Wat is volgens jou de belangrijkste valkuil bij het schrijven van een boek?

*dubbel*

Eerst schreef ik ook alleen verhalen en had geen idee hoe die naar boeklengte op kon rekken. Maar als je een idee op papier zet en het uitwerkt, merk je dat ieder hoofdstuk eigenlijk een verhaal is dat gevolgt wordt door een volgend. Je hebt meer ruimte in een boek voor uitgebreidere beschrijvingen van de omgeving en de personages en dit biedt de lezer een rustpauze tussen de spannende gebeurtenissen in. Aan het eind van iedere dag noteerde ik wat er de volgende dag zou moeten gebeuren. Wellicht werkt dat ook voor jou... :)

Voor mij zijn het vooral teveel ingewikkelde verhaallijnen. Ik probeer me nu vooral te concentreren op 1 verhaallijn en niet teveel er bij te halen wat er niet toe doet. Elk verhaallijn moet een uitgewerkt einde hebben, de verhaallijnen moeten bij elkaar horen en bij het verhaal passen en de personages moeten er toe doen. Het is vreemd om een personage te introduceren, terwijl die in de rest van het verhaal niet meer voorkomt en die verder niet belangrijk is voor het verhaal.

Ik heb bij langere verhalen, zeker van romanlengte, vaak moeite om te bepalen wat geschrapt kan worden en wat misschien niet 100% nodig is voor de hoofdverhaallijn maar wel interessant voor de lezer. Dan krijg ik een soep van nevenpersonages, subplots, symboliek, ...

Wat Hekate zegt, dat klinkt heel bekend.

Ik noem dat de rode draad. En daar kan ik heel strikt in zijn. Interessant is niet boeiend. Hoe goed het ook is, als het niets toevoegt aan de rode draad, kan het eruit. Zo heb ik al wel een paar darlings gekilled. Doe je dat niet, dan blijf je met een boek zitten dat van de hak op de tak springt en waarbij het voor de lezer niet duidelijk is wat het hoofdverhaal nu eigenlijk is. Het te spannend willen houden, waardoor er onduidelijkheid gecreëerd wordt. Dat is een valkuil waarin ik ben getrapt. Had ik aan het begin het idee dat ik de verrader die in mijn verhaal zit, niet meteen moest laten zien, nu begin ik met hem in het eerste hoofdstuk. Dat doet niets af aan de spanning. De lezer weet immers niet wat hij later in het verhaal gaat doen. Zo waren er meer dingen die ik "wilde bewaren", toen ik voor het eerst aan het verhaal begon. Uiteindelijk heb ik het heel anders aangepakt. Bang zijn om personages af te maken. Persoonlijk heb ik dit probleem niet, maar het komt nog wel eens voor dat ik in een boek zit te lezen en dat een personage tegen alle kansen in tóch overleeft. Waarom? Soms gaat iemand gewoon dood. Punt. Het is denk ik een misvatting dat je veel gebeurtenissen nodig hebt om een boek te vullen. Je kunt een heel boek vullen met vier mensen die in een kamer zitten en niet uit die kamer kunnen komen. Meestal zit een boek wel vol met veel gebeurtenissen, maar dat zijn dan ook vaak de thrillers. In veel literair werk (laat me nou even, ga nu niet struikelen over dat kunstmatige onderscheid, ik noem het hier zo omdat het duidelijk is wat het verschil is) zitten gemiddeld minder gebeurtenissen per 100 pagina's. Heb ik ze geteld? Nee. Maar het verschil tussen een boek van Dan Brown en een boek van Renate Dorrestein is denk ik wel duidelijk. Grootste valkuil: doorschieten in het volgen van tips van zogenaamde experts. Er is geen enkele expert die je kan vertellen hoe je jouw boek moet schrijven. Ga niet alleen maar doen wat je "leert" van "schrijfcursussen". Leer ervan, en volg dan je eigen weg. Want voor je het weet verlies je het lef om met gebaande paden te breken. En dan huppel je alleen maar achter de meute aan.

De motivatie van een HP en het interne conflict zijn belangrijk om een volledig roman te schrijven. Als het conflict te 'licht' is, ben je al snel uitgepraat. Eigenlijk zit het in de kloof tussen wat het hoofdpersonage wil en wat goed voor hem is. Als ik daarvan vertrek, moet ik gewoon zorgen dat dit mijlenver uit elkaar ligt, dan pas kan ik een verhaal 'bouwen' dat een roman kan worden. Maar soms wil ik wat te snel zijn en denk ik niet genoeg na over dit probleem... En hiermee vul ik dan een mapje dat 'oude rommel' heet.

Niet doorhebben dat ik niet origineel was. Dat was even schrikken, maar gelukkig kunnen veel gevallen van onoriginaliteit verholpen worden door herschrijven en hoefde ik niet het hele project de rug toe te draaien. Het belang van beschrijvingen onderschatten. Toen ik begon met het schrijven van mijn eerste roman vond ik beschrijving oersaai. Oersaai om te schrijven en ook oersaai om te lezen in andere boeken. Totdat een schrijfdocent tijdens een workshop tegen mij zei dat ik die beschrijvingen echt wel nodig had... Met behulp van een andere workshop gericht op beschrijvingen en creatief taalgebruik, en een schrijfpartner die juist heel beschrijvend en poëtisch schrijft, ben ik het nut ervan gaan inzien en ook de lol. Simpele vuistregel: beschrijving moet het verhaal dienen, in zo min mogelijk woorden, en creatief zijn. Lengte... Hierover zijn de meningen verdeeld, en zelf geloof ik dat een verhaal zo lang is als het moet zijn, maar een debuutroman van 145.000 kan lastig te verkopen zijn, ook al is het geen extreem binnen het genre (fantasy). Het probleem is dat de meeste romans van ongepubliceerde schrijvers van die lengte daadwerkelijk te lang zijn en een extra redactieronde of twee nodig hebben. (Zelf ben ik van 166.000 naar 145.000 gegaan in vier herschrijfrondes). Daarnaast zijn langere romans duurder om uit te geven en dus een extra risico in het geval van een onbekende debuutschrijver. Toch is het niet onmogelijk, gezien een aantal recente voorbeelden, dus ik geef niet op. Bovendien hou ik de ontwikkelingen op het gebied van e-book en serieromans in de gaten, terwijl ik werk aan plan B: een tweede roman schrijven die een stuk korter is. :)

Niet doorhebben dat ik niet origineel was.

Hoe kwam je daar achter? En wat zou je anderen adviseren om dat probleem te voorkomen? Hoe pak je dat zelf nu anders aan?

Mijn romans schreven zichzelf tijdens Nanowrimo, terwijl ik op korte verhalen zit te puzzelen om zo kort mogelijk zoveel mogelijk te zeggen terwijl het niet zo voelt als je het leest. Bij een roman schrijven vind ik het fijn om erin te zitten, dan kan ik moeiteloos lange stukken schrijven. Ik heb dan een vorm nodig en een verhaal. Zonder verhaal schrijven vind ik lastig, maar ik heb eens een idee gekregen voor een verhaal vanuit een heel simpele opdracht. Toen zag ik helemaal voor me waar het verhaal naartoe zou gaan. Ik blokkeer als ik niet zie waarheen het gaat. Aankleden van een verhaal vind ik leuk om te doen. Personages neerzetten ook.

Niet doorhebben dat ik niet origineel was.

Hoe kwam je daar achter? En wat zou je anderen adviseren om dat probleem te voorkomen? Hoe pak je dat zelf nu anders aan?

Goeie vraag... Door meer te lezen in mijn eigen genre en daarbuiten, door meer te lezen over literatuur en schrijven. Ik had bijvoorbeeld een personage dat niet wist wie haar vader was, en uiteindelijk bleek haar vader de koning te zijn en zij een buitenechtelijk half-koninklijk kind. Nu kan een andere schrijver in een ander verhaal dit misschien geloofwaardig en niet als cliché laten overkomen, maar ik besefte dat mijn verhaal er beter op zou worden als ik het personage een andere vader gaf. Dit leidde tot meer diepte in het verhaal, het sloot beter aan bij de thematiek, en gaf het personage meer innerlijk conflict. Ik probeer me bij alles in een verhaal af te vragen (niet zozeer in de eerste versie, maar meer tijdens het herschrijven) waarom iets gebeurt, iets of iemand zo is, etc. en of het ook anders kan en wat daarvan de gevolgen zouden zijn. Hoe anderen dat probleem kunnen voorkomen vind ik moeilijk te zeggen. Door je eigen verhaal door en door te kennen, niets als vanzelfsprekend aan te nemen, en veel lezen. Oh, en films kijken. Hollywood is cliché expert bij uitstek. Kijk ook film recensies op YouTube die op een humoristische manier films analyseren (Cinema Sins, Honest Trailers, en Red Letter Media heeft bijvoorbeeld een goede - en lange - analyse van Star Wars: The Phantom Menace. Dit kan ook heel verhelderend werken. Film is wel een ander medium maar gaat tenslotte ook over verhalen.

Voor mij zijn het vooral teveel ingewikkelde verhaallijnen. Ik probeer me nu vooral te concentreren op 1 verhaallijn en niet teveel er bij te halen wat er niet toe doet. Elk verhaallijn moet een uitgewerkt einde hebben, de verhaallijnen moeten bij elkaar horen en bij het verhaal passen en de personages moeten er toe doen. Het is vreemd om een personage te introduceren, terwijl die in de rest van het verhaal niet meer voorkomt en die verder niet belangrijk is voor het verhaal.

Klopt precies. Voor mij inderdaad ook de grootste valkuil. Een roman moet nou eenmaal een bepaalde lengte hebben en daardoor moet je de tijd nemen iets te vertellen, maar tegelijkertijd ook weer niet teveel af te wijken. Nutteloze personages of hoofdstukken heb ik inderdaad ook gehad.

Tegen de tijd dat ik romans ging schrijven had ik al veel korte verhalen geschreven waarbij ik leergeld heb betaald. Ik kom bij langer werk eerlijk gezegd, net als bij korter, geen valkuilen meer tegen die ik niet keurig van te voren heb dichtgestopt. Een teken was haperen. Als ik in een verhaal haper, als in: niet stevig doorschrijf, deugt mijn voorbereiding niet. Ik zie daarin absoluut geen verschil tussen lang en kort werk, afgezien van de lengte. Bij een kort verhaal is mijn voorbereiding korter, hetgeen ik erover vastleg dus ook. Haperen deed ik bijvoorbeeld als ik mijn personages niet goed kende. Ze konden dan opeens iets anders doen dan ik had verwacht. Of ik haperde als er een logicafout in het verhaal opdook. Tegenwoordig bereid ik mij heel goed voor voor ik ga schrijven. Ik beDenk alles en leg alles vast. Ieder personage heeft een leven, een geschiedenis. Iedere gebeurtenis staat in dienst van de plot, hetzij door de personages karakter mee te geven, hetzij door de plot zelf voort te stuwen. Ik kan echt zitten en rammen en als ik haper heb ik er maar kort voor nodig om erachter te komen wat het probleem is. Misschien was dat in het verleden wel het grootste probleem: niet begrijpen waarom het haperde.

Tegen de tijd dat ik romans ging schrijven had ik al veel korte verhalen geschreven waarbij ik leergeld heb betaald. Ik kom bij langer werk eerlijk gezegd, net als bij korter, geen valkuilen meer tegen die ik niet keurig van te voren heb dichtgestopt. Een teken was haperen. Als ik in een verhaal haper, als in: niet stevig doorschrijf, deugt mijn voorbereiding niet. Ik zie daarin absoluut geen verschil tussen lang en kort werk, afgezien van de lengte. Bij een kort verhaal is mijn voorbereiding korter, hetgeen ik erover vastleg dus ook. Haperen deed ik bijvoorbeeld als ik mijn personages niet goed kende. Ze konden dan opeens iets anders doen dan ik had verwacht. Of ik haperde als er een logicafout in het verhaal opdook. Tegenwoordig bereid ik mij heel goed voor voor ik ga schrijven. Ik beDenk alles en leg alles vast. Ieder personage heeft een leven, een geschiedenis. Iedere gebeurtenis staat in dienst van de plot, hetzij door de personages karakter mee te geven, hetzij door de plot zelf voort te stuwen. Ik kan echt zitten en rammen en als ik haper heb ik er maar kort voor nodig om erachter te komen wat het probleem is. Misschien was dat in het verleden wel het grootste probleem: niet begrijpen waarom het haperde.

Wat je hier beschrijft heb ik me nog maar recentelijk ook zelf gerealiseerd: dat ik heel precies moet weten wat ik ga schrijven vóór ik begin te schrijven. Ik had voorheen een vaag synopsis, en dat is voor mij niet genoeg. Outlining for the win :)

Ik ben nu 2 x gestruikeld over een langer ms. De fouten van nr.1 heb ik niet opnieuw gemaakt, maar heb gewoon nwe verzonnen voor nr.2. Mijn rode lijn was leuk en hou ik in stand, maar je kon er simpelweg geen boek mee vullen. Er moet meer gebeuren dan een jongen die van a naar b loopt. Korte verhalen leren mij veel: je moet kort en bondig schrijven, zonder te haasten. Je moet aan het begin, midden en einde denken. Het moet geloofwaardig zijn etc. Mijn aanpak, onderwerp en genre wissel ik af in deze korte verhalen. Kijken waar mijn sterkte ligt en wat niet gaat. Ik wissel met tijden en perspectief. De ene keer gaat het goed en de andere keer vallen proeflezers in slaap. Vallen en opstaan. Experimenteren en meters maken. Leuk onderwerp dit. Ik was te laat om te reageren op je sfeer onderwerp. Voordat je het had geplaatst heb ik zelfs met de gedachte rond te lopen om hetzelfde te doen of je een mail te sturen. Ik begreep je posts vaak niet en ben gaan kijken wat je nog meer doet dan SOL. Ik heb je blog bekeken en daarin kom je erg vriendelijk en toch zeer gedreven over. Op het forum laat je je soms verleiden. Dat gaat vaak zonder dat je er erg in hebt. Het overkomt velen van ons. Ikzelf heb Angus beledigd terwijl ik zelf dacht dat ik hem de wind uit de zeilen nam. Als ik alles nog een na lees, snap ik zijn boosheid en vertrek nog niet helemaal. Het is wel erg jammer dat door de scherpte van het woord mensen wegblijven. Je hebt een steen gelegd voor een betere toekomst hier op sol. Laten we allebeide gewoon bij onszelf beginnen en ons niet meer laten meeslepen. Nu weer on topic. Anaïd, herken je het niet dat je steeds nieuwe problemen tegenkomt. Bijvoorbeeld: Ik had op vakantie een verhaal uitgedacht, uitgewerkt en uitgezocht. En thuisgekomen, typte ik het zo uit. Het werd een draak van een verhaal. Soms gaat zoiets wel goed: bij een korter verhaal bijvoorbeeld.

Nou ... eerlijk gezegd niet, nee. Ieder verhaal heeft natuurlijk zijn eigen uitdagingen en ik zal de laatste zijn die beweert dat al mijn verhalen uiteindelijk publicabel zijn (die publiceer ik dus gewoon niet ;-), maar naarmate ik meer schrijf zie ik dat ik de valkuilen ken en eenvoudigweg voorkom dat ze ontstaan. Juist nu ik weet wat mijn zwakke punten zijn en ook heb ontdekt dat de focus op de sterke moet liggen, schrijf ik zonder erin te trappen. Korte verhalen helpen mij daarbij. Het grote voordeel van korte verhalen is dat ze kort zijn, terwijl ze net zo moeten overtuigen als lange. Voor mij is de leerweg 'van kort naar lang' een heel goede gebleken, omdat ik mijzelf nooit geconfronteerd heb gezien met een logicafout in een plot na 120.000 woorden pennen. Of een dwars hoofdpersoon. Of een geologische onmogelijkheid, ik noem maar wat. Hoe beter voorbereid ik ben, hoe makkelijker ik schrijf.

Op het forum laat je je soms verleiden. Dat gaat vaak zonder dat je er erg in hebt.

Klopt. Ik werk er aan.

Mijn grootste valkuil, vooral toen ik begon te schrijven was: te weinig zelfvertrouwen! Ik schrijf nu "pas" drie jaar en in het begin twijfelde ik erg aan mezelf, welke schrijver niet? Toen ben ik in het diepe gesprongen en heb meegedaan aan de FSB 2010. Tot mijn verbazing kwam ik op de 60e plek van de 273 deelnemers, dit gaf mij de motivatie om verder te gaan met mijn ms. En hoe meer ik schrijf hoe beter ik wordt en hoe meer plezier ik krijg in het schrijven. Zoals je ziet schreef ik "tot mijn verbazing". Dus nog steeds te weinig zelfvertrouwen? Nee, maar jezelf overschatten is natuurlijk ook niet goed. Dus weer mee gedaan aan de FSB, editie 2012. Dit maal eindigde ik bij de beste 20, ik stond dus in de bundel! Nu heb ik mijn ms afgerond en ga ik een poging wagen bij een aantal uitgevers, weer een grote stap in mijn schrijversbestaan. Het heeft me een tijdje gekost om die stap te nemen, maar binnenkort ploft mijn ms bij verscheidene uitgevers op de mat.

Even een off topicvraag. Om hier nu een nieuw topic voor te openen vind ik wat overdreven. Hoe leveren jullie je ms in? Eigenlijk is het niet helemaal off topic, want ik denk dat ik het misschien te slordig doe. Dat kan ook al een reden zijn om een ms aan de kant te leggen.

Zoals de uitgever dat vraagt, Tja. En bij twijfel bel ik erheen. Willen ze per e-mail of geprint, welke regelafstand? Bij geprint: enkelzijdig of dubbelzijdig? En altijd keurig netjes, synopsis erbij, biografie, flaptekst, enz.

Ik bedoel eigenlijk of jullie de blz. aan elkaar vastmaken. Ik doe de pagina's in een envelop op de bovenste staat de synopsis. Als ze het eruit halen en ze door een onhandige manoeuvre de boel laten vallen en alles op de grond ligt, zullen ze dat niet weer op volgorde leggen. Om nog event on topic te blijven: mijn valkuil is dat ik veel te snel schrijf.

Ik bedoel eigenlijk of jullie de blz. aan elkaar vastmaken. Ik doe de pagina's in een envelop op de bovenste staat de synopsis. Als ze het eruit halen en ze door een onhandige manoeuvre de boel laten vallen en alles op de grond ligt, zullen ze dat niet weer op volgorde leggen. Om nog event on topic te blijven: mijn valkuil is dat ik veel te snel schrijf.

Ik doe ze altijd in zo'n oranje Leitz-mapje. Valt het niet op de grond, en ze kunnen makkelijk lezen en bladeren.

Ik bedoel eigenlijk of jullie de blz. aan elkaar vastmaken. Ik doe de pagina's in een envelop op de bovenste staat de synopsis. Als ze het eruit halen en ze door een onhandige manoeuvre de boel laten vallen en alles op de grond ligt, zullen ze dat niet weer op volgorde leggen. Om nog event on topic te blijven: mijn valkuil is dat ik veel te snel schrijf.

Snelhechters zijn je vriend. Twee gaatjes, buigdingetjes er door en presto: pro papier pakket.

Tegen de tijd dat ik romans ging schrijven had ik al veel korte verhalen geschreven waarbij ik leergeld heb betaald. Ik kom bij langer werk eerlijk gezegd, net als bij korter, geen valkuilen meer tegen die ik niet keurig van te voren heb dichtgestopt. Een teken was haperen. Als ik in een verhaal haper, als in: niet stevig doorschrijf, deugt mijn voorbereiding niet. Ik zie daarin absoluut geen verschil tussen lang en kort werk, afgezien van de lengte. Bij een kort verhaal is mijn voorbereiding korter, hetgeen ik erover vastleg dus ook. Haperen deed ik bijvoorbeeld als ik mijn personages niet goed kende. Ze konden dan opeens iets anders doen dan ik had verwacht. Of ik haperde als er een logicafout in het verhaal opdook. Tegenwoordig bereid ik mij heel goed voor voor ik ga schrijven. Ik beDenk alles en leg alles vast. Ieder personage heeft een leven, een geschiedenis. Iedere gebeurtenis staat in dienst van de plot, hetzij door de personages karakter mee te geven, hetzij door de plot zelf voort te stuwen. Ik kan echt zitten en rammen en als ik haper heb ik er maar kort voor nodig om erachter te komen wat het probleem is. Misschien was dat in het verleden wel het grootste probleem: niet begrijpen waarom het haperde.

Wat je hier beschrijft heb ik me nog maar recentelijk ook zelf gerealiseerd: dat ik heel precies moet weten wat ik ga schrijven vóór ik begin te schrijven. Ik had voorheen een vaag synopsis, en dat is voor mij niet genoeg. Outlining for the win :)

Hier nog zo één. Ik ben recent eindelijk weer begonnen met schrijven, na tijden van voorbereiding. Ik heb mijn schrijfhoek op zolder er helemaal op ingericht, met tijdschema's en personages aan de muren. Ik ben nogal fysiek ingesteld. Bijna alles heb ik nu vast staan, ik hoef het alleen nog maar mooi op te schrijven. Broodnodige veranderingen daargelaten, daar ontkom ik niet aan. Toch merk ik een groot verschil met alle andere schrijfprojectjes waaraan ik heb gewerkt en waarbij ik binnen enkele kaders in het wilde weg schreef. Mijn ontdekking van de eeuw: dat werkt niet voor mij. Het is nu nog steeds hard werken, maar het hele schrijfproces gaat sneller, vloeiender, prettiger.

Meestal losbladig en de pagina's genummerd.

Oké. Bedankt. Ik zag een ms van iemand met een ringband. Dat ziet er heel keurig uit, maar ik ben niet zo keurig. Ik ken mijn personages heel goed. Op een enkeling na, deugt er niemand. Ik kan net zo snel in de huid van een slechterik kruipen als van een goede ziel. Wispelturig type, hè? :confused: