conversatie in een verhaal

Ik heb me vooralsnog nooit echt verdiept hoe je precies een conversatie tussen twee of meer mensen in een verhaal opschrijft. Ik zeg / hij zegt etc dien je zo'n beetje te vermijden, maar ik gebruik bij gesprekken tussen mensen altijd aanhalingstekens. Bijvoorbeeld: "Maar ik zeg je toch dat het niet klopt?" "Ja, maar je moet je er gewoon niet mee bemoeien". In het verhaal wordt vanzelf duidelijk wie wat zegt, of dat is niet zo belangrijk. Nu zei een vriend van mij laatst, toen hij een tekst van mij las dat ik beter geen aanhalingstekens kan gebruiken, omdat dit tegenwoordig in cursief geschreven wordt (een gesprek of conversatie dus). Wat zijn hiervoor de regels? Ofwel: wat is het mooiste. Hoe moet het eigenlijk wel...