Ik zou de opmaak - ik bedoel je leestekengebruik - zo eenvoudig en natuurlijk mogelijk houden. 'Hai, hoe is het? Ja, met mij ook hoor. Zeg, waar ik je voor belde. Zullen we binnenkort weer is wat afspreken? Wat denk je van volgende week maandag?' De constructie (...) wordt gebruikt om hiaten in officiële citaten aan te duiden. Dat hoort zo in een krantenartikel, omdat het daar belangrijk is om exact en zakelijk te informeren. Maar in jouw roman wil je de lezer meetrekken het verhaal in, door de woorden heen een fictieve wereld laten zien. Heb je dan gortdroge zakelijke leestekens nodig?

Ik sluit me bij Diana aan. Daarnaast zou je ook op sommige plekken de reactie van de beller kunnen verwerken. Dat geeft het gesprek wat meer kleur. Dus dingen als: hij tikte ongeduldig met zijn vingers op tafel, hij knikte, hij rolde met zijn ogen, hij trok zijn wenkbrauwen op, etc. Overdaad schaadt in dit geval dus het hoeft echt niet na iedere zin, maar zo'n zinnetje kan af en toe die puntjes wel mooi vervangen als je wat ruimte wilt creëren in het gesprek. Succes!