Hoofdstukken

Is het vreemd als sommige hoofdstukken uit twee bladzijden bestaan en andere uit acht? Is het logischer als de hoofdstukken min of meer even lang zijn?

Dat vraag ik me ook regelmatig af. Ik heb hoofdstukken van vier pagina's en zelfs van meer dan tien pagina's. Volgens mij is dat veel te lang...Ik kan alleen niet echt beslissen op welk punt ik ze dan zou moeten opdelen. Volgens mij zijn de hoofdstukken in boeken over het algemeen wel ongeveer even lang, maar of dat nu echt een beschreven regel is. Ik denk het niet.

Nee, niet vreemd. Als de inhoud van elk hoofdstuk duidelijke eenheid vertoond, is er geen vuiltje aan de lucht. Bovendien, het kan je verhaal effect geven: een kort hoofdstuk is als een korte scène: moet meteen raak zijn; geeft vaart en kracht aan het beschrevene. Use it wisely.

I'll try.

Als de inhoud van elk hoofdstuk duidelijke eenheid vertoond, is er geen vuiltje aan de lucht.

Precies! Net zoals niet alle zinnen even lang zijn, of alle alinea's. Als je er handigheid in krijgt, kun je zelfs een ritme in je hoofdstukken aanbrengen, als je Diana's opmerking maar niet uit het oog verliest.

'Mijn' proeflezeres viel het op. Ik heb ontzettend veel suggesties/opmerkingen van haar gekregen, waardoor het herschrijven niet echt vlot. Complimenten aan haar. Ze is zo heerlijk scherp en kritisch geweest. Ik weet dat sommige mensen daar moeite mee hebben, maar ik omarm het. Ik begrijp dat het geen punt is om zoveel verschil in hoofdstukken te hebben.

Als het je proeflezeres opviel is er misschien iets anders aan de hand. Bijvoorbeeld dat sommige hoofdstukken te lang of te kort zijn, halverwege afbreken of iets dergelijks. Vraag gewoon door.

Het gaat zonder zeggen dat proeflezers soms mogelijk een iets te kritisch oog hebben, stijlfiguren benoemen die toch echt stijlfiguren (en geen -fouten) zijn. Daarentegen hebben ze vaak ook gewoon gelijk. Tja, succes!

Ze heeft inderdaad vaak gelijk. We hebben afgesproken dat als ik alles heb verwerkt, we bij elkaar komen om het een en ander door te nemen.

'Suezkade' van Jan Siebelink telt 84 hoofdstukken, waarvan het kortste anderhalve pagina. 'Au Pair' van W.F. Hermans heeft 94 hoofdstukken. De hoofdstukken 2 en 3 zijn een halve pagina lang en 5 telt slechts 8 regels. Hoofdstuk 55 is 11 bladzijden lang. Dus hoofstukken kort of lang, maakt niet uit, als ze maar een eenheid vormen, zou ook ik zeggen.

Bedankt. Ik hoef me er dus niet druk om te maken.

Om maar eens wat actueels toe te voegen: Tolkien's trilogie (LotR) bevat per deel twee boeken met om en nabij de 10+ hoofdstukken van min of meer gelijke lengte, dus zo'n zestig in het totaal. De proloog echter blijkt met z'n 20-min hoofdstukken in ieder geval filmisch oprekbaar tot vrijwel gelijke lengte. Blijkbaar hebben zowel schrijver als naverteller grote vrijheid in verdeling en weergave. Ik denk dat het er niet zo toe doet, de lezer is immers ook de koper. Dat is tenminste wel iets om je druk over te maken.

Je hebt gelijk. Toch stoort het me dat ik zoveel verschil in hoofdstukken heb. Het is gemakkelijk te zeggen dat ik de hoofdstukken maar moet uitbreiden, maar voor mijn gevoel klopt het dan niet. Dan ligt het perspectief bij de ene dan mij de andere. Ik heb een verhaal geschreven dat vanuit drie personen is beschreven. Onlogisch?

Afhankelijk van het perspectief dat je gebruikt, is het geen optie om in één en hetzelfde hoofdstuk verschillende perspectieven te hanteren?

@Tja, je zegt het eigenlijk al zelf: "... uitbreiden, maar voor mijn gevoel klopt het niet." Dan zou ik het dus niet doen, je hoofdstukken uitbreiden. Vaak is je eerste keuze, ingeving, toch het beste. Bij mij begint een nieuw hoofdstuk bij b.v. : een nieuwe locatie of omgeving, een "grote" wending in het verhaal of na de dood van een HP of de introductie van een nieuwe. P.s.: de schrijver bepaald zelf wat hij/zij wil, ga op je gevoel af. Naderhand kan een proeflezer of redacteur zeggen: ..........., maar als jouw gevoel zegt van nee, dan houd je voet bij stuk. Fijn he, dat schrijven. ;)

Schrijven is heerlijk. Je kunt je fantasie de vrije loop laten gaan. Diana, dat heb ik ook een paar keer gedaan. Toen las ik op sol dat het een stijlbreuk is dat als je twee personages in hetzelfde hoofdstuk laat optreden Ik heb het wel gedaan. Bijvoorbeeld, na een witregel - Terwijl A met dat bezig was, begon B over ... Volgens mij moet dat kunnen. Toch?

Ben je gek, stijlen zijn er om gebroken te worden!

Je ziet dat heel vaak hoor, dat er na een langer hoofdstuk soms een hoofdstuk van maar één pagina volgt. Helemaal geen probleem, wat mij betreft. Dat maakt het juist interessant.

Het is maar wat je schrijfsmaak is. Heel traditioneel zoals in mijn bedoeld voorbeeld, of lekker dwars zoals Diane's en Dos' suggesties. Meerdere persoonsperspectieven per hoofdstuk is heel toelaatbaar, nee zelfs meer een gekruid lezen. In een wat exotischer genre heeft Jack Vance hier zelfs binnen het eigenlijke verhaal vaak een compleet apart 'sub'-verhaal gecreëerd. Vandaar zijn fansite: Unspiek. Voor de intimi: Baron Unspiek heeft een loodzwaar compendium samengesteld over allerlei bizarre levensvormen en ditto gewoonten van de galactische dierentuin. De getergde critici waren unaniem in hun vernietigende verwoording: hier restten slechts razende haken en krassen. Wel heel leerzaam, overigens. Ja ja, ik dwaal af.

Als eerste de ene ik in de ik vorm aan het woord is in een hoofdstuk, en even later de andere ik in de ik vorm in hetzelfde hoofdstuk, dan is dat zo verwarrend dat het niet gaat. Schakel je over met terwijl a de aardappelen bakte, ging b de sla plukken, hij liep naar de tuin en wat er toen toch gebeurde; dat kan zonder meer en is het een kwestie van smaak en keuze of je dat wilt doen. Zelf vind ik het prettig (voor)lezen als de hoofdstukken zo ongeveer even groot zijn, dus tijdens het schrijven let ik daar ook op. Ik ga geen onzin schrijven om pagina's te vullen, maar ik heb wel geoefend met afsluiten en opnieuw beginnen, met en zonder cliffhangers, zodat ik de hoofdstukken kan herindelen.

Ik en ik in één hoofdstuk vind ik ook niet kunnen. Hoofdstukken van min of meer dezelfde lengte vind ik ook prettig. Maar in dit geval vind ik het niet juist. Af en toe laat ik er een stukje van de hoofdpersoon tussen glippen. Voordat ik dit schreef, ben ik heel lang op zoek geweest voor een extra stukje. Drie mappen doorgenomen. Niets. Ik weet dat het stom is om een stuk op een los vel te schrijven. Toch vermoed ik dat dit gebeurd is. Hoe dom kun je zijn?

Ik kom nog even op hoofdstukken terug. Is het irritant als een volgend hoofdstuk op dezelfde bladzijde begint na een paar witregels? Ik vind het zelf wel lekker doorlezen.

Ik kom nog even op hoofdstukken terug. Is het irritant als een volgend hoofdstuk op dezelfde bladzijde begint na een paar witregels? Ik vind het zelf wel lekker doorlezen.

Persoonlijk vindt ik een nieuw hoofdstuk dat begint op een nieuwe pagina beter, mooier, netter. Is iets persoonlijks hoor, niemand die je tegenhoudt. Voor zover ik weet zijn er geen regels of "wetten" die zeggen dat het moet?

Bedankt. Het stoort me altijd als ik één regel op een nieuwe blz. zie staan en vervolgens verder moet bladeren naar een ander hoofdstuk. Kennelijk ervaart niet iedereen dit zo.

Het is denk ik vooral een kwestie van conventie. Je ziet het bijna nooit gedaan worden - slechts witregels tussen hoofdstukken. Daarom valt het op, stoort het mogelijk zelfs, wanneer daarvan afgeweken wordt. Ik zou er ook even raar van opkijken, vooral in een nieuwgekocht boek. Zoiets zou ik van een oud boek dat ik op een rommelmarkt op de kop heb getikt meteen accepteren; het is allemaal zo relatief - zou mijn moeder zeggen.

Ik zeg hetzelfde als je moeder.