Je kunt het beschrijven alsof aan je personage later is verteld wat er gebeurde: Ik merkte niets van wat er zich om me heen afspeelde. Later hoorde ik hoe mijn moeder mijn hand bleef vasthouden en hoopte op een wonder, hoe mijn vriendin op zoek ging naar het geneeskrachtige kruid. Maar op het moment zelf overheerste duisternis. Of je kunt ervoor kiezen dat de hoofdpersoon het gist: Ik merkte niets van wat er zich om me heen afspeelde. Waarschijnlijk hield mijn moeder mijn hand vast, dat deed ze altijd, en zat ze aan mijn bed te smeken om een wonder. Mijn vriendin zou in de boeken duiken en op zoek gaan naar geneeskrachtige kruiden, ik kende haar al langer dan vandaag. Ik weet natuurlijk niet wat beter passend is voor je verhaal. Wat je ook kunt doen is de hoofdpersoon het laten meemaken vanuit een ander bewustzijn, dat hij bijvoorbeeld als 'geest' of 'schim' van zichzelf in de ziekenhuiskamer zit en het zo meemaakt. Of je kunt hem er later achter laten komen, als hij op zoek gaat naar wat er precies allemaal is gebeurd toen hij in coma lag.

Als je vanuit de ik persoon schrijft dan moet je dat doen. Dat is een keuze die je maakt en daar zul je je aan moeten houden. Mij irriteert het mateloos als er opeens van perspectief wordt gewisseld, waar dat eerder niet gebeurde. In jouw geval zou je achteraf wat kunnen samenvatten. Wat is het eerte wat je HP ziet/hoort/ruikt/waarneemt als hij/zij wakker wordt? Hoe zou die persoon er achter kunnen komen wat er gebeurd is? Bijvoorbeeld: 'Ik voelde mijn moeders hand om de mijne terwijl ik langzaam aan wakker wordt. Heeft ze die de hele tijd vastgehouden? Als ik overeind ga zitten zie ik mijn vriendin op de stoel liggen slapen. Naast haar ligt haar kruidentas, met de inhoud ernaast. Ze moet iets hebben gezocht.' Even uit de losse pols en waarschijnlijk niet de situatie die je in gedachten hebt, maar misschien dat je hier iets mee kunt. Show don't tell :)