Ik probeerde een voorbeeld te creëren maar naar mijn conclusie bestaat zoiets niet. Waarbij elke handeling overgaat in een volgende ... A vloeit over in B B vloeit over in C C vloeit over in D ... en niet voorafgaat aan de volgende handeling. A gaat niet vooraf aan B B gaat niet vooraf aan C ... Bedoel je dit?

Nee, ik snap je idd niet helemaal. Hoe kun je zonder andere handelingen bij die beslissende handeling komen? Voordat B gebeurd moet A gebeurd zijn. Of je moet het beschrijven uit een helikopterview. Een buitenstaander die handeling B al ziet aankomen voordat A helemaal afgelopen is. Of de verteller van het verhaal. Of iemand die op de hoek van de straat staat in de schaduw die aan de ene kant van de straat een diefstal ziet en gelijktijdig de politie al ziet aankomen vanuit de andere hoek. Maar dan nog kom je er bijna niet onderuit om eerst het ene te beschrijven en dan pas het andere. of die twee acties mengen door eerst te vermelden dat je iets ziet gebeuren dan dat je de sirenes al hoort van de politie en dan dat je het volgende ziet gebeuren en dan dat je de zwaailichten ook al kunt zien... etc. etc. maar ik denk dat je er bijna niet onderuit komt.

Ik begrijp het niet. Heb je concrete voorbeelden van wat je bedoelt?

Ik gebruik wel eens gedachtes uit het verleden tussen twee handelingen. Die onderbrekingen zet ik dan cursief (met minimaal één witregel ervoor en één erna).

@Xu: Ooooooooooooooo wat is er gebeurd? Waar is dat wandelend figuurtje gebleven? Opgegeten door die computerkat? :D

Ik weet wel dat actiescene's vaak wat meer staccato zijn beschreven. Met kortere zinnen, en inderdaad vaak als een opsomming van handelingen met weinig reflectie tussendoor. Bedoel je dat? Dat is vaak een stijlkeuze van de schrijver zelf om zo meer vaart en spanning aan de scene mee te geven. Maar als jij het wilt is het heel goed mogelijk om actiescene's in lange vloeiende zwierige zinnen te beschrijven, dat is jou keuze.

@Xu: Ooooooooooooooo wat is er gebeurd? Waar is dat wandelend figuurtje gebleven? Opgegeten door die computerkat? :D

Deze bewoog niet meer, dus toen werd het zo'n groot uitgerekte, pixelachtige, stilstaande happyface kat :( Toen nam ik maar deze ondeugende schrijfkat achter de computer :P

Ik bedacht me net trouwens dat je wel van A naar C zou kunnen, zonder B als gevolgtrekking te hebben: als je bijvoorbeeld twee personages in een kamer hebt die vechten :P Laten we zeggen dat Sam en Piet samen een kamer binnenstormen waar een maffiabende hen staat op te wachten... Sam slaat bijvoorbeeld iemand (actie A), maar we krijgen de reactie (B) niet te zien, omdat de camera overschakelt naar Piet, die zojuist een stoel op pakt om iemand tegen de grond te slaan (C). We zien geen reactie (D) hierop, omdat we meteen weer terugschakelen naar Sam, die actie E uitvoert. Zo sla je sommige handelingen over :P

Als je bij D een lijk hebt gevonden en je gaat op onderzoek, dan kun je via C en B bij A uitkomen.

Hmm, Agatja Christie?

Niet per se.. Maar zo werkt het vaak in detectives.

Ik snap de vraag nog steeds niet. Wat bedoel je met een scene (sorry, m'n accenten doen het niet)? Hoe lang is dat gemiddeld? Hoe definieer je een actie? Een serie handelingen of actie als in "actiefilm"? Wat is voor jou vloeiend?

Je kunt een paar gebeurtenissen weglaten, maar je kunt anders handelingen onder één zin laten vallen. Bv. Hij vluchtte, zo snel als hij kon, naar het bos, waar hij meteen van het modderige pad afwijkte, in de hoop zijn achtervolger af te schudden.

@Schlimazlnik Snap mijn eigen vraag eigenlijk ook maar amper. Even een al dan niet idioot voorbeeld: Beeld je een balletopvoering in. Zo één opvoering omvat eigenlijk een reeks bewegingen: voet links, stap naar achteren, etc etc En toch is het eigenlijk één vloeiende beweging, één opvoering. 'Ze zette een stap naar achteren, draaide zich om en maakte een buiging. Vervolgens lachte ze nog net even naar het publiek vooraleer ze onder luid applaus een driedubbele achterwaartse salto uitvoerde. Elegant kwam ze voet per voet op het podium terecht, nog één kleine buiging en het publiek werd wild. Ze keek naar de jury, hun goedkeurende gezichten. Heel even voelde ze zich fantastisch, het was haar gelukt, haar droom eindelijk uitgekomen. Ze pinkte een traan weg. Toen pas zag ze de man die in de coulissen stond, onzichtbaar voor het publiek. Haar gezicht verslapte , de kogel doodde haar op slag. Het publiek werd wild.' Hoe zou je dit bijvoorbeeld vloeiender maken of juist minder vloeiend. Gebeurtenissen/momenten weglaten? Kortere zinnen of langere zinnen? Eén lange zin van maken? Excuses voor de tekstkwaliteit, net even geschreven.

Je zou langzaam over kunnen stappen van fysieke handelingen naar beleving van de danseres (of van de toeschouwers): Ze zette een stap naar achteren, draaide zich om en maakte een buiging. Vervolgens lachte ze nog net even naar het publiek vooraleer ze onder luid applaus een driedubbele achterwaartse salto uitvoerde. Elegant kwam voet na voet op het podium terecht, trip, trip, trip, in een natuurlijk ritme, alsof ze nooit anders had gedaan. Eén voor één volgden de sprongen en figuren elkaar op, ademend, alsof haar lichaam een buik was die te lang in een korset gevangen zat en die nu weer vrij en ontspannen kon ademen. Op en neer.. op en neer.. en BAM! bleef ze plotsklaps roerloos liggen op het toneel. Het publiek werd wild. De man in de coulissen snelde ongezien weg. Of zo.

"overgaat in een volgende en niet voorafgaat aan de volgende" Als iets overgaat in een volgende gaat het per definitie ook vooraf aan het volgende. Het punt is dat je geen pauzes wilt, dee actie moet doorlopen. In het voorbeeld wat jij geeft Matiasve is die vloeiende beweging er al. Die ontstaat in mijn hoofd, die zie ik voor me. Doordat ik me een ballerine moet inbeelden worden de acties elegant en gaan ze vloeiend in elkaar over. Zelfs de momenten van gen actie worden elegant door een perfecte timing met de muziek. Het vloeiende kan je aan de lezer overlaten, het enige is dat je geen afleidende zinsconstructies of moeilijke woorden gebruikt die het tempo verstoren. En dat lijkt me prima gelukt.

@Xu: Ooooooooooooooo wat is er gebeurd? Waar is dat wandelend figuurtje gebleven? Opgegeten door die computerkat? :D

Deze bewoog niet meer, dus toen werd het zo'n groot uitgerekte, pixelachtige, stilstaande happyface kat :( Toen nam ik maar deze ondeugende schrijfkat achter de computer :P

Spijtig, ik vond dat rondwandelende beestje zo leuk ;).

Volgens mij hangt het af van het abstractieniveau, m.a.w. van de mate van detail die je wilt beschrijven. Acties bestaan uit een veelvoud van handelingen die zich meestal volgtijdelijk en soms in parallel voltrekken. Als je schrijft "Zij strikte haar veters" dan kan iedereen zich voorstellen wat de actie is, zonder dat het geheel van handelingen tot op het bot moet worden beschreven. Als je een kind van 4 wilt laten zien die worstelt met het strikken van haar veters, zal je ongetwijfeld meer gedetailleerd zijn handelingen beschrijven/ laten zien. Als je zegt "Zij dreef met de hamer de spijker in het zachte hout.", dan zegt dat genoeg, tenzij je verhaal oplegt dat je specifieker moet zijn, bijv. : "De dreumes wist de spijker op zijn kop te raken, maar de hamer was te zwaar, schoot uit haar handen haar kleine handen en kwam precies op haar grote teen terecht. Ze schreeuwde het uit. Haar moeder ..." De lezer begrijpt doorgaans meer/beter dan je denkt. "Hij draaide lenig rond op zijn linkervoet en schopte de aanvaller met de zijkant van zijn rechtervoet onder de kin." Deze zin beeldt genoeg uit m.i.. Je hoeft niet meer details te geven, al kan (moet) dat wel in situaties waarin een specifiek detail van belang is. Bijv. "Hij draaide lenig rond op zijn linkervoet, zijn gewonde arm strak tegen zijn lichaam houdend, en schopte de aanvaller met de zijkant van zijn rechtervoet vol onder de kin, waardoor de aanvaller knock-out ging."