Tijdsprongen tijdens een reis

Hoe belangrijk is het dat de lezer weet waar op de reis iets gebeurd? dat bepaalt het verschil tussen

Opeens stond er een olifant op de weg.

of

Het zou een makkelijke reis moeten zijn, maar toch stond er ter hoogte van [leuke stad in het midden ofzo] een hardnekkige papegaai op de weg.

je kunt ook zoiets doen als

Na twee dagen verveelde dingetje zich rot. Het enige wat hij zag was bomen, met hier een daar een struikje hei. Boring! Hij wilde dat er wat gebeurde, maar daar kwam hij snel weer van terug toen hij plotseling een kameel op de weg zag staan.

Mogelijkheden zat, maar je moet je eerst afvragen wat je wil bereiken.

Nou, ik wil het gevoel overbrengen van iemand die huis en haard (een erg kleine bekende leefwereld) heeft verlaten en door een gebied trekt dat hij niet kent, op weg naar een nieuw en onbekend leven. Maar de eerste reisdagen zijn precies dat: reisdagen. Toch moet het gevoel overkomen dat hij al even op pad is en dan iets tegenkomt op zijn weg. Een man met een paardenkar waarvan het wiel is gebroken. Maar ik lijk niet verder te komen dan letterlijke beschrijvingen en clichézinnen, en aan de andere kant is gewoon een witregel wel heel abrupt.

Wat is het probleem? Dit is toch heel eenvoudig te doen? Een paar dagen later ... De reis verliep zonder incidenten, todat ... Henk raakte al snel in het ritme van opstaan, ontbijten, lopen, rusten, lopen, eten, lopen, lopen, lopen ... De dagen en landschappen gleden voorbij en versmolten in zijn herinnering tot een geheel.

Nou, ik wil het gevoel overbrengen van iemand die huis en haard (een erg kleine bekende leefwereld) heeft verlaten en door een gebied trekt dat hij niet kent, op weg naar een nieuw en onbekend leven.

Daar kun je toch zeker een interessante alinea aan wijden, in een narrative summary. Gebruik het landschap en details daaruit om zijn gemoedstoestand te benadrukken. (Je kent wel die oefening: describe a barn as seen by a man who has just lost his brother). Verwerk er wat van zijn gedachten en verwachtingen in, misschien zelfs een specifieke herinnering uit het leven dat hij achterlaat. Drie keer raden: ik zou dit punt in het verhaal zeker uitschrijven; gebruiken. Tenminste, als je daarmee nieuwe informatie in het verhaal weet te stoppen. Als je zijn gemoedstoestand al helemaal hebt uitgewerkt in een roerende afscheidsscène, dan moet je dat zeker niet nog eens overdoen om een reisperiode mee op te vullen. 't Is zoals Ostinato zegt: de hele periode in één bijzin wegzetten is een volkomen legetieme optie.

iemand die huis en haard (een erg kleine bekende leefwereld) heeft verlaten

Kruip in de gedachten van de reiziger die alleen maar die erg kleine bekende leefwereld als een mantra beleefd - terwijl hij tegen een boom staat te plassen - een bergtop hééééél ver weg ziet - een konijn of een eend doodschiet - en die mantra - in zijn hoofd - pas loslaat als het gebroken wiel in zicht is.

Juist! Dit is wat ik nodig had! Dit zorgt dat mijn hersentjes weer aan het borrelen gaan :) Dank u zeer! Ik kom later terug met mijn uiteindelijke keuze.

Ik ben benieuwd!

http://schrijvenonline.org/proeflezen/roman-sem-t… Hier is mijn experimentje te vinden!

Poul Anderson heeft meen ik eens een werkje geproduceerd dat je temporale kwabben voorgoed in de knoop legt. Maar anders kan je ook starten met Dinosaurusstrand van Laumer of desnoods Het Restaurant ~ van Adams. Dan blijkt ineens dat die geforceerde sprongen helemaal niet nodig zijn. Maar de truc is nauwelijks uit te leggen.

Poul Anderson heeft meen ik eens een werkje geproduceerd dat je temporale kwabben voorgoed in de knoop legt. Maar anders kan je ook starten met Dinosaurusstrand van Laumer of desnoods Het Restaurant ~ van Adams. Dan blijkt ineens dat die geforceerde sprongen helemaal niet nodig zijn. Maar de truc is nauwelijks uit te leggen.

Yep, Poul Anderson kan er wat van: Tunnels door de tijd, of: Avontuur in het verleden, allebei een uitstekend voorbeeld. Wel en moeilijk voorbeeld, maar eentje die is aan te raden. Keith Laumer en Douglas Adams zijn ook prima suggesties. Daarbij kan ik de droge humor van Adams zeer waarderen. Greg Bear met het verhaal Eon en het vervolg op Eon is ook een aanrader, een hoop tijdspaghetti op zo'n manier geschreven dat het, met de nodige aandacht , te volgen is en je echt meesleept in het verhaal.