Tussen 'pieken' in

Hoi Dave, Daar zeg je zowat iets. Achtergrond en gebeurtenissen heb je al. Kan je niet onder vorm van herinnering werken? Bvb bij nieuw hoofdstuk. Eindelijk waren ze aangekomen in (stad x - bij een bepaalde persoon). Twee weken waren voorbij gegaan. Na de eentonigheid van het landschap was hij blij nog eens in een stad aan te komen waar hij meer privacy had. Slapen onder de sterrenhemel in het gezelschap van ... viel wel mee, maar aangezien het gevaar met hen meereisde, waren ze verplicht dicht bij elkaar te blijven. Te dicht naar zijn zin. Nu hoopte hij... enz (Of het moet omgekeerd, Ze waren al een week in de stad . Ondanks de drukte moesten ze op hun hoede blijven. Hij hoopte dat ze snel opnieuw konden vertrekken. De nachten onder de sterren miste hij... Dus ergens een combinatie van het huidige moment en een herinnering. Daarmee laat je de spanning en sensatie ook wat zakken, veronderstel ik. Als het hoofdstuk korter wordt dan de andere, het zij zo. Het geeft toch een rustiger scene weer dan achtervolgingen en geweld. Ik zeg zomaar wat. Maar ik zou niet over elke fysieke kilometer praten. Desnoods wordt je boek wat korter, maar je valt tenminste niet in herhaling.

Als je meerdere viewpoints heb kan je op het moment dat je personage een tocht moet maken switchen naar een ander personage, en wanneer je terugswitcht is je eerste personage al gearriveerd en kan je in een flashbackzin kort iets zeggen over de reis. Met één viewpoint doe je hetzelfde door een nieuw hoofdstuk te beginnen maar is dat dan minder elegant. Ik vertel zelf een heel lang verhaal vanuit één enkel perspectief dus ik worstel veel met dit probleem. Wat ik alleszins niet zou doen is elke dag en elke handeling van je personage proberen navertellen. Vooruitspringen in de tijd brengt vaart in je verhaal en maakt het epischer. Ik las vroeger veel van A.E. Van Vogt, die soms letterlijk in het midden van een paragraaf enkele jaren vooruitspringt en dan gewoon rustig verder vertelt. Dat kan je in de meer afgelikte literatuur van vandaag helaas niet meer doen :) Toevallig kwam jouw vraag recent aan bod in Writing Excuses, dus je kan eens luisteren hoe vier topschrijvers erop antwoorden: http://www.writingexcuses.com/2016/04/24/11-17-el…

dave89,

In mijn verhaal moet mijn hoofdpersoon fysieke afstanden afleggen, waar ik dan stukken mee vul, gecombineerd met achtergrondinformatie over de wereld en de gebeurtenissen. Dan gaan we van 'spannend' stuk, naar tussenliggende periode, naar 'spannend'. Maar ik wil graag voorkomen dat men denkt: Och jee, daar hebben we weer een herberg. Oh, ze slaan weer een kamp op. Ah ja, precies, ik miste hem al: de staljongen.

Die fysieke afstanden zijn slechts decor, inclusief de herberg het kamp enz. - het gaat om de ontwikkeling/handeling van je personage. Probeer steeds te zorgen dat je personage centraal staat, maak er dus geen letterlijke reis van, zelfs niet als het een reisverhaal is :)

Eens met JP. De spannendste stukken van je verhaal vormen doorgaans een climax van een opgebouwde spanningsboog. Een ruzie die er al lang aan zat te komen, de confrontatie na een lange achtervolging, de tirade van zijn vriendin die al weken ontevreden is, de ontdekking aan het eind van een zoektoch... Zo'n climax is niets zonder de bijbehorende opbouw. Stukken met veel actie zijn niet automatisch stukken met veel spanning. Het is pas spannend als we de achtergrond kennen en weten wie er handelt en wat er op het spel staat. Al die dingen moet je verwerken in die stukken van het verhaal die je - ten onrechte dus - tussenstukken noemt. Die stukken zíjn het verhaal, evenzeer als de ontknopingen. Dus vul het met intrige, ontwikkeling van relaties tussen je personages, het groeien van hun hoop of angst, omschrijf betekenisvolle ontmoetingen en hoe ze nieuwe stukjes informatie vinden,inzichten die ze opdoen, vragen die beantwoord moeten worden...

Je kunt natuurlijk ook niet alleen maar spanning en ruzies hebben. Dat put de lezer uit en het doodt uiteindelijk juist de spanning. Dus ja, die rustige scènes ertussen zijn nodig, maar zorg ervoor dat ze wel interessant blijven en dat er iets in gebeurt. Iets nieuws. Een nieuw landschap waarover de personages zich verwonderen, de regen die eindelijk ophoudt en de vreugde die erop volgt, en een beetje excentrieke staljongen. Als al je staljongens op elkaar lijken, dan zou ik ze eruit gooien. Beschrijf wat nieuw is, en als het echt noodzakelijk is om te schrijven dat ze naar een herberg gaan en de paarden aan de staljongen meegeven, beschrijf het dan gewoon heel kort, omdat het geen verdere uitleg nodig heeft: "Het duurde niet lang voordat ze de herberg vonden. Ze gaven hun paarden aan de staljongen, schudden de regen van hun mantels en stapten de gelagkamer in." In de rustige stukken kun je trouwens best iets van conflict doen, maar gewoon niet dat grote en heftige conflict van je piekmomenten. Twijfel, lichte irritatie aan de ander (als je constant op elkaars lip reist lijkt me dat niet al te vreemd), een beetje heimwee naar thuis terwijl ze door dat lege landschap door de regen rijden, het oefenen met magie (dat nog steeds niet zoveel succes heeft als je hoofdpersoon had gehoopt), een maaltijd proberen te koken met het weinige voedsel dat er nog is en de norse blikken van de anderen proberen te negeren... allemaal klein conflict, maar het zorgt ervoor dat je rustige stukken niet saai worden. Conflict is niet per se nodig, maar iets moet wel gebeuren, iets waardoor dit stuk afwijkt van de rest van de reisstukken. Als je personage uitbundig en blij is omdat hem net iets is gelukt en er wordt een feestje georganiseerd bij het kampvuur, beschrijf dat dan lekker en richt je op die roes van blijdschap die hij voelt. Het gevoel dat het niet meer kapot kan. Het volgende moment met conflict komt dan des te harder aan. Maar rek deze scènes niet te ver uit en laat ze niet maar door en doorgaan. Ook elk element dat je toevoegt aan zo'n scène moet nieuw zijn en iets laten gebeuren. Als je een flink stuk schrijft over dat ze liedjes zingen, vervolgens een gesprek waarop ze terugkijken naar het goede dat is gebeurd, en dan opnieuw een flink stuk over het zingen, dan voegt dat tweede stuk zingen niets toe.

een maaltijd proberen te koken met het weinige voedsel dat er nog is en de norse blikken van de anderen proberen te negeren... allemaal klein conflict, maar het zorgt ervoor dat je rustige stukken niet saai worden. Conflict is niet per se nodig (...)

Conflict in een verhaal heeft niet de letterlijke definitie van een conflict tussen mensen - als in ruzie, ergernis. Dat verschil is misschien wel een van de belangrijkste inzichten die een beginnend schrijver kan (moet) verwerven. Zonder dat conflict - is er geen verhaal. "De plot ontwikkelt zich als opeenvolging van gebeurtenissen in een verhaal waarbij elke gebeurtenis een andere veroorzaakt of ertoe leidt. Hierbij gaat het niet om ongerelateerde, toevallige gebeurtenissen: de gebeurtenissen hebben verband met het conflict, de worsteling die de protagonist doormaakt om zijn dramatisch doel te bereiken. Een andere term voor een verwikkeling in een verhaal is intrige." Bron: https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Plot

Bedankt voor jullie tips. Stof tot nadenken :) Ik kan er zeker mee vooruit