Diepgang in personages

Hmm, lastige vraag Mijn "diepste" personages zijn degenen die ik al jaren heb. Ik heb met ze geschreven in heel verschillende situaties en contexten. Mijn hoofdpersoon bestaat al zo'n zeven jaar, ik heb hem gebruikt voor talloze rollenspellen op internet en voor talloze geschreven stukjes in diverse fantasywerelden, onze wereld, zijn eigen wereld... Ik begon met een redelijk simpel karakter. Een basis moet je altijd hebben. Hoe meer je je personage van tevoren hebt uitgedacht, hoe minder je meestal proefondervindelijk tijdens het schrijven hoeft te ontdekken, maar dat hoeft niet. Misschien kom je er tijdens het schrijven opeens achter dat die ene karaktertrek helemaal niet past, omdat hij dit of dat heeft meegemaakt, of zoiets. Hoeveel je aan het begin uitdenkt, dat verschilt per schrijver. Dat ligt aan je voorkeur. Denk eens een personage zo volledig mogelijk uit op papier voordat je ermee gaat schrijven, en bedenk voor een ander personage alleen de basis en ga daarmee flink aan de slag. Dan kom je erachter wat je het fijnste vindt. Als je voor het eerste gaat: wat een personage het meest vormt, is zijn verleden, in mijn mening. Als iemand lang buitengesloten is geweest, heeft dat effect op hoe hij zich gedraagt tegenover anderen. Hoe precies? Dat ligt dan weer aan zijn karakter. Misschien mijdt hij andere mensen om niet weer afgewezen te worden, of misschien zoekt hij wel constant aandacht en bevestiging die hij in zijn jeugd niet heeft gekend. Als dit moeilijk is, bedenk dan eerst hoe je je personage nu wilt hebben. Welke karaktertrekken heeft hij nodig voor het verhaal, welke interesses, waar heeft hij een afkeer tegen, wil hij wraak op iemand, zoekt hij iets? Bedenk dan hoe dat zou kunnen ontstaan en waar het uit voortkomt. Zo bouw je een verleden op. Als je zijn verleden goed kent, kun je ook beter voorspellen wat hij gaat doen. Als je personage die vroeger vaak buitengesloten is geweest nu weer wordt buitengesloten, zal dat meer met hem doen dan een ander personage. Verwachtte hij het al, omdat hij pessimistisch is ingesteld en al uitging van het ergste? Of doet het hem juist extra verdriet omdat het nu alwéér gebeurt, en omdat hij gevoelig is? Als je voor het tweede gaat: plaats je personage in zoveel mogelijk verschillende situaties, schrijf er lekker op los. Verander eens de manier waarop hij reageert, en kijk of dat beter aansluit. Dat is meer een gevoelskwestie. Sommigen hebben wel een idee van hun personage, maar weten dat nog niet echt in de praktijk te brengen, dus hoe het personage reageert. Zo kun je dat ontdekken. Naarmate je verder schrijft, zal je merken dat je je personage beter kent, en besef je bijvoorbeeld dat zijn eerdere reacties nu niet meer aansluiten. Daarom is het nodig om te herschrijven. Maar dat kan dus alleen als je een volledig beeld van je personage hebt. Ikzelf ga meestal voor het eerste, maar ik heb alsnog tijd nodig om ze als het ware "uit te proberen". De personages die ik al zo lang heb waren in het begin ook wat anders, ze reageerden niet consequent, maar de grote lijn van wie ze waren is nog steeds hetzelfde. Ze zijn een beetje mijn vrienden geworden, en ik leer ze steeds beter kennen. Als je een goed uitgewerkt personage hebt, moet dat natuurlijk nog wel blijken uit je verhaal. Laat je personage geen ellenlange verhalen vertellen over zijn verleden (beruchte infodumps), maar laat het geleidelijk aan doorschemeren, door zijn reacties, zijn vreemde angsten, iets wat hij terloops zegt. Als je dan toch iets over zijn verleden wilt vertellen ter verduidelijking, dan kan dat, maar houd het altijd kort en laat de vertellende stukjes elkaar niet al te snel opvolgen. Anders verliest je lezer misschien zijn overzicht. Hij mag in het begin best weten dat je personage in de oorlog heeft gevochten. Later krijgt de lezer misschien te horen dat hij in die oorlog een goede vriend heeft verloren. Nog later komt hij er misschien achter wat die vriend echt betekende voor je personage, en dat je personage nu misschien wraak wil nemen op zijn moordenaar... Om maar even een heel simpel voorbeeld te noemen. Zo breng je ook spanning: waarom is het personage zo tegen oorlog voeren? Maar waarom wil hij dan toch zo graag wraak nemen? Personages kunnen best tegenstrijdigheden bevatten (oh, innerlijke tweestrijd, geweldig!), zolang het maar niet té tegengesteld is. En het liefst worstelen ze daar dan een beetje mee. Je personage zit bijvoorbeeld in tweestrijd of hij nou wel of niet wraak moet nemen, want had zijn vriend dat wel gewild? En dan, ook belangrijk: hoe uit je personage zich naar de andere personages? Vertelt hij alles luchtig, is hij een open boek, of doet de lezer (en de andere personages) er juist lang over om door zijn masker heen te prikken? Komt de lezer misschien zelfs alleen maar iets te weten over hem door zijn gedachten als hoofdpersoon te volgen? Je personage zit misschien wel in tweestrijd, maar hij heeft inmiddels een groep strijders om zich heen verzameld om zijn wraak te kunnen voltrekken en hij wil, als leider, niet zwak overkomen. Daarom doet hij misschien alsof hij volledig zeker is van zijn wraak, terwijl hij van binnen steeds meer twijfelt. Misschien breekt hij uiteindelijk, verlaat hij de groep om op zoek te gaan naar de familie van zijn vriend, om erachter te komen wat zijn vriend had gewild. Misschien ziet hij op het laatste moment af van zijn wraak, tot woede van zijn strijders. Of misschien doet hij het, om achteraf last van zijn geweten te krijgen. Ziedaar je verhaal.

- Hoe brengen jullie diepgang aan in jullie personages? Ik breng het aan in het verhaal door de emotionele, innerlijke reacties van mijn personages op bepaalde voorvallen zo secuur mogelijk uit te werken. Niet alleen bij grote gebeurtenissen, maar juist ook op de hele kleine. Ik probeer het uit te werken op een realistische, menselijke manier. Op een manier waarop het met echte mensen ook gaat. Persoonlijk en subtiel, niet altijd voordehandliggend. Voorbeeld. Er wordt een opmerking gemaakt die mijn personage kwetst. Kan. Of, het kan een opmerking zijn die kwetsend voor hem is, maar dit keer laat het hem koud - omdat hij de spreker in stilte minacht of omdat hij er inmiddels overheen is. Of! Het is een kwetsende opmerking, die hem koud laat, en dat het hem koud laat, dát raakt hem juist, omdat hij zich daardoor realiseert dat hetgene waar hij vroeger zoveel belang aan hechtte, hem nu niet meer kan schelen. Kortom: neem niet altijd genoegen met de eenvoudigste reactie van je personages. Doorgrond hen. Overigens moet je dit natuurlijk niet bij elke gemaakte opmerking in je verhaal doen, want dan wordt het ook weer onleesbaar. ;) Beschrijf zulke uitgebreide reacties als dit alleen als het gaat om iets wat voor jouw personage erg belangrijk is. Als het een deel vormt van zijn ontwikkeling. Het leuke is dat wanneer je je personages zulke verstrekkende gevoelens laat hebben, dat je die gevoelens kunt gebruiken als motivatie voor verrassende, originele reacties. Zo voorkom je dat de dingen die in je verhaal gebeuren voorspelbaar of oppervlakkig worden. En daarmee wordt de personageontwikkeling echt deel van jouw verhaal. En hoe kun je nou weten welke reactie bij jouw personage past? Hoe bepaal je hoe ver je hierin moet gaan in een gegeven situatie? Daar heeft Suicune al veel over gezegd. Leer ze kennen. Denk veel over hen na, stel je hen voor in verschillende situaties, leg verbanden tussen wat ze hebben meegemaakt en hoe dat hun kijk op de zaken beïnvloedt. Dat is mijn vaste bezigheid wanneer ik in de trein uit het raam zit te staren. Andere tip: lees een stukje Tolstoi. Als je niet door een heel boek van hem heen komt, kan ik me dat voorstellen, maar kijk goed naar wat hij doet met de gevoelens en motivaties van zijn personages.

Hallo anderverhaal, Ik ben zelf ook een beginnend schrijver en heb ook veel met personages geworsteld. Uiteindelijk heb ik mijn eigen manier gevonden om realistische personages te beschrijven. Ik begin meestel met een ruwe verhaallijn. nog niet echt uitgewerkt, maar wel met een basis van de dingen die het HP (of de HPs) moet(en) leren/ervaren en hoe dit gebeurt (wordt het door iemand verteld of is het een gebeurtenis waar hij wel of niet actief in bijdraagt). Daarmee heb ik dan een hele ruwe omlijning van mijn personages al gecreeerd, de "rollen" in het verhaal. Ik kijk eerst wat voor personage ik nodig heb voor het verhaal: een vechter, een watje, een idioot, een wijze man, misschien een combi van allemaal, enz. Daarna kijk ik naar verschillende karakters die bij zo'n rol horen, schrijf er zo veel mogelijk op die ik kan bedenken: Een vechter moet bijvoorbeeld niet snel bang zijn en kan soms een bullebak zijn die graag zijn spieren laat rollen. Een watje zal voorzichtig of afwachtend zijn in de meeste situaties, moed is zeker niet zijn sterkste kant, maar misschien is hij wel gluiperig geworden door het ontwijken van problemen met anderen. Zo krijg je een stuk of wat delen van het karakter, waarvan de meeste niet echt nodig zijn. Ik raap dan vaak een aantal van die delen samen, laat ze wat rondtollen in mijn hoofd tot er een mogelijk karakter/personage uit naar voren komt. Hierbij let ik er op dat verschillende personages vaak iets moeten hebben wat hen op een bepaald vlak tegenover elkaar zet. Op die manier kunnen ze de nodige dingen ervaren/leren die nodig zijn voor de voortgang van het verhaal. Wanneer deze karakter-verzameling in (de rol van) het verhaal zou passen schrijf ik een kort verhaaltje over zijn verleden. Soms 5 zinnen, soms 20 en een enkele keer een half A4-tje. Dat verhaal bevat de reden voor zo'n karakter. Vaak komen er ook nog andere eigenschappen bij terwijl ik het verhaal schrijf. Een vechter kan bijvoorbeeld en bullebak blijken te zijn, wat hem later tot een bandiet maakt. Een voorbeeld: een personage met een rol die ik "paladin-soft" heb genoemd: een strijder voor de goede zaak met een even sterke overtuiging als een standaard fantasy-paladin, maar zonder de overtuiging in een godheid die bij een paladin hoort.) Zijn verhaal is dat van een ontsnapping uit slavernij, waarbij hij heeft geleerd dat het leven een eindeloos gevecht is om te overleven. Hij is vroeger wreed behandeld en wil niet dat anderen lijden zoals hij. Onder deze verhaaltjes som ik de belangrijkste karaktertrekken nog eens op. Later noteer ik ook bepaalde kenmerken - zoals uiterlijk, stem of een bepaalde tic - maar dat komt bij mij pas wanneer de plot verder is uitgewerkt en ik aan het "echte" schrijven ga beginnen. (Dat soort dingen bedenk ik dus wel tijdens het schrijven.) Zo heb ik spiekbriefjes voor de personages en is het gemakkelijker om kort in hun huid te kruipen en te bedenken hoe ze reageren. Ik verwerk ook kleine stukjes van de verhaaltjes in het 'grote' verhaal waar nodig (om de lezer inzicht in het personage te geven). Wat ik ook doe (tegenwoordig) is de personages een tegenstrijdigheid meegeven. Iets wat niet (helemaal) klopt met hun rol in het verhaal. Zo is mijn paladin-soft zo bezig met het voorkomen van lijden, dat hij niet kijkt naar het lijden dat hij daardoor veroorzaakt. (voorbeeld: hij kan een wrede heer doden om de slaven te bevrijden, maar er niet aan denken dat die slaven vervolgens (onschuldig) worden veroordeeld voor de moord op hun meester) Een goede tip die ik je kan geven is het boek : "Personages, conflict, perspectief" van Frans Stüger. Voor zover ik weet is het in de meeste bibliotheken wel te vinden. Het heeft mij goed op weg geholpen om het juiste soort personages te vinden. Zo doe ik het dus, misschien dat je daar wat aan hebt. De manieren van Suicune en Diana zijn ook heel bruikbaar. Het is maar net wat voor jou het beste werkt. Probeer eens wat dingen uit. Het uiteindelijke doel is dat je personages voor JOU een (soort van) eigen leven krijgen; dan heb je de juiste methode.

Ik zocht naar diepgang. Toen ik het had gevonden begreep geen mens waar ik het over had. - "Wat bedoel je?" "Ik denk dat gedachten eerst een paar seconden meebuigen met de kromming van de Aarde." - "En?"

Stel jezelf de vraag: - wat wil dit personage? (en wie/wat bemoeilijkt dit doel, want anders heb je geen verhaal) - wat heeft hij/zij op het einde geleerd? hoe is hij/zij veranderd door de gebeurtenissen? - wat houdt hij/zij geheim voor andere personages? (deze vraag is niet altijd van toepassing) En je bent al een heel eind verder. Soms stel ik mezelf deze vragen voor ik begin te schrijven, soms ontwikkelt een personage zichzelf vanzelf.

Goede vraag anderverhaal! Maar wel een moeilijke om te beantwoorden. Ik heb gemerkt dat mijn personages juist tweedimensionaal worden als ik teveel achtergrond verzin. Alsof ze per se een verleden gehad moeten hebben omdat ze anders niet zouden kunnen bestaan. Voor mij werkt dit te geforceerd. Ik werk mijn personages liever al schrijvende uit. Laat ze me verrassen. Alsof zij de leiding hebben. Ik weet het dit klinkt een beetje maf ;) maar als je naar een serie of film kijkt, begrijp je misschien wat ik bedoel. Stel je kijkt naar een serie. In de eerste aflevering zie je de hoofdpersoon in een spannende of dramatische scène. Je weet nog niets van het personage maar zijn/ haar reactie op deze situatie zorgt ervoor dat je een klein kijkje in het innerlijk krijgt. Als de scène goed is uitgewerkt, wil je de volgende aflevering van de serie ook zien. Kijken wat het hoofdpersonage overkomt en waarom dit alles gebeurd. In het begin heb je dus nog geen achtergrond, die heb je ook nog niet nodig. Die kleine onthulling van het karakter is genoeg. Zo werkt het voor mij ook in boeken. Het eerste hoofdstuk moet spannend of dramatisch zijn. Er moet iets gebeuren. En de persoon die het overkomt draagt het verhaal door zijn/ haar reacties op alle gebeurtenissen. Ik heb ooit eens gelezen dat er twee verschillende soorten schrijvers zijn; plotdriven en characterdriven. Uit jouw stukje hierboven begrijp ik dat jij vooral bezig bent met de gebeurtenissen. Iets wat duidelijk plotdriven is. Ik denk dat je dus moet kijken naar de gebeurtenissen en hoe jouw karakters daarop reageren. Door die reacties worden zowel de gebeurtenissen als de personages echter. Op die manier creëer je dus vanuit jouw sterkste punt (gebeurtenissen verzinnen) een basis voor je zwakkere punt (karaktertekening).

Je moet je personage beter kennen dan de lezer. Je weet bijna alles van hem voor je begint te schrijven. maak bijvoorbeeld een kleine biografie. Wat heeft hij vroeger meegemaakt wat hem vormt? waardoor hij nu in je verhaal zich zo gedraagt enz. Maak een document van zijn uiterlijk, hoe hij beweegt, praat. Alles wat te maken heeft met zijn persoon. En vooral, geef hem een rugzak mee met gevoelens, taken en doelen.Hij wil iets, vecht tegen iets enz en ontwikkelt. Een personage moet veranderd zijn aan het eind van je verhaal. Een sukkel kan een held worden enz Succes!

Een personage is geen personage, maar een levend persoon dat is vastgelegd op papier. Hij heeft meerdere kanten; goede en slechte eigenschappen en hij is al helemaal niet goed of kwaad te noemen.

Het is inderdaad erg belangrijk om naar hun geschiedenis te kijken. Dit vormt iemand nu eenmaal. Als Piet in een klein middeleeuws dorpje opgroeide, zal zijn kennis beperkt zijn en is het onwaarschijnlijk dat hij heeft leren lezen en schrijven. Mocht je Piet wel deze gaven willen geven, dan moet je dit echt in zijn achtergrond verwerken. Mischien had het dorp een kleine bibliotheek en heeft Piet een baan gehad waarbij lezen en schrijven noodzakelijk was? Of is een van zijn ouders van hogere komaf en heeft hem dit geleerd? Dat is ook een belangrijk punt: Kennis. Wat weet dit personage? waar zouden ze kennis over kunnen hebben? waar hebben ze dit vandaan? Gebrek aan kennis kan overigens ook erg storend zijn. Denk bijvoorbeeld maar aan gruwelijk incompetente politie in veel verhalen, films en series. Of elite soldaten die altijd mis schieten. En natuurlijk motivatie. Er moet een zekere logica zijn waarom personages doen wat ze doen. Er moet een doel achter steken. Vooral bij de antagionist ontbreekt het hier vaak aan. Vaak zijn het eendimensionale schurken die de held lastig vallen zonder enige motivatie. Waarom willen ze macht of rijkdom hebben? waarom maken ze domme fouten wanneer ze de kans hebben de held te vermoorden?

Een personage is geen personage, maar een levend persoon dat is vastgelegd op papier. Hij heeft meerdere kanten; goede en slechte eigenschappen en hij is al helemaal niet goed of kwaad te noemen.

Er bestaan echt door-en-door verrot kwade mensen, net als echt goede. Dat goede mensen fouten maken, kan. Hoe ze die goedmaken zegt iets over hun goedheid. Slechte mensen maken geen fouten en hoeven ze dus nooit goed te maken. Het zou zo bevrijdend zijn als we eens toegaven dat slechte mensen gewoon slécht zijn, in plaats van te spitten in hun verleden, op zoek naar de oorzaak van hun slechtheid. Ze genieten gewoon van wreedheden. Ik mis het wel eens in boeken, gewoon kwade mensen. Misschien omdat ze te voorspelbaar zijn?

Een personage is geen personage, maar een levend persoon dat is vastgelegd op papier. Hij heeft meerdere kanten; goede en slechte eigenschappen en hij is al helemaal niet goed of kwaad te noemen.

Er bestaan echt door-en-door verrot kwade mensen, net als echt goede. Dat goede mensen fouten maken, kan. Hoe ze die goedmaken zegt iets over hun goedheid. Slechte mensen maken geen fouten en hoeven ze dus nooit goed te maken. Het zou zo bevrijdend zijn als we eens toegaven dat slechte mensen gewoon slécht zijn, in plaats van te spitten in hun verleden, op zoek naar de oorzaak van hun slechtheid. Ze genieten gewoon van wreedheden. Ik mis het wel eens in boeken, gewoon kwade mensen. Misschien omdat ze te voorspelbaar zijn?

Een personage is geen persoon, ook geen levend persoon - een schrijver gebruikt enkel díe facetten van een personage die het verhaal dienen; al de rest laat hij achterwege. Daardoor is elk personage een gemankeerd wezen: omdat hij volstrekt onvolledig is. Maar het valt niet op (althans niet in een goed geschreven verhaal), omdat de benodigde ingrediënten perfect verweven zijn in het geheel. Door personage en verhaal optimaal op elkaar af te stemmen creëer je een eenheid; diepgang ontstaat dan 'als vanzelf'; als je weet wat er in het verhaal moet gebeuren, kies je de daarbij passende karaktertrekken / houding / ambities / gedrag / dialoog c.q. (eventueel innerlijke) monoloog, et cetera. Ik weet niet of kwade mensen voorspelbaar zijn. Wanneer ze sluw zijn, zetten ze je steeds een hak, dat is niet voorspelbaar. Ook cumulerende slechtheid kan verbazingwekkend zijn. Ik denk daarom eerder dat de doorsnee mens terugschrikt van wat er in slechtheid allemaal mogelijk is, en daarom liever op zoek gaat naar verzachtende omstandigheden / redenen die de slechtheid verklaren en acceptabel maken. Pas als die gevonden zijn, kun je (durf je) een slecht mens beschrijven. Daarbij: willen 'we' wel lezen over de 100% slechterik? Een die zó slecht is dat hij (zij?) je de lust tot leven beneemt? Want als je daar goed over schrijven kunt, hang dan de strop maar klaar. Er zullen er zijn die er hun kop insteken.

Het ligt eraan hoe ver een personage uitgewerkt is of het een persoon wordt. Persoonlijk heb ik vele jaren aan online roleplaying gedaan, en dan krijg je dus daadwerkelijk personen omdat alles aan bod komt, je moet kunnen improviseren op vragen die andere personages stellen en er is ook geen einde aan het verhaal. Het blijft maar doorgaan zolang je dat personage blijft spelen. De eerste jaren werd ik hier vaak door overrompeld. Lastige vragen werden gesteld aan mijn personages waar ik geen antwoord op had. Maar door de jaren heb ik steeds meer geleerd om overal aan te denken, en me beter in personages te verplaatsen. Aan de hand van hun geschiedenis, kan ik ze overal een mening over geven, en daar ook consequent mee zijn. Wat eten ze graag, wat voor types vallen ze voor, hoe vechten ze, wat is hun doel in het leven? zijn ze religieus? waarom wel of niet? Het personage dat ik het meest gespeeld heb heeft een vast gestelde lengte, favoriete gerechten en dranken, kan slecht tegen alcohol, kan vechten maar wil niet vechten, kan best nieuwsgierig zijn, heeft diverse beroepen uitgeoefend, is twee maal getrouwd geweest, heeft een duister verleden waar vrijwel nooit over gesproken wordt, wordt wel eens zeeziek, kan beter tegen kou dan tegen warmte, vermeid duistere figuren, praat gemakkelijk met vreemden zolang de omstandigheden goed zijn, vind bepaalde eigenschappen aantrekkelijk, en heeft geen geduld met mensen die zielig lopen te doen. Dat personage kan daadwerkelijk alles gevragen worden en ik hoef er nooit lang over na te denken. En zo probeer ik eigenlijk al mijn belangrijke personages wel uit te werken. Iedereen die echt een rol speelt in het verhaal en niet een soort van figurant is. Ze zouden dus allemaal hun eigen verhaal kunnen dragen.

Misschien is het invullen van een "online personality-test" een idee. Je krijgt op die manier alle vragen over je personage al voorgeschoteld. Ik heb dit zelf eens voor een van mijn personages geprobeerd, en op het einde van de test had ik een veel beter beeld van zijn karakter dan aan het begin. Hier is de site die ik heb gebruikt: http://www.humanmetrics.com/cgi-win/jtypes2.asp (Je kunt ook gewoon googelen - er zijn massa's van die tests te vinden.)

Ik kan me niet zo vinden in die opmerkingen over volledigheid van persoonlijkheid, hele biografieën en echte mensen. Ik heb je link even gevolgd, Athanatos, en ik moet zeggen: ik zou het antwoord op deze vragen voor mijn personages absoluut niet weten. Voor mij is het zoals Thérèse omschrijft: ik ken mijn personages alleen in die aspecten die van belang zijn voor het verhaal. Als je uiteindelijk een verhaal af hebt geschreven, dan is het enige wat bestaat dat wat in het verhaal staat. Het is niet nodig om buiten het verhaal om te weten wat zijn lievelingseten zou zijn - en andere dingen echte-mensendingen. Het lijkt me ook geen verstandig advies om je personages zo hard vast te leggen. Terwijl ik het verhaal schrijf, ontwikkel ik mijn personages. Ze worden evenzeer gevormd door het verhaal als dat het verhaal door hen gevormd wordt. Daarvoor moet hun persoonlijkheid; hun geschiedenis; hun emotionele ontwikkling, flexibel zijn. Als het verhaal erom vraagt, kunnen al die dingen zomaar veranderen. De zaken hoeven niet allemaal uitgedacht te zijn. Zorg ervoor dat je personages natuurlijk en overtuigend zijn in die dingen die in het verhaal naar voren komen. Meer is niet van belang.

De zaken hoeven niet allemaal uitgedacht te zijn. Zorg ervoor dat je personages natuurlijk en overtuigend zijn in die dingen die in het verhaal naar voren komen. Meer is niet van belang.

Zaken kunnen juist wel, voor zowel de goede als de slechte, helemaal - tot in het extreme - uitgedacht worden. Ik denk dat je hier [ik] vaak tot gedachten komt die onbekend - mogelijk nog onbeschrijfbaar - zijn. Hier is ook een vorm van schrijvers-hoogmoed door te denken dat het ietwat teveel goed of slecht is. Wat voor mij overtuigend en natuurlijk is hoeft beslist niet datgene te zijn waar een lezer om vraagt. Ook de schrijvers die extreem slecht/goed kunnen beschrijven zullen hun fans krijgen. Een beetje martelen kunnen we allemaal, maar een lezer laten huiveren van angst is toch een leuk kunstje. Die lezer heeft op een bepaald punt een verzadigingspunt, maar wil het graag [al is het een goed mens] meer pijn lezen. Dat is óók fantasie en/of Fantasy.

Het is voor een stuk wel persoonlijke voorkeur. De personages ver uitwerken kan ook goed helpen met het verdere verhaal te bedenken.. dan werk je het uit vanuit deze personages hun doelstellingen in plaats van de personages om het verhaal heen te maken. Ik bedoel.. als je al weet dat je een held en een duistere tovenaar in het verhaal wil stoppen, kan je eerst de personages uitwerken.. wanneer je de achtergrond van die tovenaar uitwerkt, kan het al een idee geven wat voor dingen hij zou willen en hoe hij dat wil bereiken. En wat de relatie is met de held.

Soms (best wel vaak) zit ik met de diepgang van de personages. Vooral als het verhaal zich in een paar weken afspeelt. In zo'n kort tijdsbestek moet je wel heel veel noemen. Ik zie ontwikkeling ook anders. Dan zie ik een kind voor me en stel me voor hoe dat zich ontwikkelt. In een verhaal gaat het volgens mij niet zo zeer om ontwikkeling maar om te laten zien hoe een persoon in elkaar steekt. Is dat ontwikkeling? Ik zie het meer als het karakter duidelijk naar voren brengen.

Is dat ontwikkeling? Ik zie het meer als het karakter duidelijk naar voren brengen.

Het karakter [zeker van een kind] is kneedbaar - flexibel - manipuleerbaar door de ontwikkeling van de schrijver. Wat voor de één diepgang is, is voor mij slechts een kiezelsteentje op een vlakke vlakte van 1000 vierkante kilometer asfalt. Andersom lijkt mij niet mogelijk. Ik zwerf namelijk in de kern van het Universum en heb de rand na 8000 jaar vliegen nog niet gezien.

Ik ben het met Roofvogel eens dat een personage geen personage is, maar een levend persoon dat is vastgelegd op papier. Daaruit komt voort dat ik het ook met Yrret eens ben; zaken kunnen tot in het extreme uitgedacht worden. Zo werk ik en meer dan de helft van wat mijn "personages" doen komt nooit op papier. Ik weet dat mijn personages geen echte mensen zijn, ik ben nog niet compleet getikt, wel bijna, omdat dat wel is hoe ik ze zie en beleef. In mijn hoofd zijn dus ook al mijn personages volledig. Ja, het is daar binnen vaak erg druk, daarom schrijf ik ook, in een poging ze er weer uit te krijgen :D . De beste manier voor mij om diepgang in personages aan te brengen is dus om ze zo goed te kennen dat ze gaan leven. Denk aan hoe je je moeder/zus/broer enzovoort zou beschrijven, hun grootste angsten, hun lievelingseten, hun diepste verlangens. Daar zou je ook geen moeite mee hebben denk ik. Bedenk dus net zo veel over jouw personages als je over jezelf en je familie weet. Ze moeten gaan voelen als familie. Een betere tip kan ik niet geven, sorry. In de loop van het verhaal wordt het wel makkelijker, dat is tenminste de bedoeling. Succes ermee :) . Ik hou trouwens wel van mensen pardon personages die door en door slecht zijn, of bijna. Graaf Riario uit Davinci's demons was mijn lievelingspersonage (of is, want ik heb gemist of hij het overleefd heeft.)

Dan zit ik bij jou goed met mijn personages, Wiske. Ik vrees dat je de rand dan ook niet meer zult zien, Yrret.

Voor mij is het ook wel belangrijk dat ze een beetje een eigen leven gaan leiden.. ik heb eigenlijk altijd wel een goed idee van wat mijn personages zoal zouden doen in een normale week, wat hun indeling zou zijn.

Personages krijgen alleen diepgang als ze een sterke geloofwaardie motivatie hebben en daardoor in een sterk en overtuigend conflict verzeild raken.

Er hoeft niet altijd een conflict te zijn om te overtuigen.

Er hoeft niet altijd een conflict te zijn om te overtuigen.

Jawel. Zonder conflict is er geen verhaal.

Overtuiging en verhaal zijn twee verschillende dingen.

Overtuiging en verhaal zijn twee verschillende dingen.

Klopt. Maar de enige manier waarop je als lezer iets leert over een personage is door zijn of haar gedrag. En dat komt alleen overtuigend naar voren bij een conflict.

Een conflict is een zeer goede manier om het gedrag van personages naar voren te brengen, maar ik ben het niet met je eens dat het de enige manier is. Tenzij we nu weer zo'n mega-algemene definitie voor 'conflict' aan het gebruiken zijn... zoals 'alles in het verhaal waarin het gedrag van een personage naar voren komt'. In dat geval zal ik het met je eens zijn, per definitie.

Diana, conflict in fictie is iets anders dan conflict in normaal taalgebruik. In fictie heeft het de betekenis van barrières (obstakels) die een personage weerhouden van zijn doel (hij wil iets - kan positief zijn (wens) of negatief (verdediging tegen een bedreiging)). Ergo, harryhol heeft gelijk.

Dus ik kan onmogelijk gedragingen en karaktereigenschappen van mijn personage overbrengen in een situatie waarin mijn hoofdpersoon in goede vrede en geluk aan de keukentafel zit met zijn ouders, even niet denkend aan het grote doel in zijn leven? Moeten jullie eens opletten.

Lamaziendan :)