Ze liep het pad af; grind knarste onder haar voeten. ?

Waarom vind je dat de zin niet lekker loopt? Wat mist / mankeert? Vaak loopt een zin pas echt lekker in de pas met de vorige en de volgende. 't Kan zijn dat daar iets aan schort?

Onder haar voeten? Heeft ze geen schoenen aan? Maakt ook nogal verschil of ze op gympen of hakken loopt. Waarom vind je zelf dat de zin niet lekker loopt? Is het van belang dat het grind knarst?

Als eerste zin zou ik het ook niet doen, maar dat is persoonlijk (logisch). Doe eens de hele eerste alinea (als je wilt).

Die "terwijl" past niet in de zin. We snappen allemaal wat er staat, maar eigenlijk staat er dit: ze liep het pad af - ondertussen had ze grind onder haar voeten en dat knarste. (alsof ze permanent grind onder haar voeten had, zeg maar) Als je van "terwijl" bijv. "toen" maakt, klopt je zin ineens beter. Je kunt haar ook nog "over" het pad laten lopen. Dan wordt het: Het grind knarste onder haar voeten toen ze over het pad liep. Het komische is dat ik bijna exact dezelfde zin in een verhaal had. Uiteindelijk heb ik er dit van gemaakt: Zijn laarzen maakten knerpende geluiden op het met grind bestrooide voetpad, Ik zat volgens mij met hetzelfde probleem :)

Op zich is er niets mis met de eerste zin. Alleen vind ik hem saai. Een 'het kan vriezen en het kan dooien-zin'. Als eerste zin zou ik iets doen dat je meteen bij de lurven pakt en je je gaat afvragen: hèeeee?

Jep, die zin leest prettiger. Je kunt het hele probleem ook nog omzeilen door die eerste twee zinnen helemaal weg te laten en te beginnen met het punt waar ze moederziel alleen op een bankje zit. Hoe ze daar komt, is niet zo spannend. Dat ze daar alleen zit en dat ze iemand mist - dat is al spannender ;)

Jep, die zin leest prettiger. Je kunt het hele probleem ook nog omzeilen door die eerste twee zinnen helemaal weg te laten en te beginnen met het punt waar ze moederziel alleen op een bankje zit. Hoe ze daar komt, is niet zo spannend. Dat ze daar alleen zit en dat ze iemand mist - dat is al spannender ;)

Hier ben ik het mee eens.

Jep, die zin leest prettiger. Je kunt het hele probleem ook nog omzeilen door die eerste twee zinnen helemaal weg te laten en te beginnen met het punt waar ze moederziel alleen op een bankje zit. Hoe ze daar komt, is niet zo spannend. Dat ze daar alleen zit en dat ze iemand mist - dat is al spannender ;)

Hier ben ik het mee eens.

Moi aussi.

Echt waar? Dan begint het verhaal zo: Daar zat ze dan. Alleen. De pijn voelde als een bal die zich had vastgezet achter haar borstkas. Ze miste hem. God, wat miste ze hem.

Grind weg, bankje weg? Prima begin, zo. Ik zou alleen voelde vervangen door was <- want het is vanzelfsprekend dat ze dat voelt. En dan Ze miste hem op een nieuwe regel, want de überkritische lezer kan ook nog denken: Hoezo miste ze hem? Hij had zich toch (als een bal) vastgezet achter haar borstkas? Je kunt het grind nu weer terugbrengen in het verhaal door haar er met haar voeten doorheen te laten gaan terwijl ze op het bankje zit. Van links naar rechts. Tot op het zand. Het harde zand. Mijn God, wat was de wereld leeg zonder hem. Dat grindgeluid / natuurgeluiden vind ik altijd wel mooi in een verhaal.

Ach, ik wilde er nog aan toevoegen dat het niet klopt omdat je onderwerpen niet lekker zitten. Enerzijds "het grind", anderzijds "ze". Ze hoorde het grind onder haar voeten knarsen terwijl ze het pad af liep.

Doelloos schopte ze kiezelsteentjes weg. (Het pad was namelijk bezaaid met kiezelstenen.)

Ja, als je het in het begin gebruikt, moet het wel terugkomen. Geen woord in een vrhaal zonder betekenis. Misschien stop je verderop wel een steentje in een zelf gebakken cake? Zodat iemand of zijn tanden erdoor afbreken of er in stikt. :ninja:

:D Breng haar nu niet op slechte ideeën.

Foei, nee niet doen want daar ben jij expert in. :D Snel lezen anders komt er weer gedonder.

Hoho Suma, Tja is daar niet alleen expert in. Ik ben inmiddels een groentje met ervaring. Welke kleur staat daarvoor? In mijn boek 'Slecht bevallen' had ik aanvankelijk een aantal eerste zinnen over waar ik was, in een winkelcentrum met een wasrek tussen een menigte dat op Sinterklaas wachtte. Best aardig vond ik het. Ik voelde dat de weeen begonnen. Later heb ik het hele weekend eruit gegooid. Ook het telefoontje met de vroedvrouw. Mijn boek begon gelijk maandagochtend in heet ziekenhuis. De lezer mocht gelijk meeperzen. Kijk, dan trek je de lezer gelijk naar binnen. Dit heb ik van vele kopers te horen gekregen. Heftig maar ze bleven lezen. Een eerste zin is wel degelijk meer dan belangrijk.

Jij bent donkerder dan zwart. Wis je mailtje maar. Beter voor iedereen. :lol: Suma, ik maak geen gedonder. Ik probeer alleen maar realistisch te zijn. :nod: Niet in mijn verhalen, maar wel wel in de werkelijkheid.

Klopt Tja. :nod:

Als ik jou was zou ik het niet weglaten maar juist uitbreiden. Je eerste alinea is nogal kaal en leeg. We weten als lezer bijvoorbeeld niet of ze zich in een bos, een park, een begraafplaats, of ergens anders bevindt. Probeer meer van de omgeving te beschrijven zodat we ons visueel kunnen indenken waar ze is. Vooral in het begin is het belangrijk. Daarmee kun je ook een sfeer maken die overeenkomt met de stemming van de hoofdpersoon. Ze mist iemand, dus het lijkt me dat ze zich eenzaam en verlaten voelt. Misschien loopt ze in haar eentje door een verlaten bos, in een herfstachtige motregen, is het doodstil behalve het knarsen (hier is vast wel een mooier woord voor te bedenken, misschien zelfs een leuke vergelijking) van het grind, vindt ze een bankje bedekt onder de bladeren, alsof er het hele seizoen nog niemand op heeft gezeten, etc. etc. Gebruik je fantasie. Deze beschrijvingen hoeven niet per se een bepaalde betekenis in je verhaal te hebben. Hun functie is al dubbel, namelijk beeldend en sfeermakend. Maar probeer er wel zo snel mogelijk iets in te schrijven dat de lezer nieuwsgierig maakt om door te lezen. Alleen maar beschrijvingen van een omgeving of handelingen van een personage zijn niet genoeg om een verhaal meteen interessant te maken. Oja, en terwijl is in dit geval beter als toen, omdat de handeling een bepaalde duur heeft. Maar als je de zin anders verwoordt, misschien opdeelt in twee zinnetjes, kun je dat verbindingswoordje gewoon helemaal weglaten. De lezer kan zelf wel bedenken dat het ene door het andere veroorzaakt wordt. Succes.

Het grind knarste onder haar voeten terwijl ze het pad afliep. Bij het bankje aangekomen veegde ze wat bladeren weg en ging zitten. Daar zat ze dan. Alleen. De pijn voelde als een bal die zich had vastgezet achter haar borstkas. Ze miste hem. God, wat miste ze hem. Ginny, ik had inderdaad eerst 'toen' gebruikt, daar begon ik over te twijfelen, maar je hebt gelijk. Deze zin leest misschien prettiger? Het grind knarste onder haar laarzen toen ze over het pad liep.

Ik vind deze eerste paar zinnen prima. Misschien dat je later - als het verhaal af is - nog wat moet fijnslijpen (laarzen ipv voeten is wellicht wat accurater), maar je moet niet over-analyseren. Schrappen kan altijd nog; is eenvoudiger dan iets erbij verzinnen, al kan het psychologisch niet zo eenvoudig zijn om een tekst waarop je dagen hebt gezweten rücksichtlos te verwijderen. Wel vind ik dat het grind en het bankje een betekenis moeten hebben (wellicht was dit hun plekje?) - dat kan later in het verhaal bijv duidelijker worden.