Ik zou hiervoor de derde persoon limitatief gebruiken. Dus alles in de hij/zij vorm, maar wel beschreven met alleen de kennis en ervaringen van de op dat moment gebruikte hoofdpersoon. In Schrijven magazine staat een artikel over vertelperspectief, misschien dat dat je veder kan helpen.

Begin dit jaar las ik een boek waarin de vrouw in de eerste persoon sprak, en over de man in de derde persoon geschreven werd. Een en ander per hoofdstuk afgewisseld. Las prettig, het was een mooi boek - alleen, erggg, nu ben ik vergeten hoe het heette. Moet ik toch eens op gaan schrijven. Ik heb gemerkt dat het perspectief zichzelf vaak aandient. Dat je dan begint met een keuze, en ineens merkt dat je in een ander perspectief begint te schrijven. Ik kies dan altijd voor de tweede, de nieuwe, het perspectief dat als vanzelf ging.

- Je kan dat van de vrouw in zij-perspectief schrijven, dus enkel vanuit haar, en dat van de man in hij-perspectief, dus enkel vanuit hem. - Je kan de man of de vrouw in ik-perspectief schrijven en de andere in hij/zij-perspectief. - Je kan zowel de man als de vrouw in ik-perspectief schrijven, maar dan moet je wel duidelijk aangeven wie wanneer aan de beurt is. Ik zou bij deze keuze niet de vrouw en de man in één hoofdstuk aan het woord laten zijn, wat wel weer kan bij de vorige twee keuzes. Bij deze eerste drie manieren moet je trouwens maar net ze allebei een eigen stem kunnen geven, dat kan lastig zijn/is lastig. - Je kan ook een alwetende verteller laten meespelen, maar dan niet een personage (heel origineel idee trouwens! :!: ) maar dat je als schrijver meer een verteller wordt die alles weet en alles vertelt. - De dagboekvorm, zoals jij het noemt. Dat kan wel, niks mis mee. - Iemand/meerdere mensen die zowel de man als de vrouw constant in de gaten houdt, maar dan krijg je weer een heel ander verhaal. En er zijn nog wel meer mogelijkheden, maar die weet ik zo gauw ff niet.

Kennen ze elkaar? Laat haar over hem vertellen, en hem over haar. Zou een hele leuke dialoog kunnen worden, zonder dat ze het doorhebben. Jij weet wat zij van elkaar weten, en dan ontwijk je de alwetende verteller. (Ik ben ook eens zo begonnen in een verhaal dat ik nooit heb afgeschreven. Daar moet ik toch eens mee verdergaan.)

- Je kan ook een alwetende verteller laten meespelen, maar dan niet een personage (heel origineel idee trouwens! :!: ) maar dat je als schrijver meer een verteller wordt die alles weet en alles vertelt.

Volgens mij is dit niet heel origineel, maar dat terzijde. :P Dit is ook lastig. Je hebt in een verhaal een personage, een verteller en een schrijver. Daar zit (veel) verschil in, al weet ik zo snel niet hoe ik 't benoemen moet. De schrijver kan, zeg maar, de verteller tegenwerken. Vaak valt de schrijver samen met de verteller, heb ik het idee.

Ik zou hiervoor de derde persoon limitatief gebruiken. Dus alles in de hij/zij vorm, maar wel beschreven met alleen de kennis en ervaringen van de op dat moment gebruikte hoofdpersoon.

Zeker.