Schrijfstijl bij personages

Er zijn heel veel dingen die meespelen bij het schrijven vanuit verschillende perspectieven. De gedachten van ieder personage zullen anders zijn. Zelf heb ik bijvoorbeeld ook personages die geen Nederlands spreken. Dat laat ik dan ook af en toe in hun gedachten terugkomen. Hetzelfde geldt voor dialogen. Maar ook de omgeving kan een andere rol spelen. Zo kun je al heel veel dingen toepassen zonder dat het gekunsteld wordt.

Tijdens de koffie zat ik aan je vraag te denken en ik kwam ook uit op dialogen. Misschien, dat wanneer je een beetje losse schrijfstijl hanteert, je best wat verder kunt gaan. Zelf vind ik het ook erg uitdagend om met mijn stijl te experimenteren bij het uitbeelden van een situatie of personage. Het is me wel eens een beetje gelukt om met de personage mee mijn stijl aan te passen, maar heb nog nooit geprobeerd dit vanuit meerdere personages te doen.

Ik sluit me aan bij wat hierboven al gezegd wordt. Het zijn vooral de dialogen en gedachten van de personages die de toon bepalen. Ik pas (bewust of onbewust) mijn woordkeuze en de manier waarop een personage iets formuleert wél op hen aan, maar ik geloof niet dat dit heel grote verschillen in mijn schrijfstijl opzich te weeg brengt. Voor mij voelt het in ieder geval niet gekunseld aan, zolang ik maar uit de gevoelens en gedachten van de personages kan schrijven, welke het dan ook is. Misschien interssant om dezelfde scene eens vanuit twee verschillende perspectieven te beschrijven en de verschillen eens te vergelijken.

Als ik vanuit de eerste persoon schrijf zeker. Vanuit de derde persoon minder, tenzij ik duidelijk wil aangeven hoe zeer de personages van elkaar verschillen. Maar dat is dan vaak toch subtieler.

In mijn huidige project schrijf ik vanuit drie personages, in de derde persoon: een zestienjarig meisje, een man van 48 en een man van 50. Als ik een scène begin vanuit het perspectief van de 48 jarige man, denk ik niet bewust oh, nu moet ik anders gaan schrijven. Wel denk ik na over hoe dit personage dingen interpreteert en beschrijft, waar hij op let, hoe hij op dingen reageert, en welke woorden hij gebruikt, en dat beïnvloedt de manier waarop ik dingen in het verhaal beschrijf. Een 48 jarige man ziet de wereld anders dan een 16 jarig meisje. De man van 48 en die van 50 zijn ook verschillend en zullen dus ook op verschillende dingen letten enz., en die beschrijf ik dan. Of daardoor mijn schrijfstijl verandert... geen idee. Daar kom ik waarschijnlijk achter als ik de eerste versie af heb en door ga lezen :) Als je bang bent om gekunsteld over te komen denk ik dat je je niet zo veel moet afvragen over hoe je moet schrijven, maar het gewoon moet doen. Als je eenmaal je verhaal afhebt, kun je er meer afstand van nemen en heb je meer overzicht.

Goed om jullie reacties te lezen! Bedankt :)

Dat ligt er natuurlijk aan wat je met perspectief bedoelt... en wat voor verteller(s) je hebt, en hoe die een rol spelen in het verhaal. Als er niet duidelijk een andere verteller is, zou ik me zeer storen aan een wijziging in de schrijfstijl.

Ik sluit mij aan bij bovenstaande opmerkingen. Het is een kwestie van een evenwicht vinden in de 'stem' van een personage. Het maakt dan zeker verschil of je vanuit de eerste of derde persoon schrijft. In de eerste persoon kan je zelfs in de gedachten van een personage een eigen stem laten doorklinken (denk aan stopwoorden, bepaalde stijl (beïnvloed door afkomst, elitair of juist volks), dialect etc). In de derde persoon zal je dat (nog) meer doen in dialogen. Ik heb een roman geschreven vanuit twee verschillende ik-personages en het duurde een paar versies voor ik hun stemmen helemaal had te pakken. Al schrijvende ontdekte ik mijn karakters ook en dat beïnvloedde ook hoe zij klonken.

Ik zie nog een mogelijkheid, hoop dat je er wat aan hebt. Als je schrijft vanuit het perspectief van bv een vrouw die behoorlijk extravert is, bijdehand of iets dergelijks kun je dit benadrukken door haar veel in situaties te laten verkeren dat zij aan het woord is. In dialogen altijd het woord naar zich toe trekken, in gedachtes sterke meningen verkondigen. Als haar vriend een echte liefhebber van de natuur is kun je hem juist lange boswandelingen laten maken waarin hij rustig zijn leven overdenkt. Maar hem ook achter een raam naar buiten laten turen en veel woorden besteden aan beeldend de omgeving beschrijven. Je bent dan bijna wel gedwongen om je stijl aan te passen, van gehaast, staccato taalgebruik, tot bedeesd en weloverwogen gebruik van woorden waarbij je misschien ook wel hele andere symboliek toepast. Ik denk dat ik het nu vooral vanuit de 1e persoon uitleg maar het laat zich vast vertalen.

En in een lang verhaal of een roman kun je zelfs door de lengte van de hoofdstukken/blokken die je een karakter meegeeft iets extra's toevoegen. Toch heeft het allemaal meer met vorm dan stijl te maken naar mijn gevoel.

Nogmaals bedankt voor de tips. Ze zijn erg bruikbaar!