Vooral niet gaan nadenken. Zeg de woorden voor je hardop, gooi ze door mekaar, kijk welk gevoel je daarbij krijg, en schrijf dat op. Voor je 't weet, lijkt het ergens op. Afijn, zo gaat dat bij mij.

Hilde, beslis jij wel van tevoren wat voor vorm rijm je gaat gebruiken? En welke schemas? Of schrijf je in een keer door en ga je dan strepen en aanpassen?

Nee, ik beslis nooit iets als ik ga dichten. Soms ga ik douchen en kom ik daar van onder uit met een 'af' gedicht. Soms heb ik beelden in mijn hoofd, of gevoelens en die laat ik dan landen in woorden. Komt vanzelf. Soms heel experimenteel. Ik heb ook nul komma nul regelmaat daarin, het komt wanneer het komt, of niet. Heb er leren mee leven. Schrijven doe ik wel elke dag, maar gedichten borrelen vanzelf op, in de vorm waarin ze zich aandienen. Klinkt als Chinees zeker?

Het volgen van een cursus is 100%, maar daarna zal je toch de Chinees in je moeten loslaten. Ik ben een follower van Emily Dickinson. Zij heeft voor mij de dicht-blues. De toverwoorden voor dichten zijn voor mij 'melancholie' en 'liefde.' Zwart zichzelfvermoordende woorden. Dichten is voor mij ver weg/diep in je geest woorden vormen die uitsluitend van jezelf kunnen zijn. Het verlangen naar iets wat je niet kan bereiken. De verbazing die je eigen woorden opwekken als het op papier staat. Er is niemand anders dan jij die begrijpt waar deze woorden vandaan komen. Als ik hier [op SOL] gedichten lees op proeflezen heb ik de neiging het gedicht naar mijn hand te zetten. Tevens hoop ik dat de dichters standvastig genoeg zijn op hun eigen woorden vast te houden. Te verdedigen. Chinees kan ik wel begrijpen. Kan je mijn Balinees volgen? Blokkade leeg en duister Zwarte woorden zoekend in het donker Blokkade zonder klank, zonder kleur Lege woorden vallend in de ruimte Blokkade gevangen in frustratie Dit is al een prima gedicht, zuinig op zijn. Wat ik altijd doe is mijn gedicht [de woorden, de zinnen] controleren op Google. Is het wel zo origineel wat ik heb bedacht. Dat is voor mij een belangrijke vraag. Komen mijn woorden wel uit mijn 'donkere' geest? Heb ik onbewust een kopie van iets gemaakt wat ik heb gelezen? Is er iemand die dit ook kan? Is er iemand die [toeval?]dezelfde woord-combinatie heeft verzonnen. Het is een mooi donker gedicht. Ik voel melancholie. Prachtig. Maar. Het woord 'blokkade' zit er voor mij twee keer teveel in. Het woord 'woorden' zit er voor mij één keer teveel in. Het woord 'zonder' zit er voor mij één keer teveel in.

ramon, ik reageer even op # 5: voor dit soort vragen hebben we Proeflezen.

Ik vind het altijd een bof voor een schrijver als Yrret op hun proeflezen post reageert. Yrret geeft goede tips. Die google tip is er zo een, die pik ik mooi gelijk even mee. Ramon, ik schrijf veel, maar gedichten heb ik niet meer geschreven sinds mijn zestiende. Toen schreef ik namelijk heel veel gedichten, vast vreselijk puberachtig dramatisch. Tijdens een vakken keuze gesprek op school ben ik zo vreselijk neergesabeld door degene die mijn vakkenkeuze begeleidde: Schrijven was niets, er zat geen toekomst in. En in gedichten al helemaal niet. Ik moest maar exacte vakken kiezen, er was tenslotte vraag naar vrouwen in technische beroepen. En als ik mijzelf zo'n geweldige dichteres vond, moest ik ze maar eens even voordragen. Je kunt je voorstellen hoe dat afliep voor een volle klas. Ik heb in geen jaren meer een gedicht geschreven, ik was eigenlijk vergeten hoe fijn het voelt om een gedicht te schrijven, om het helemaal te laten kloppen als een puzzel van stukjes gevoel. en nu ben ik er sinds kort weer mee begonnen. En ik merk, dat ondanks dat ik me nu wel verdiep in rijmschema's en en glijdend, slag/half/vrouwelijk/mannelijk rijm ABAB/AABB ik alleen kan dichten als ik het doe zoals ik vroeger rijmde. Gewoon een gedachte opschrijven in dichtvorm. Ik schreef en schrijf ze precies zoals Hilde ook al zegt. Het borrelt op en het moet eruit. Waar let ik nu vooral op? Geen cliché woorden of uitdrukkingen proberen te gebruiken, maar een ander, misschien zelfs heel onverwacht woord pakken om het beoogde gevoel mee uit te drukken. Het stramien van het rijm gebruiken om dat wat je wilt zeggen te versterken, in plaats van dat het schema je woorden begrenst. Niet zomaar woorden aan elkaar rijgen, maar ook een verhaal vertellen. Dit klinkt misschien wat vreemd, maar ik heb het niet zo op vage gevoelens in een gedicht. Als ik het gedicht van een ander lees, moet ik gewoon gelijk begrijpen waar het over gaat en helemaal geweldig vind ik het als er nog een diepere, verborgen laag in het gedicht zit. Dat ik na drie keer lezen meer uit het gedicht haal, en technisch dat er ook binnenrijm in zit bijvoorbeeld. En, het gedicht moet bij mij een gevoel oproepen. En dat kan ontroering zijn, maar humor in een gedicht vind ik ook heel sterk.

Ik vind het altijd een bof voor een schrijver als Yrret op hun proeflezen post reageert. Yrret geeft goede tips. Die google tip is er zo een, die pik ik mooi gelijk even mee. Het borrelt op en het moet eruit. Als ik het gedicht van een ander lees, moet ik gewoon gelijk begrijpen waar het over gaat en het moet een gevoel oproepen.

Meestal tetter ik als een dolle olifant door de porseleinkast. Het opborrelen is goed. Mooie basis voor een gedicht. Net als Hilde Cornelis. Maar dichten is ook zoeken naar de verschillende lagen in je geest [spirit Latijns: spirare= adem] waar de diepte/leegte/humor/bloemetjes/bijtjes noem het wat je wil, vandaan komt. Dichten is ook een spirituele gebeurtenis die je door Zen [meditatie] kan oproepen. Ongeveer zoeken naar het waarom. Waarom borrelt bij jouw die gedachte op? Waarom wil je dichten over bv een lammetje? Waarom ben je 'in love' met William? Waarom is een Roodborstje belangrijk in de gedichten van Emily Dickinson? Wat heeft het ademen te maken met jouw geest. Vul je je geest? Of ga je putten uit je geest? Ben je een schijver? Ben je een dichter? Wie, wat, waarom, gebeurt er met je als je zomaar 'out of the blue' een verhaal of gedicht gaat schrijven. Je mag het opborrelen noemen, ik denk dat er een laag [vele lagen] onder zit. Ik zou zo`n leraar de klas uitschoppen. Foei toch, iemands gevoel, mensch zijn, onderdrukken. Techniek is belangrijk. Net als muziek. Maar het is niet het allerbelangrijkste. Een symbiose is gewenst. Het moeten begrijpen van andervrouws gedicht is een innerlijke behoefte naar [?] weet ik niet. Het gevoel begrijpen in een gedicht is belangrijk. Dan verzamel je menschen [hun gedichten] om je heen. Het gedicht dat echt diep uit een mensch komt is beslist niet zomaar te herkennen. Je gevoel zegt: he wat staat daar, ik begrijp het niet maar mijn gevoel zegt dat het bij mij past. Die 'moet' je hebben. Een onbekend mensch laat je iets zien wat uit haar/hem borrelde. *uche* Daarom het volgende. Eerst een gedicht wat opborrelde. [zuinig op zijn, die hebben veel waarde, nu of later] Dan je woorden/gedachten/geest analyseren. Waar komt de behoefte vandaan om het woord Blokkade te gebruiken? Waarom? Ben je zelf de blokkade? Verdriet? Is je geliefde een blokkade? Hoe wil je dat oplossen? Waarom 3x Blokkade in dit gedicht? Zwarte woorden? Dit gedicht is niet zomaar even een opborreltje. Ramon is een laag daaronder gedoken. Hij is dieper in zichzelf gekropen. Al gebruikt hij 5x het woord Blokkade. So what. Het zijn woorden en gevoelens van hem. Laat de rest van de wereld maar verrekken. Zo moet/mag/kan je als dichter denken. Maar als Ramon vraagt. Ja, dan trek hij mijn aandacht. Kwestie van smaak? Neen. Kwestie van gevoel.

Wat ik bedoelde met de clichés moet ik denk ik wat beter uitleggen. Want nu lijkt het net alsof dat op Ramons gedicht sloeg en dat is niet de bedoeling. Ik vind jouw gedicht mooi, Ramon en dat had ik gewoon gelijk moeten zeggen. De cursus opdracht voor Ramon's gedicht is woordassociatie. En dat zie ik zeker terug in het gedicht. Lege > ruimte zwarte > donker Blokkade > gevangen > frustratie zonder klank > zonder kleur hier is voor mij de associatie tussen de twee alleen 'zonder' de 'kl' en dat het beide woorden van een lettergreep zijn. Eerder een beschrijving van die blokkade die goed in het gedicht past, maar -voor mij- geen associatie. Iedereen heeft zijn/haar eigen associaties bij bepaalde woorden en sommige woorden zoals 'blokkade' hebben nu eenmaal minder positieve associaties dan andere. Mijn punt is het zoeken naar associaties die misschien helemaal niet voor de hand liggen. bijvoorbeeld Angst > bang > is er een die veel mensen zullen maken Blij > lach > ook. maar Angst > hoog > adrenaline > clown > stilte > alleen > monster > onbekend > confrontatie > bloed > zweet > vader > bidden > kerk Blij > samen > vrij > kind > geluk > applaus > klater > glans > verliefd > bloem > hart > moeder > warm > helder > kus > ja Zwart > donker > nacht > duister > leegte > slecht > diep > grim > moord > steen > graf > wond > boef > nee Een woord kan ook een tegengestelde associatie oproepen, zoals Angst > overwinnen > > triomf > grijns Blij > traan > verdriet > verlies Zwart > wit > licht zo is een associatie van het woord 'rood' voor mij rood > liefde lust en hart, maar ook bloed, of woede/moord Sommige associaties zijn door uitdrukkingen zo ingeburgerd dat ze hoewel sec als woorden niets met elkaar te maken, toch een associatie geven. voorbeeld porseleinkast > olifant Angst > overwinnen zwart > kat Iedereen heeft zijn eigen associaties en daarin is de ene herkenbaarder voor de lezer dan de ander. De kunst zie ik hierin om een ander woord/en te gebruiken dan dat wat het eerste in mij opkomt. Maar dat zo goed past en zo goed het gevoel dat ik wil uitdrukken overbrengt, dat het als natuurlijk in het gedicht valt. Violen vlagen op het mos Elysium, de vlinders los en duizendjarig dolen (van Jan Engelman uit Vera Janacopoulos cantilene)

Nog meer Balinees. "To my friend I write a letter, and from him I receive a letter. It is a spiritual gift, worthy of him to give, and of me to receive."--Emerson "What the writer did actually mean, the thing he then thought of, the thing he then was."--Carlyle Het lijkt een beetje vergezocht, maar toch. Dichten beschouw ik -ook- als een tussenvorm. De vorm die ligt tussen een brief schrijven en een verhaal [roman] schrijven. Naar jezelf of naar een ander schrijven. Voor jezelf of voor een ander dichten. Hier kan de beginnende dichter, zo jong als 6 jaar, een inspiratie zijn voor de vergevorderde dichter zo oud als [?] kweetniet. De een trekt/stuwt de ander naar lang vergeten herinneringen, de ander kijkt in de toekomst. Maar ook gelijkwaardige 'giganten' in de geschiedenis trekken/stuwen elkaar naar hoogten/dalen die ze [mogelijk] niet zouden bereiken als ze uitsluitend op eigen kracht denken/filosoferen/dichten/schrijven. Waarom Emerson? Hier maak ik een gedachtensprongetje. Emerson is -ook- Henry David Thoreau > "Walden; or, Life in the Woods" [boek] Waarom Carlyle? Carlyle is -ook- Charles de Montesquieu > "Perzische brieven" [briefroman] Emily Dickinson is -ook- Walt Whitman > "Leaves of Grass" [dichtbundel] "I celebrate myself, And what I assume you shall assume, For every atom belonging to me as good belongs to you" by Walt Whitman: beginregels van "Leaves of Grass" Binnen deze mannen wereld [ver buiten mijn denk-vermogen] ontdek ik ongeveer wie Emily Dickinson is. Hoe kom ik aan Dickinson? Toen ik voor het eerst kennis maakte met Simon Vestdijk was dat omdat mijn Opa een boek krijgt van Simon Vestdijk. Simon is geboren op 17 0ktober 1898. 3x raden wie er nog meer is geboren op die zelfde dag. [ hint, Ik niet ] Het is vandaag 17 oktober 2012. Toeval? Nee, ik denk van niet. Wat hebben al die namen met elkaar als gemene/goedaardige deler. Dichters. Schrijvers. Spirituele denkers. God weet en wat nog meer. Waar wil ik naar toe met deze reactie? Ja, ik weet het ook niet echt. Ik volg gewoon wat er in mij op en neer borrelt. Een cliché is een stijlfiguur waarbij een beeldspraak wordt gebruikt die zijn kracht door het vele gebruik ervan heeft verloren. Dit is BullShit. Wie ooit een ander beticht van het/een cliché gebruiken mag al zijn/haar woorden direct inleveren [bij mij] en helemaal opnieuw beginnen met het vormen van originele woorden. Dan ben je nog wel even zoet. Koester het/een cliché. Dat kan je houvast geven. Associatie. {mooi woord} Gek kan ik worden van dit woord. Woorden-associatie. Nog gekker! Waarom? In de psychoanalyse wordt "vrije" associatie gevraagd aan de cliënt, om inzicht te krijgen in dieperliggende motieven en ervaringen. [wiki] Oeps. NB. Daar waar iemand denkt; hallo, dat kan Yrret niet weten! > Daar heb ik copy-paste Wiki gepleegd. Daar waar iemand denkt; hallo, Yrret is knettergek geworden van al die gedichten, analyses [lees Ulysses] en spiritualisme. Denk maar wat je zelf wil. Dat lijkt mij altijd het beste. Voor Ramon. De dichtende schaker een ballade als notenkraker Spasski & Tsjaikovski als ik het woorden-strijdspel overzie -Y

Ik volg een schrijfcursus bij SOL, een van de lessen is het schrijven van een gedicht. (...) De uitdaging is nu om met deze woorden een gedicht te maken. Hoe pak je dat aan? (...) Is het de bedoeling dat je met de gevonden woorden eerst een soort verhaal schrijft en dan gaat wegstrepen? Wie kan mij adviseren?

Is het niet de bedoeling dat je dat bij de cursusleider vraagt? Ik bedoel, als je dit niet op de cursus leert, wat leren ze je dan wel?

gewoon op 'citeren' klikken bij de post die je wil citeren

Ik heb niet eens het beginnersniveau van een dichter. iI weet niet of daar een naam voor is. Wel veel gedichten op sol gelezen. Met mijn lekenogen las ik een mooi gedicht.

Yrret schreef; Het is een mooi donker gedicht. Ik voel melancholie. Prachtig. Maar. Het woord 'blokkade' zit er voor mij twee keer teveel in. Het woord 'woorden' zit er voor mij één keer teveel in. Het woord 'zonder' zit er voor mij één keer teveel in. Daar ben ik het mee eens. Ik ben benieuwd wat je docent erover zegt. Zelf werk ik niet met schema's.

Ramon, ik gaf nog geen reactie op je gedicht, en ondertussen is er al heel wat over gezegd. Mag ik toch zo vrij zijn. Het is niet veel, gewoon wat in me opkomt. Het woord 'blokkade' zou ik vervangen door het woord 'blad' Ik kreeg er wel een gevoel bij van zwarte letters op een zwart blad, een heel mooi beeld vind ik dat : de woorden zijn er wel, maar hoe maak je ze zichtbaar? je tast in het duister

Een haiku is wellicht ook iets om te proberen?

Een Haiku proberen is gelijk aan, een Japanner proberen te zijn, is gelijk aan, het proberen Zen te zijn. Ik heb een gloeiende hekel aan een niet Japanner die een Haiku schrijft. En dan ook echt denkt dat het een Haiku is.

Een Haiku proberen is gelijk aan, een Japanner proberen te zijn, is gelijk aan, het proberen Zen te zijn. Ik heb een gloeiende hekel aan een niet Japanner die een Haiku schrijft. En dan ook echt denkt dat het een Haiku is.

Mee eens, dat is het zelfde als een hollander manga probeert te tekenen... nee.. je kan in die stijl tekenen ja maar het zal nooit manga zijn. Een Haiku schrijven is heel moeilijk. 1 Van de grootste haiku meesters zei ooit dat mensen heel blij mogen zijn als ze 1 goede haiku in hun leven schrijven.... als ze 5 goede schrijven zijn ze een haiku meester! Des al niet te min zijn het leuke dingen om te proberen... maar een echte haiku... dat kan alleen in het japans ben ik bang.

Een Haiku schrijven is heel moeilijk. 1 Van de grootste haiku meesters zei ooit dat mensen heel blij mogen zijn als ze 1 goede haiku in hun leven schrijven.... als ze 5 goede schrijven zijn ze een haiku meester! Des al niet te min zijn het leuke dingen om te proberen... maar een echte haiku... dat kan alleen in het japans ben ik bang.

Niet helemaal Maartje. Een Haiku schrijven is heel makkelijk. Zo is een Gedicht ook heel makkelijk om te schrijven. Ik geef geen moer om de mening van een Japanse Haiku meester. Zowel jij als ik zijn in staat een Haiku te schrijven waar Matsuo Basho een buiging voor maakt. Boude uitspraak, want hij is dood.