Beste sleeping sun, Het ligt eraan welk effect je met de tekst wilt bereiken m.i. Het heeft iets dwingends, beklemmends door het ritme, als dit past bij hoe je psge nu is, lijkt het mij geen probleem. Anders is het toch te verhelpen door een belangrijk woord in de zin als eerste te noemen bijv. de 2e zin: Trillerig en slap sta ik op van de douche- stoel. Maar er zijn hier vast mensen die daar verstandiger dingen over kunnen zeggen. Succes i.i.g met je verhaal. Vriendelijke groet, Elisabeth

Ik vind het iets niet fijns hebben, iets te vaak ik. Je kan het woordje ik ook vermijden: Ik voel mijn lange natte lokken, die zitten er gelukkig nog op. = Mijn lange natte lokken zitten er gelukkig nog op. Ik pas een te strakke haarband en dan zie je niks bijzonders aan me. = Met een te strakke haarband zie je niks bijzonders aan me. Ik voel me lekker fris van de douche, de lavendel ruik je door de hele badkamer. = Me lekker fris voelend na de douche ruik je de lavendel door de hele kamer. Ofzoiets.

Op zich valt het nog wel mee. Waarom ik dit eigenlijk schrijf is vanwege de fout die erin zit: dr. niet de afkorting van dokter, maar van doctor. Doctor is de hoogste universitaire titel en heeft niks met geneeskunde te maken, dokter is gewoon een arts.

Probeer eens de zinnen om te bouwen, zodat iets anders dan "ik" het onderwerp van de zin wordt. Wissel dat vervolgens af met "ik"-zinnen. Voorbeelden: Mijn lange natte lokken plakken in mijn nek; die zitter er gelukkig nog op. Een haarband verbergt de snee, zo zie je niets bijzonders aan me. De douche heeft me opgefrist, de hele badkamer ruikt naar lavendel.

Ik val meer over het nutteloze beschrijven dat je doet dan over het veelvuldig "ik" aan het begin van een zin, eigenlijk. Zou je, als jij iemand vertelde over wat je deed, wat invloed op je had gehad, ook zeggen dat je van je stoel opstaat? Lijkt me niet. Daarom lezen ik-boeken vaak niet fijn, er zit veel te veel neppe informatie in. Als je wil vertellen dat je ik-persoon van een stoel opstaat of een haarband past, moet je maar een derde-persoon verhaal schrijven. De ik-persoon vind het belangrijker dat ze zich slap en trillerig voelt dan dat ze opstaat. Dat opstaan is dan dus een bijzin, of kan zelfs helemaal weg. En dan ben je ook meteen van het "ge-ik" af ;)

Het scheelt al veel als je niet alleen maar beschrijft wat je doet, maar meer wat je ziet. Deze scene speelt toevallig in de badkamer, en dan ben je ook nog eens jezelf aan het beschrijven, dus dat maakt het inderdaad nog veel ikkeriger. Een alternatief voor je fragment met slechts één ik; Dit delicate klusje zou beter aan Dr. Neerings toe te vertrouwen zijn, maar waarschijnlijk zal hij de hechtingen er niet uit willen halen. Mijn benen staan trillerig op de stoel en mijn lijf voelt als een natte dweil. De dertig centimeter lange snee staart mij voor de tweede keer aan vanuit de spiegel. Het is gewoon indrukwekkend. Lange natte lokken plakken over mijn voorhoofd, gelukkig ben ik die niet kwijt. Met een strakke haarband op is er haast niets van de snee te zien. Geurend naar lavendel en fris van de douche is mijn spiegelbeeld weer helemaal in orde. Net op het moment dat mijn veters zijn gestrikt, klopt verpleegkundige Pinhead aan om mijn hoofd te verbinden. Misschien dat dit een beetje gekunsteld overkomt, maar ik heb min of meer iedere zin regelrecht herschreven zonder ik, als voorbeeld. Zoals ik al zei, omdat het in de badkamer en over jezelf gaat, staat er nu ook vaak "mijn". De truuk is om dit soort situaties niet te vaak voor te laten komen. In het echt loop je ook niet constant rond "ik" te denken, maar beschouw je de wereld. Schrijven in het ik-perspectief moet je denk ik zien als beschrijven wat je zou zien en horen als je ín iemands hoofd zit. Persoonlijk houd ik heel erg van het ik-perspectief. Als je het goed uitvoert, zoals bijvoorbeeld Robin Hobb dat doet, wordt de lezer zélf de hoofdfiguur. Daardoor kan hij in theorie veel meer betrokken raken bij het verhaal dan wanneer het in hij-perspectief was geschreven.

Hoe gaat het nu met jouzelf, Sleeping Sun?

Ik had je al gemist, Sleeping Sun. Goede berichten! Fijn!

Sleeping Sun, met mij gaat het ook goed. Ik ben net zo'n bofkont... (als je het zo wilt zien.) Het ziekenhuis vond mij eveneens uitzonderlijk en zeldzaam... hoe de borstkanker (met de uitzaaiingen naar de lever) zich heeft teruggetrokken. Het sloeg goed aan en ik voel het elke dag slinken. Echt waar. Gek is dat hè. Dinsdag heb ik mijn viermaandelijkse gesprek met de arts. Ben weer benieuwd. (Understatement. Hartstikke benieuwd natuurlijk!) En met het boek loopt het ook prima. Ben flink zelf gaan netwerken. En nu echt afwachten en dat is moeilijk.