Geen afbeelding
aned

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Wel of geen naam geven

 31 juli 2012 - 12:03
Hallo Allemaal, Toen ik gister een stuk op proeflezen zette kon ik met alle commentaren goed uit de voeten. Ik ben dan ook druk aan het uitzoeken hoe en waarom fouten fout zijn en alles aan het herschrijven. Er is één opmerking van Therese waar ik mee in mijn hoofd blijf zitten. Zij vroeg mij of ik niet alvast de hp een naam wilde geven. Logische goede vraag, echter ik moet eerlijk bekennen dat ik in de 4 hoofdstukken die ik nu heb geschreven nog geen naam genoemd heb. Het meisje voelde, hij ging, zij werd, de vrouw ervoer etc. Het zijn allemaal korte schetsjes uit verschillende levensfases. Als ik het zelf lees voelt het goed op deze manier en heb ik niet de drang om een naam te geven. Vreemd, want daarmee zal ik wel mijn karakters diepte geven. Het probleem bij mijn verhaal is echter dat de levensfases zo uiteenlopend zijn en ogenschijnelijk gaan ze over verschillende mannen en vrouwen maar uiteindelijk blijken zij één en dezelfde te zijn. Één man en één vrouw die op een bijzondere manier elkaar ontmoeten. Dubbellevens. Mijn vraag aan jullie is niet hoe ik een goede naam verzin maar meer of het in jullie ogen kan bestaan dat er geen naam in het boek genoemd wordt tot blijkt dat elk verhaal over dezelfde mensen gaat. Ik zou jullie mening hierover erg waarderen. En kent iemand een boek waarin dit ook zo gedaan is ? Alvast bedankt,

31 juli 2012 - 12:20
Volgens mij zijn er voldoende boeken waarin de hoofdpersoon (en andere personages) geen naam hebben. Ook als ze in de 3e persoon verteld worden. Het werkt afstandelijk en vervreemdend. Ik meen dat Leon de Winter het in zijn korte verhalen regelmatig gebruikte.

Profile picture for user Xuchiejlala
Xuchiejlala

Lid sinds

14 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 31 juli 2012 - 12:27
Ik vind identificatie met een hoofdpersoon belangrijk. Een naam helpt hierbij. Ik kan best wel sympathie en empathie opbrengen voor iemand zonder naam, maar het krijgt iets intiems als het personage een naam krijgt, een naam is ook een identiteit. Wie ben je zonder een naam? Je kunt de 'ogenschijnlijk verschillende mensen' toch gewoon een andere naam geven? Dan lijkt het alsof het iemand anders is, maar dan is het juist leuk als we later te horen krijgen dat Sam Cees is en Annette Lisa. Ik ben zelf nog geen boek tegengekomen waarin de hoofdpersoon geen naam heeft.

Geen afbeelding
aned

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 31 juli 2012 - 12:31
@ schlimazlnik Oke dank je, Kan voor jou vervreemdend ook juist plezierig zijn ? In de vorm van veilig ? En kan juist die afstand voor jou ook zorgen voor een helikopterview ? Of wordt het te onpersoonlijk voor jou ?

Geen afbeelding
Hekate

Lid sinds

14 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 31 juli 2012 - 12:33
Ik heb er een hartsgrondige hekel aan, aan personages zonder naam. Dat is persoonlijk, je hoeft er geen rekening mee te houden, ik geef het maar aan. Als er een reden voor is, vind ik het trouwens veel minder erg, dus denk vooral goed na over het waarom van die naamloze personages. Zijn het archetypes? Hebben ze een symbolische functie? Eigenlijk heb ik vooral een hekel aan verhalen waarin het zinnen, alineas of bladzijden lang over "hij" of "zij" gaat en er dan plots wel een naam wordt genoemd, zonder enige aanwijsbare reden. Dat zie je vooral vaak bij beginnende schrijvers, ik denk dat ze op die manier mysterieus willen zijn, maar als je tegelijkertijd wil dat de lezer met je personage meeleeft, dan slaat dat natuurlijk nergens op. Ik probeer altijd de naam van mijn hoofdpersonage te noemen in de eerste zin, bij een verhaal in de derde persoon.

Geen afbeelding
aned

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 31 juli 2012 - 12:35
Ik vind identificatie met een hoofdpersoon belangrijk. Een naam helpt hierbij. Ik kan best wel sympathie en empathie opbrengen voor iemand zonder naam, maar het krijgt iets intiems als het personage een naam krijgt, een naam is ook een identiteit. Wie ben je zonder een naam? Je kunt de 'ogenschijnlijk verschillende mensen' toch gewoon een andere naam geven? Dan lijkt het alsof het iemand anders is, maar dan is het juist leuk als we later te horen krijgen dat Sam Cees is en Annette Lisa. Ik ben zelf nog geen boek tegengekomen waarin de hoofdpersoon geen naam heeft.
Stof tot nadenken, dat kan inderdaad een mogelijkheid zijn. De angst dat ik dan geloofwaardigheid verlies laat ik nog even door me heen gaan. ;-)

Geen afbeelding
aned

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 31 juli 2012 - 12:43
@ Hekate Beginnend ben ik zeker :-0 Mysterieus zijn is niet mijn opzet, het schrijven van dit verhaal op deze manier is zo ontstaan. Juist de vraag van Therese maakte mij hier bewust van. En ik vraag juist om persoonlijke meningen dus jij ook, vriendelijk dank.

31 juli 2012 - 13:01
Kan voor jou vervreemdend ook juist plezierig zijn ?
Bij De Winter is het vervreemdende juist datgene wat de verhalen kenmerkt. Net als bij Kafka.
In de vorm van veilig ?
Wat bedoel je daarmee?
En kan juist die afstand voor jou ook zorgen voor een helikopterview ? Of wordt het te onpersoonlijk voor jou ?
Die afstand is eerder emotioneel, vaak zit de focus zo'n personage op de huis. Je gaat je afvragen wat zo iemand bezield om zich te gedragen zoals hij doet; hij is een individu, soms een archetype, maar kan tegelijkertijd iedereen zijn; jij kunt het zijn. Ik lees liever over het onpersoonlijke. Dat gedweep met hoofdpersonen, daar heb ik niets mee.

Geen afbeelding
Syriain

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 31 juli 2012 - 13:36
Hoi Aned, Ik heb pas een boek gelezen waarbij de hoofdpersoon wel een naam had, maar ze werd meer als 'het meisje' aangeduid, dan dat haar naam werd genoemd. Mij irriteerde dat enorm, omdat het - voor mij - een negatieve klank kreeg. Ik kon ook geen sympathie voor haar opbrengen, dus vervreemdend werkte het zeker, ondanks dat die naam er wel was. Zelf zou ik niet zo gauw met naamloze hoofdpersonen werken, maar als dat vervreemdende net het effect is waar je naar op zoek bent (en zo klinkt het wel), dan zou ik het zeker zo houden, als ik jou was.

Geen afbeelding
Thérèse

Lid sinds

15 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
  • Moderator
 31 juli 2012 - 13:51
Je kunt ook variëren met synoniemen voor man / vrouw. Later blijkt dan dat het om één en dezelfde Pietje en Marietje gaat. Maar hoe lang wil je dat volhouden? Hoe lang kun je de belangstelling van de lezer vasthouden? Hoe lang duurt het tot het Pietje-punt?

Geen afbeelding
Zjors

Lid sinds

19 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 31 juli 2012 - 14:30
Ik heb eens een toneelstuk gezien dat ging over vier vrouwen. Eentje heette Antoinette, eentje Netty, eentje Tonia en nog zo iets. Later bleek dat het over slechts 1 vrouw ging in vier leeftijdsfasen. In elke fase werd een andere naam gebruikt en aan het einde viel alles op zijnplek voor de toeschouwer. Is zoiets misschien een oplossing?

Geen afbeelding
Ginny

Lid sinds

12 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 31 juli 2012 - 14:49
Zoiets heb ik laatst ook gelezen, maar daar ging het om een schizofreen. Ik heb me kapot geërgerd. Er waren namelijk geen overeenkomsten tussen de 'verschillende' personen, die dus één zouden zijn. Er werden geen subtiele hints gegeven, niks. Het was alsof ik 4 verschillende boeken zat te lezen, met aan het eind ineens een deus ex machina; oja, wij zijn allen één! Vier hoofdstukken zonder namen is wel lang, zéker als er meerdere personen in je verhaal rondwandelen. Hoe moet de lezer vrouw A en vrouw B dan uit elkaar houden? Dat lijkt me lastig.

Geen afbeelding
aned

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 31 juli 2012 - 15:03
Dank jullie wel allemaal. @ Zjors Weet jij toevallig nog de naam van dat toneelstuk? Ik vind het een erg goed idee om een naam te kiezen waar ik veel kanten mee op kan. @ Schlimazlnik met veilig bedoel ik zoiets als ver van je af waardoor je objectief kunt blijven.

Geen afbeelding
aned

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 31 juli 2012 - 15:08
Zoiets heb ik laatst ook gelezen, maar daar ging het om een schizofreen. Ik heb me kapot geërgerd. Er waren namelijk geen overeenkomsten tussen de 'verschillende' personen, die dus één zouden zijn. Er werden geen subtiele hints gegeven, niks. Het was alsof ik 4 verschillende boeken zat te lezen, met aan het eind ineens een deus ex machina; oja, wij zijn allen één! Vier hoofdstukken zonder namen is wel lang, zéker als er meerdere personen in je verhaal rondwandelen. Hoe moet de lezer vrouw A en vrouw B dan uit elkaar houden? Dat lijkt me lastig.
Omdat het over een jong kind, een jong volwassen en een volwassen vrouw gaat is dat niet zo het probleem. En elk hoofdstuk komt maar 1 van de personages aan bod. Het boek Haar naam was Sarah van Tatiana de Rosnay doet dit soortgelijk. Maar na al jullie meningen heb ik besloten om toch met namen te gaan werken. Nu nog even rustig laten bezinken over de manier waarop.

Geen afbeelding
Zjors

Lid sinds

19 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 31 juli 2012 - 16:08
@ Zjors Weet jij toevallig nog de naam van dat toneelstuk? Ik vind het een erg goed idee om een naam te kiezen waar ik veel kanten mee op kan.
Nee, helaas geen idee meer. Het is al wel 30 jaar geleden dat ik dat toneelstuk zag, maar ik onthield het omdat ik zelf ook zowel Antoinette als Netty heet :)

Geen afbeelding
Tja

Lid sinds

15 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
 31 juli 2012 - 16:56
Ik heb een boek gelezen waarin hij de hele tijd hij bleef. Ik heb me er niet aan gestoord. Vond het eigenlijk best wel knap.

Profile picture for user Leonardo Pisano
Leonardo Pisano

Lid sinds

13 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 31 juli 2012 - 23:09
Een naam heeft een labelfunctie en helpt structuur geven. Figuren met een functionele bijrol die maar in één scène voorkomen hoeven geen naam ("De barkeeper zette het glas bier voor hem neer en slofte weg"). In zo'n geval hoeft de barkeeper geen naam. Maar de HP moet m.i. ècht een naam krijgen anders kan de lezer zich moeilijk met hem/haar vereenzelvigen. Aan de andere kant, jij bent de schrijver en jij bent de baas over je verhaal. Ik zou het heel knap vinden als je mijn ongelijk bewijst, dus neem gerust de handschoen op!

Geen afbeelding
Devushka

Lid sinds

14 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 1 augustus 2012 - 16:06
Ik weet dat ik zelf, toen ik pas begon met schrijven, een soort angst had om mijn personage's namen te geven. Heel precies kan ik die angst niet benoemen. In wat vagere omschrijvingen denk ik dat ik bang was om mijn personage in te perken omdat een naam hem concreter zou maken, of bang voor associaties die iedereen weer verschillend heeft met namen, of bang dat de naam ontoereikend kan zijn, iets in die geest. Nou ja, zoals ik al zei ik kan het niet heel precies duiden, ik heb mezelf een schop onder de kont gegeven, het gewoon gedaan en nu heb ik er geen moeite meer mee. Ik denk dat het wel kan, een personage zonder naam, maar dan als het een bewuste keuze is. Als je net zoals ik last heb van één of andere beginners angst, dan moet je jezelf er gewoon overheen zetten.

Profile picture for user Xuchiejlala
Xuchiejlala

Lid sinds

14 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 1 augustus 2012 - 16:59
Ik heb net nog een novelle uitgelezen waarin de antagonist zich voordoet als A, terwijl ze eigenlijk B is, en zowel de hoofdpersoon als ik had hier totaal geen weet van. De schrijfster gaf zelfs geen hint. Tot de laatste drie bladzijden was ik volledig in de veronderstelling dat B dood was en dat A iemand anders was. Ik verklap nu eigenlijk het plot van het verhaal, maar misschien heb je er wat aan - als inspiratie -, vooral als je zelf zo'n truc wil toepassen. Het boekje heet 'Laura', geschreven door Elia Barcelo.