vreemde combinatie?

Marlie, De 'alwetende verteller' is altijd een 'ik'. Het is een verteller die niet als personage aanwezig is in het verhaal, maar wel alles weet en zich ook rechtstreeks tot de lezer richt. Overdreven voorbeeld: 'Op dit punt in het verhaal aangekomen wil ik u, beste lezer, getuige laten zijn van het moment waarop onze held zijn volgende misstap maakte. Het was zo'n druilerige dag waarop je het liefst in bed blijft, enz.

Vanuit alwetend perspectief is de combinatie alwetend en ik enkel mogelijk wanneer de ik het hele verhaal in retrospectief, dus met de wijsheid van achteraf, vertelt / beschrijft. Omdat hij zelf deel uitmaakt van het verhaal kan hij op het moment dat iets gebeurt, niet weten hoe het verder loopt. Het kan dan ook alleen in v.v.t. en in de v.v.t.t., bijvoorbeeld: 'We gingen een dagje naar Apenheul' of: 'We zouden een dagje naar Apenheul'.

Totaal iets anders, maar ik wil hier geen topic over openen:

Toch is dat wel de bedoeling, :) . Laten we het in dit topic houden bij je eerste vraag:

zouden jullie de perspectieven combinatie 'alwetende verteller' en 'ik' vreemd vinden? Waarom wel of niet te gebruiken?

42.

Dank je, Janp en Thérèse, de alwetende = 'ik' = de auteur. - (moest ik ondertussen wel weten :o ) Het komt erop neer dat ik een tweetal jaar geleden (voor ik SOL kende) enkele korte hoofdstukjes neergepend had, waarvan ik het eerste hoofdstuk vanuit een 'ik' standpunt had geschreven. (met de naam bovenaan het hoofdstuk) Het tweede was vertellende bedoeld over enkele vrienden, ( wie ze zijn, hun gedachten...) en waar het 'ik' personage komt binnenvallen - dan wordt ze natuurlijk gerefereerd als zijnde 'zij'. Te verwarrend dus! In het eerste, een combi van o.v.t. en v.v.t. ?(hadden beslist) wegens een terugdenken aan vroeger In het tweede ( was, had, ging, galmde, ook o.v.t. dus) Ik weet het, 't is een rommeltje. Ik denk dat ik het eerder zo zal laten. (ik wil wel iets op proef zetten, een stukje van het eerste en een stukje van het tweede hoofdstuk, maar ik twijfel aan potentiële lezers.)

De vraag naar het aantal personages is net zo onzinnig als Silvers antwoord (de diepere mystieke betekenis van het getal 42 laten we hier even buiten beschouwing - vergeet nooit je handdoek trouwens). Je weet zelf het beste wanneer een personage nodig of onnodig is voor je verhaal. Ik ken fantastische boeken met maar één of twee personages (Aan Chesil Beach van Ian McEwan bijvoorbeeld), maar ik heb onlangs de vijf delen van Het Lied van IJs en Vuur van George R.R. Martin gelezen en daarin lopen naar schatting meer dan 2.000 karakters rond. Slechts een stuk of 10 daarvan zijn hoofdpersonen.

Over het aantal personages is een nieuw topic aangemaakt: http://www.schrijvenonline.org/forum/het-schrijfp… Graag daar daarover verdergaan.

Ik zou niet durven zeggen dat een alwetende verteller altijd een "ik" is. Een "ik" beleeft de dingen vanuit zijn of haar standpunt en zal pas weten hoe het verhaal ging als je er op terug blikt. Maar zeker als je in tegenwoordige tijd schrijft, kan het personage niet weten wat er achter de volgende hoek te gebeuren staat. Een alwetende verteller kan dit wel en wordt vaak gebruikt om de spanning op te drijven. Deze wordt soms wel afgewisseld met de derde persoon. Bijvoorbeeld een intro: Het was de donkerste dag in het leven van Joachim Jacobs. Voor de avond om was, zou hij ontdekken dat het nog altijd donkerder kon zijn. Hierbij geeft de alwetende verteller iets weer dat Joachim op dat moment nog niet kan weten.

@Dave83,

Bijvoorbeeld een intro: Het was de donkerste dag in het leven van Joachim Jacobs. Voor de avond om was, zou hij ontdekken dat het nog altijd donkerder kon zijn. Hierbij geeft de alwetende verteller iets weer dat Joachim op dat moment nog niet kan weten.

Je voorbeeld is geschreven in de 3e persoon vanuit een alwetend perspectief - de verteller is niet aanwezig.

Opnieuw goeiedag! mbt iets anders dat niet met de titel te maken heeft, wel met perspectief: Kan / mag bij het schrijven vanuit zij perspectief de eigennaam gebruikt worden?(ja, zeker als ze aangesproken wordt, maar dat bedoel ik niet). Om telkenmale 'zij' te schrijven lijkt me herhalend en saai (en ook niet mooi?). En het gebruik van 'de vrouw' ziet er voor mij te veel 'alwetend' uit. En is een zin als de volgende aanvaardbaar in zij perspectief: 'Een glimlach verscheen op haar gelaat.'

Ja natuurlijk. Het zij-perspectief zoals jij het noemt is de derde persoon. De schrijver/lezer zit de hoofdpersoon kort op de huid en vertelt/leest wat hij/zij doet, zegt en meemaakt. Dus het gebruik van de naam is prima toegestaan. Lees maar eens in andere boeken. En de zin aan het eind is ook prima.

Je kan als je in de derde persoon schrijft ENKEL naar het perspectiefpersonage verwijzen met hij/zij of met zijn/haar naam. De naam is zeker ok en is trouwens nodig als je ook naar andere personages met hij/zij verwijst. Als er bvb interactie is met een ander vrouwelijk personage zou je, als je enkel "zij" gebruikt, vaak niet weten over wie van de twee het juist gaat. Maar je mag NOOIT naar je perspectiefpersonage verwijzen met een beschrijvende benaming als "de vrouw", "de dokteres", "de Amerikaanse", wat dan ook. Je hebt dus minder opties om naar je perspectiefpersonages te verwijzen dan naar niet-perspectiefpersonages. Het eerste boek van de verder uitstekende Vespasianusreeks van Robert Fabbri maakte die fout. Hij verwees naar zijn hoofdpersoon (Vespasianus) soms als "de tribuun". Dat las elke keer alsof iemand met zijn nagels over piepschuim kraste. Vanaf het tweede boek maakte hij die fout nooit meer.

Een beetje laat, dank je Rudez voor de uitleg! Krommenaas, een extra bevestiging van wat Rudez schrijft, dank je. wat betreft jouw tweede alinea, daar had ik al besef van. Dergelijke verwijzingen zouden, wat ik schreef in #9, meer voor een alwetende verteller zijn. (in wat momenteel op proef staat, had ik in het begin wat last van overbodig zij-ze, Ik heb haar naam ondertussen al meermaals vermeld.)