Volgens mij is het alleen met een hoofdletter als de sterveling het over Hem heeft. Als je vanuit Hem schrijft kun je volgens mij best zonder hoofdletter schrijven.

Normaal gezien schrijf je God en woorden die naar hem verwijzen met een hoofdletter als er één God is, en met een kleine letter als er meerdere zijn. Maar als je een verhaal schrijft vanuit het standpunt van die god kan het natuurlijk zijn dat hijzelf dat anders ziet - er is er maar één, maar hij is te bescheiden om zichzelf met een hoofdletter te zien, of er zijn meerdere goden, maar deze vindt zichzelf zo bijzonder dat hij zichzelf wel een hoofdletter toeschrijft. Zo lang je maar consequent bent.

En als je schrijft over een god gebruik je geen hoofdletter. Alleen bij dé God (die uit de godsdiensten dus). Dus Apollo is een Griekse god (met kleine letter). Als je het hebt over een verzonnen god of een god uit de mythologie gebruik je geen hoofdletter.

Bij de God van het christendom wordt Hij/Hem etc met een hoofdletter geschreven uit respect, maar er zijn ook theologen/schrijvers die dat niet doen. Persoonlijke keus. Vaak gebruikt men Hij/Hem in geloofsteksten en hij/hem in beschouwende teksten (of in atheïstische polemiek :D ). Het is dus maar net hoe je je verhaal over wilt laten komen. Ik gebruik nooit Hij/Hem omdat ik het niet nodig vind, maar in mijn verhaal waarin een godin voorkomt schrijf ik Zij/Haar om meer duidelijkheid te scheppen over wanneer personages naar de godin verwijzen, en ook omdat ik er een bepaalde bedoeling mee heb. :)

Als al je personages goden zijn, is het denk ik niet nodig. Tenzij je net een klasseverschil wil uitdrukken door sommige goden met een hoofdletter te benoemen en andere niet. Of de goden zelf ook een oppergod of een oermoeder of zoiets aanbidden, dan zou ik die wel met een hoofdletter doen en de anderen niet. Ik zit zelf in mijn roman met een gelijkaardig dilemma. De aarde heeft in mijn verhaal een eigen wil, dus verwijs ik meestal naar haar als de Aarde, als een persoon. Maar dat is ook niet van in het begin van het verhaal duidelijk, dus ik zit er dan wel vaak over te dubben 'moet ik hier aarde of Aarde schrijven?'. Gek trouwens dat je normaal gezien wel Mars enzovoort met een hoofdletter schrijft maar aarde niet, alsof onze eigen planeet minder respect verdient dan de andere?

@ Elianne - ik denk dat je gelijk hebt. De hoofdletter is een kwestie van respect jegens het/een opperwezen. Onder elkaar zijn de goden gelijken en is m.i. een hoofdletter onnodig. @ Hekate - Mars is een eigennaam. Onze planeet is de Aarde, en de grondstof waar je je bloemkolen in poot, is de aarde. Of 'de Aarde' een eigennaam is, danwel synoniem met 'thuisplaneet' is open voor discussie. (In het laatste geval is Mars voor Marsmannetjes 'de Aarde' en onze planeet heet dan in hun taal anders. Om dat te omzeilen gebruikt men wel de namen Gaea, Tellus, Terra, etc. Maar nu gaan we offtopic, dus laat ik het hierbij.

In de bijbel en andere teksten word God altijd met hoofdletter gebruikt.

Ik was sowieso van plan om God (van het Christendom) te gebruiken als mijn HP.

De God van het christendom vind je in de bijbel. Zo lang Hij aan het scheppen is, heet Hij enkel God. Als alles klaar is, krijgt Hij een voorvoegsel: HERE <- Adonai (mijn Heer). In het jodendom zelf wordt de naam van God niet uitgesproken, maar spreekt men van de Naam. Het niet noemen van de naam houdt iets van respect, ontzag, vrees in. Ik weet niet of je hier iets mee kunt in je verhaal? Misschien is de ongenoemde van meer kracht dan al de genoemden?

Elianne. Ken je Harry Potter? Daar mag Voldemorts naam niet genoemd worden. Waarom? Omdat mensen bang voor hem zijn. Maar de naam niet eens durven noemen, versterkt enkel de angst voor hem. Is eigenlijk hetzelfde als in een verhaal waarbij nergens het monster beschreven wordt. Dan maak je het als lezer altijd erger in gedachten dan de schrijver met woorden had kunnen bereiken. Is hetzelfde met namen. Als iemand geen naam krijgt of die niet wordt gebezigd, dan zal diegene blijkbaar niet in woorden te vangen zijn. En iets dat een mens niet in een hokje kan plaatsen, is eng ;) Als je het vanuit hemzelf schrijft, zou ik gewoon met een kleine letter werken. Anders wordt je zelf ook godsgruwelijk gek (hihi) van al die hoofdletters invoegen. Ongetwijfeld zie je namelijk een aantal steeds over het hoofd. Heel vervelend, dat soort dingen.

Als je iemands naam niet noemt, kan hij des te aanweziger zijn. Jij schrijft je verhaal vanuit het perspectief van de God van het christendom, haal ik uit je posts van # 1 en # 5. Dan hoef je die naam niet te noemen. Ter vergelijking: als je iets schrijft uit naam van Elianne, hoef je maar één keer te zeggen dat je uit die naam schrijft - aan het begin of aan het eind van de tekst. Schrijf je vanuit de God van het christendom, dan hangt het er vanaf hoe je die God laat aankijken tegen de andere goden - en dus of je Hem of hem schrijft, god of God (hoofdletter of kleine letter). Ik weet niet hoe jij over de God van het christendom denkt, en hoe je dus vanuit Hem schrijft. Als je Hem als de grootste boven alle goden ziet, schrijf je alle andere goden met kleine letters, maar als je Hem als de kleinste of als een middelmatige god / God ziet, dan schrijf je de andere goden / Goden met een hoofdletter. Daar hangt het volgens mij vanaf. Ik weet niet of je begrijpt hoe ik het bedoel?