Schrijfstijl aanpassen aan verhaal

Hier zijn geen regels voor. Die zullen er ook nooit komen. Het belangrijkste is dat je je stijl en je verhaal niet forceert. Het moet voortvloeien vanuit je eigen gevoel over het verhaal. Als het maar vloeiend loopt. Niet forceren. Als je een heel boek in een bepaalde stijl schrijft, waarin elke zin dezelfde geforceerde structuur vormt, wordt het geen fijne leeservaring. Gevoel, luister daarnaar, dat is mijn 'tip'.

Ik wil dat de schrijfstijl aansluit bij mijn thema's (religie en het verleden, voornamelijk), maar weet niet hoe.

Dan zou ik boeken lezen en bestuderen die over dit onderwerp gaan. Zoeken naar een schrijver - liever meerdere - die voor jou prettig lezen. Lees dit en dat eens! En zoek verder naar onderwerpen die hier op aansluiten. https://nl.wikipedia.org/wiki/Narratologie https://nl.wikipedia.org/wiki/Vertelperspectief

Ik weet al al die shit over korte en lange zinnen, concreet en abstract en alles wat er verder over te vinden valt.

Als dat shit is voor jou - dan vraag ik mij af of schrijven wel de juiste hobby is - voor jou.

Of maakt het niet uit of de schrijfstijl aansluit bij mijn verhaal. Dat het vooral gaat om een prettige schrijfstijl die de lezers zal stimuleren verder te lezen, door op de juiste momenten te versnellen en vertragen.

Vraag je je dan ook af - wie zijn die lezers? Dus liever dan je eigen schrijfstijl ontwikkelen - schrijf je naar de wens van lezers de je niet kent - die overigens zo grillig zijn als een hitsige zilverrug die zijn wijfjes met een boomstam op hun kop mept. Een schrijfstijl ontwikkel je door te schrijven. Die - na lang ploeteren - ontwikkelde schrijfstijl past dan op elk verhaal. Als je nog niet kan schrijven - nog geen eigen schrijfstijl hebt ontwikkelt - je hakken niet in het zand durft te zetten - en shit hebt aan al die 'stomme' adviezen is de meest gebruikte [ouderwetse] methode heel simpel. Kopieer de stijl van de schrijver waar jij bewondering voor hebt. Zoek de schrijver[s] waar je elke keer weer bij denkt - "Ik wou dat ik zo kon schrijven." Doe dat eens bij twee verschillende schrijvers in elk genre dat jouw ligt. Ga stripverhalen lezen. Beschrijf het plaatje. Spreek een dialoog in - neem die op - schrijf die uit. Neem eens de tijd om een paar uurtjes in de bibliotheek te struinen. Neem pen en papier mee. Maak notities. Stop met zoeken op het internet. Of ga gamen!

Digitaal spelen geeft positieve effecten op het gebied van: Oog-handcoördinatie Doorzettingsvermogen Reactievermogen Werkgeheugen Geduld Probleemoplossend vermogen Samenwerking Engels Ruimtelijk inzicht Creativiteit

Behalve de (uitstekende) opmerkingen van Yrret wil ik hier nog aan toevoegen dat er een verschil is tussen schrijfstijl (jouw persoonlijke manier van verhalenvertellen) en tone of voice. Als ik een artikel schrijf voor NRC, gebruik ik een andere manier van schrijven dan wanneer ik een stuk schrijf voor een tech tijdschrift. Het blijft doorgaans wel herkenbaar als mijn artikel, maar ik spreek andere lezers aan op een voor elk medium passende wijze. Tone of voice bepaal je op basis van je doelgroep (wat Yrret ook al duidelijk aangaf). Om het simpel te houden: je praat anders tegen een puber van 16 dan tegen zijn docent Nederlands. En je praat anders tegen mensen die veel voorkennis hebben dan tegen leken. Bepaal dus je doelgroep. Ennuh... schrijfadviezen als ‘shit’ omschrijven is wellicht niet de tone of voice die past bij het vragen om advies.

'Shit' betekent hier gewoon 'mikmak', 'santekraam', 'dingen'... Iets met taal als levend cultureel product enzo. Of bedoelde je het wel degelijk negatief E.R.Grinwald?

'Shit' betekent hier gewoon 'mikmak', 'santekraam', 'dingen'... Iets met taal als levend cultureel product enzo. Of bedoelde je het wel degelijk negatief E.R.Grinwald?

Ja okay maar het gaat hier om de toon. “Ik snap die shit al” is niet echt een open houding.

Ik heb dat niet zo opgevat. Ik heb het opgevat als dat de vraagsteller overal de basisschrijftips tegenkomt, maar tot zijn lichte frustratie niet dat antwoord heeft gevonden waar hij naar zoekt. Het is niet dat hij er niet voor open staat, hij heeft de tips waarschijnlijk al ter harte genomen is nu gewoon op zoek naar wat anders. Hij worstelt. Maar goed, het is aan de vraagsteller zelf om indien nodig zijn woorden te verduidelijken, niet aan mij. Ik vond alleen het gebruik van 'shit' helemaal niet raar, fout of ongewenst. Je hoort het tegenwoordig wel vaker volgens mij.

Ik vond alleen het gebruik van 'shit' helemaal niet raar, fout of ongewenst. Je hoort het tegenwoordig wel vaker volgens mij.

Dat hoor ik ook steeds vaker als excuus - omdat je het vaak hoort is het normaal/aanvaardbaar en in enkele gevallen zelfs gewenst als je populair wil blijven bij je "vrienden". Voor mij klinkt het als 'kut' dat kinderen en volwassenen iets een shit-zooi vinden. Uit medeleven met leed van anderen hoor ik steeds vaker [dus bijna gewoon onder[in] een bepaalde klasse van de Hollandse bevolking] de uitdrukking; "Kanker man!" Dat betekent dat het zwaar-kut is dat jou die shit moet overkomen. Bijvoorbeeld als je lang moet wachten voor het stoplicht. 'Shit' is inderdaad helemaal niet raar, fout of ongewenst - zelfs als je eigen kind het klakkeloos kakelend overneemt - ook als het kind daar de witlof mee bedoeld die op tafel staat. En dat kinderen inderdaad de toekomst hebben/zijn blijkt wel uit het feit dat steeds meer volwassenen [eens domme kinderen met een toekomst] het woord 'woestijnstof' vervangen door 'shit op de auto'. En dat is nog niets vergeleken met een vogelpoepje dat lak kan doen bladderen.

Zullen we het weer over schrijfstijl hebben? :ontopic:

Als schrijver van fictie stem je af op een wereld die feitelijk niet bestaat (ook al kan je verhaal een historisch verantwoorde achtergrond hebben). Die wereld en alles wat daar gebeurt heeft een eigen sfeer, eigen geur, eigen kleur en toon. Daarbij passen niet zomaar alle woorden. Als het goed is, souffleert de wereld deze. Ga dus te rade bij de fictieve wereld en alles wat daar gebeurt. Het is van jou. Jij hebt alles bedacht. Probeer je eigen taal die je normaal gebruikt, in dienst te stellen van je vertelling.

Probeer je eigen taal die je normaal gebruikt, in dienst te stellen van je vertelling.

Dit is wel een belangrijke. Hoe dichter je bij jezelf blijft, hoe beter het leest. Schrijven in een 'opgelegde', geforceerde toon (heel deftig of juist heel populair) komt onmiddellijk gekunsteld over.

Schrijf je in derde persoon? Dan kun je de mening of associaties van je hoofdpersoon laten doorschemeren in de beschrijvingen. Voorbeeldje: Henkie liep over straat. Overal waren die vervelende bouwvakkers bezig. Ze leken wel een zwerm bijen met hun gele vesten en helmen. Volgens mij - pin me er niet op vast, ik ben geen expert - kun je dit 'stijlmiddel' (?) gebruiken om je hoofdpersoon als het ware van het papier te laten springen, echt tot leven te laten komen. Dit zou niet geval geweest zijn als ik domweg had geschreven: Henkie liep over straat. Overal waren bouwvakkers bezig. Ze droegen gele vesten en helmen. In het eerste voorbeeld pas je de tekst aan op de visie van je hoofdpersoon; zie het verschil? De tekst wordt levendiger. Als de denkwijze van jouw hoofdpersoon aansluit op je thema's kan je vast iets met deze tip. Veel succes!

@E.R. - ik mis in bovenstaande reacties wat jou kennelijk bezighoudt. De essntie is, naar mijn bescheiden mening, het vertelperspectief. Alwetende vertellers vind ik doorgaans minder interessant lezen; er zit een manipulatief element in, een regisserende hand van de schrijver. De 'stem' van de verteller reflecteert zijn kijk op de zaken: hij kan boosheid hebben, skeptisch zijn, een roze bril op hebben, noem maar op. Als je dat ziet zitten is het dus zaak het vertelperspectief vast te stellen en de woorden bij dat personage te kleuren naar hoe je dat vorm geeft.

Alwetende vertellers vind ik doorgaans minder interessant lezen; er zit een manipulatief element in, een regisserende hand van de schrijver.

Niet altijd toch? Dune bijvoorbeeld van Frank Herbert heeft een alwetende verteller die volkomen neutraal vertelt.

Alwetende vertellers vind ik doorgaans minder interessant lezen; er zit een manipulatief element in, een regisserende hand van de schrijver.

Niet altijd toch? Dune bijvoorbeeld van Frank Herbert heeft een alwetende verteller die volkomen neutraal vertelt.

De alwetende verteller is dan de schrijver aan het woord, zo voelt het. Voor mij schept dat afstand tot de personages en juist in de intimiteit is mijn leesbeleving optimaal. Er zullen beslist uitzonderingen zijn. Het is ook persoonlijk. Niemand hoeft zich daar wat van aan te trekken :)

Alwetende vertellers vind ik doorgaans minder interessant lezen; er zit een manipulatief element in, een regisserende hand van de schrijver.

Niet altijd toch? Dune bijvoorbeeld van Frank Herbert heeft een alwetende verteller die volkomen neutraal vertelt.

De alwetende verteller is dan de schrijver aan het woord, zo voelt het. Voor mij schept dat afstand tot de personages en juist in de intimiteit is mijn leesbeleving optimaal. Er zullen beslist uitzonderingen zijn. Het is ook persoonlijk. Niemand hoeft zich daar wat van aan te trekken :)

Persoonlijk houd ik ook meer van beperkt derde persoon of ik-persoon dan alwetend. Interessant dat je een neutrale alwetende verteller interpreteert als 'de schrijver'. Heb dat zelf nooit zo gezien.

Gezien jouw onderwerp zou ik iets van Chaim Potok of Ararat van Westerman lezen. Niet om ze te kopiëren maar om je eigen keuzes te maken en ter inspiratie. Jan Brokken heeft mooie boeken over toon en schrijfstijl geschreven die je beslist zullen inspireren. Als dat onvoldoende is zou ik je een schrijfacademie aanraden. Daar werk je maanden tot jaren aan je schrijfstijl maar ook aan schrijftechniek. Het is niet onmogelijk je een andere schrijfstijl aan te meten.Je kunt er zelfs meer dan één ontwikkelen. In het begin kan het nog geforceerd overkomen, maar ook een acteur kan leren een rol te spelen en met een andere stem te spreken. Zo kun je je dat ook aanleren en per boek een andere stem kiezen.