Jee, Waus, wat een vraag. Mijn boek heeft wel een beetje een open einde. Dat vind ik prima. Maar als het helemaal open is, dat je dus geen idee hebt hoe het verder gaat...dat ligt aan het boek, lijkt me. Bij het ene boek is het prima en bij het andere vreselijk irritant. Eigenlijk net zo als bij films.

Nou ja, het belangrijkste is wel afgerond. En er zit verandering in de laatste verhaallijn die nog open ligt, maar dan eindigt het verhaal voor mijn ogen - alsof het af is. En zo voelt het ook. En dat vind ik vreselijk :P Wat niks zegt over jouw boek, dan moet ik het eerst lezen :)

Grappig, je verwoordt het precies zoals ik het ook beleef met schrijven: het boek schrijft zichzelf. Schietgebedje voor het quoten....

Is het een echt open einde of kan de lezer het einde raden zonder dat je dit beschrijft? Blijkbaar zijn dit twee verschillende dingen. Dat wist ik niet, maar ik lees nu 'Het geheim van de schrijver' van Renate Dorrestein en daarin maakt zij dit onderscheid. :)

Ja precies, dat bedoel ik ook. Mijn boek eindigt open, maar je kunt je wel ongeveer voorstellen hoe het zou gaan. Dat is dan toch weer niet helemaal open...

Waus, als het voor jou ook daadwerkelijk voelt alsof het verhaal geëindigd is, kun je er dan geen vrede mee proberen te hebben, al heb je een hekel aan open eindes? Je kunt je afvragen of je verhaal er sterker van wordt als je er een ander, geforceerder einde aan kunt breien.