vol medelijden probeerde hij haar vanaf toen te 'begeleiden'. Eerst zacht. Aaien, strelen. Soms ging hij zelfs bij haar liggen.
En Dina? Zij kende geen remmingen. Zij liet haar gevoelens de vrije loop.
Het werd erg fysiek; zij het dan met zachte hand en nooit tegen haar wil.
Het was van toen af aan allemaal een kwestie van tijd. Hij meende er goed aan te doen. Hij voelde zich een surrogaatman voor zijn zwakbegaafde dochter. Het was voor hen beiden een therapeutische weldaad. Ja, dat was het ook. Hij deed er goed werk mee.

Dien liet het zich allemaal welgevallen. Remmingen kende ze niet, evenmin als haar hormonen. Haar agressieve buien namen af. Ze scheen wat er gebeurde ook niet vreemd te vinden.
Af en toe kwam hij met een kleine attentie thuis, alsof zij meer was dan zijn dochter. Hij verwende haar met lekker eten en uiteindelijk werd hun relatie een heel andere.
Toen hij op een middag met een EK-voetbaljurkje aankwam, merkte hij dat hij onverrichter zake terug kon naar de winkel. Hij had een XXL nodig. Een XXL?

Nooit, nooit was het in hem opgekomen dat ze ook zwanger zou kunnen zijn. Wat stom. Het was eenvoudig geen moment bij hem opgekomen. Een vette streep door de familierekening. Uiteindelijk bleek ze langer in verwachting dan hij zelfs dacht. Abortus was geen optie meer geweest. Een meisje met het syndroom van down, zwanger, van hem.
Dien bleef bijna nachtelijks bij hem liggen, niet echt beseffend wat er aan de hand was.

Afgelopen nacht was zelfs een heel fijne nacht voor haar geweest.
Het had hem ook iets geleerd. Dien had sterk gereageerd. Het had hem aan wurgseks doen denken.
Hij had vaker gemerkt dat ze extra genoot als hij haar letterlijk even de adem benam. Het zuurstofgebrek in haar hersenen zorgde voor een meer intense ontlading? Hij wist er het fijne ook niet van, maar het leek wel of ze tripte.
Hoe gelukkig wens je een dierbare? Hij ontplooide steeds meer actie in die richting. Het felst en het heerlijkst reageerde ze als hij het rood-wit-blauwe koordje van haar voetbaljurkje gebruikte.
Dan snakte ze naar adem. Dan kende ze haar meest felle hoogtepunten. Ze genoot ervan. Hij zou haar ultiem gelukkig kunnen maken...
Eén laatste keer?
Uiteindelijk zouden haar beperkingen haar parten gaan spelen en hij had ook het eeuwige leven niet.

Hier legde hij de pen neer. Het zou nog even duren voor het avondeten gebracht zou worden.

Hij pakte het koord op en bewoog het losjes tussen zijn vingers.
Zijn rol was uitgespeeld. Hij had een blijk van zijn uiterste liefde gegeven. Wat restte hem nog? Zijn leven was af, volmaakt. Hij mocht trots op zichzelf zijn. Welke vader had zoveel over voor zijn dochter?
Hij voelde geen spijt. Hij glimlachte zacht bij het idee dat hij haar spoedig zou weerzien... nog voor zijn laatste avondmaal...!