Impact aantal namen op de lezer

Achternamen worden vaak alleen genoemd als een belangrijk persoon moet worden geïntroduceerd. Veel namen is op zich geen probleem, er zijn boeken met meer personages, waar de lezer ze gewoon allemaal uit elkaar kan houden. De truc om het makkelijk te maken voor de lezer is niet door te spelen met voor- en achternaam, maar door goed te schrijven. Kies geen namen die op elkaar lijken (het liefst allemaal verschillende voorletters) en geef de personages allemaal een andere stem, andere karaktertrekken. Zo kan de lezer ze makkelijk uit elkaar houden. Ik heb onlangs een boek gelezen met een stuk of acht 'belangrijke' personages, maar deze personages waren zo slecht geschreven dat ze allemaal op elkaar leken (simpele namen en geen onderscheidende karaktertrekken). Door dat boek te lezen snap ik nu in ieder geval hoe het níet moet. Succes!

Gracias Meikiepeik, "Niet spelen met voor- en achternaam" interpreteer ik als consequent voornaam danwel achternaam gebruiken. Natuurlijk, geen (bijna) gelijke namen, inkoppertje. Ben het met je eens: de oma spreekt heel anders dan de jonge bitch ;-)

Hoe gaan jullie om met het gebruik voornaam vs achternaam.

Dit hangt af vanuit wiens perspectief je schrijft - het gaat niet om wat jij doet als schrijver, maar wat je doet als schrijver vanuit de beleving van je personages.

de oma spreekt heel anders dan de jonge bitch

Dit is een illustratie van wat ik hierboven schreef. Wellicht dat oma meneer Pietersen zegt, waar de jonge bitch van Don spreekt. Vergis je echter niet in oma's: die van tegenwoordig zijn opgegroeid in de jaren '60, '70 en hebben geleerd mensen bij de voornaam te noemen, in tegenstelling wellicht tot de jonge bitchjes van vandaag. Het is daarom ook belangrijk in welke tijd je verhaal speelt. En op welke plaats; in een dorp spreekt men mensen anders aan dan in een metropool en in Amsterdam weer anders dan in Londen. Ook de setting doet ertoe: vinden de gebeurtenissen plaats in een chique restaurant of in een morsige collegezaal? En dan heb je nog bijnamen; er zijn mensen die het leuk vinden om iemand die lange of het bibberwicht of zo te noemen. Het hangt dus allemaal af van de beleving/het perspectief/de perceptie van de (hoofd)personages, op dat moment, die plaats, die situatie.

Het ligt eraan wat hun onderlinge verhouding is. Zijn collega's noemen hem Tom maar de leerlingen zeggen meneer Pietersen.

Yep, goeie punten. Blijft er nog één. Ikzelf, als schrijver. De personages zeggen John of meneer Barns of opa of ouwe, afhankelijk van hun relatie en type. De schrijver licht toe. Barns zette zijn glas met een klap op tafel. Geld, daar had Barns niets mee. Bij het stoplicht sloeg Barns de hoofdstraat in. Of John, etc... Is dat smaak of is daar een (ongeschreven) regel voor.

Nog drie aanvullende tips: 1. Wees karig met buitenlandse namen. Lezers vonden in een boek van mij de namen 'Surin', 'Nathuni' en 'meneer Ghisai' te veel op elkaar lijken. Blijkbaar onthielden ze die onvertrouwde namen als 'die gekke Buitenlandse naam'. Serderdien beperk ik me tot een, hooguit twee namen uit hetzelfde Verweggistan. O'Neill. McDonnald, Vanderslagsmullers en Marrenga worden niet met elkaar verward, Karijodimedjo en Martowidjojo wel. 2. Het aantal namen dat je in een verhaal kwijt kunt hangt af van de manier van introduceren. Als je vier mensen in de eerste bladzijde introduceert, gaat het vaak mis. Als je eerst Jan in de eerste drie bladzijden introduceert en tot leven brengt, in de volgende drie bladzijden Piet en daarna Klaas, dan kan de lezer met gemak twintig, dertig pewrsonnages uit elkaaar houden, inclusief bijnamen en achternamen. 3. Bij twijfel, introduceer makkelijk herkenbare kenmerken als ezelsbruggetjes. Veelgebruikte zijn stotteren, een motorfiets.

Yep, goeie punten. Blijft er nog één. Ikzelf, als schrijver. De personages zeggen John of meneer Barns of opa of ouwe, afhankelijk van hun relatie en type. De schrijver licht toe. Barns zette zijn glas met een klap op tafel. Geld, daar had Barns niets mee. Bij het stoplicht sloeg Barns de hoofdstraat in. Of John, etc... Is dat smaak of is daar een (ongeschreven) regel voor.

Is Barns het personage vanuit wie je het verhaal vertelt?

@Thérèse Nope, is natuurlijk een lang verhaal, een boek gelijk ;-) De protagonist wordt ingehuurd door een bedrijf om een probleem op te lossen. Barns is de C.E.O. van het concurrerende bedrijf. Een antagonist, maar niet DE antagonist, dat blijkt de leider van een terroristische organisatie te zijn.

@Menno Heel bruikbare tips, vooral die van de gedoseerde introductie van personen.

@Thérèse Nope, is natuurlijk een lang verhaal, een boek gelijk ;-) De protagonist wordt ingehuurd door een bedrijf om een probleem op te lossen. Barns is de C.E.O. van het concurrerende bedrijf. Een antagonist, maar niet DE antagonist, dat blijkt de leider van een terroristische organisatie te zijn.

Dan komt het erop aan hoe je hoofdpersonage Barns ziet: als John of als Barns. Want je schrijft vanuit hém/háár. En dan weet je wat je schrijven moet: John of Barns.

Inderdaad ! Op een enkele uitzondering na (wanneer de context beleefdheid/respect vereist) heb ik er overal John van gemaakt. Leest prettiger en voelt intiemer aan.

Ben het eens met Menno Marrenga.

Namen zijn nauw verbonden met de sociale omgeving van je personage. De vrouw van de tandarts heet meestal geen Miep en ik ken geen vuilnismannen die Frederik-Pieter heten. Als je eenmaal de achtergrond van je personage kent, kun je op zoek gaan naar geschikte namen. Een heel gemakkelijke manier is de krant, want dagbladen hebben hun eigen achterban. Een Telegraaflezer is een ander persoon dan een NRC-lezer. Als jij weet welke krant jouw personage leest, kijk dan eens naar de rouwadvertenties. Zoek naar overledenen van hetzelfde geboortejaar als jouw personage. Goed kans dat je geschikte namen tegenkomt. https://www.marjonsarneel.nl/zo-kies-je-namen-voo…