Van korte verhalen naar lange verhalen

Ik schreef ook een lang verhaal na eerst alleen korte verhalen te hebben geschreven. Als ik bij het lange verhaal vastliep had ik maar 1 oplossing: Alles teruglezen (keer op keer), mediteren, schrappen. Met schema's werk ik niet, wel een overzichtje met tijdlijnen en met de namen van alle personages en hun belangrijkste quotes + eventuele kleding als dat belangrijk is. Groet, Wirrewapper

Ik vind het vreselijk moeilijk. Niet zozeer de eerste versie, dat is een kwestie van doorschrijven (een schema helpt inderdaad enorm, ken je de sneeuwvlokmethode?), maar daarna. In een kortverhaal heb je maar één verhaallijn en schrap je alles wat daar niet noodzakelijk voor is, bij een roman blijf ik dubben welke verhaallijnen, personages, scenes, ... nu wel belangrijk zijn en welke niet. Wat schrap je, wat houd je zo summier mogelijk, wat breid je net uit?

Wirrewapper, ja dat terug lezen moet ik ook vaak doen. Hoe verder ik gevorderd ben, des te langer duurt dat. Hekate, nee, ik ken de sneeuwvlokmethode niet? Idd heb ik ook moeite met het vraagstuk wat moet er wel in, wat niet. Vandaar ook dat ik tijdens het schrijven niet altijd doorheb dat ik een zijweg ben ingegaan die even later doodloopt. Ik ben benieuwd of mensen die nooit korte verhalen hebben geschreven dit ook herkennen?

Mijn eerste langere verhalen waren uit korte verhalen opgebouwd. Alle hoofdstukken zijn min of meer afgeronde verhalen, alleen een rode draad loopt door. Daarna schreef ik langere verhalen, die te kort zijn voor een roman (ca. 13000-30000 woorden). Kwestie van uitbouwen dus. Ik denk wel dat een planning veel tijd bespaart: gewoon kort opschreven wat de cruciale stappen in het verhaal zijn. En dan steeds naar zo'n punt toeschrijven. Bijvoorbeeld naar een bekend verhaal: Jongen ontmoet meisje van rivaliserende familie. Ze ontmoeten elkaar stiekem en ze willen aan de families ontsnappen. Meisje vraagt heks hen te helpen aan de familie te ontsnappen. Meisje krijgt slaapdrankje waardoor het lijkt of ze dood is. Boodschapper van het meisje komt niet op tijd bij jongen (verwikkeling uitwerken). Jongen vind meisje, denkt dat ze dood is en pleegt zelfmoord. Meisje vind jongen dood en pleegt ook zelfmoord.

Anna, de sneeuwvlokmethode vind je hier: http://www.advancedfictionwriting.com/art/snowfla… Is echt een enorme hulp bij het plannen (ook voor langere kortverhalen), al kun je het natuurlijk wat aanpassen aan je eigen behoeftes. Ik schrijf voor mezelf altijd eerst een korte samenvatting op en dan maak ik een schema met sleutelscenes, dus dat zijn in feite al stap 2 en stap 8 "light". Stap 5 en 4 wissel ik van volgorde, en stap 7 heb ik één keer gedaan voor een langer kortverhaal, maar dat vond ik achteraf bekeken weinig nut hebben gehad. Maar dat ligt vast voor iedereen anders.

Ik heb nooit echt korte verhalen geschreven (columns reken ik persoonlijk om de een of andere reden niet echt tot korte verhalen), maar ik vind het wel een leuke vraag. Zet mij ook weer aan het nadenken! Vroeger had ik ook wel eens dat ik eigenlijk vastzat, niet goed wist hoe ik van scene a naar b moest komen of niet goed wist waar het verhaal om draaide en dus eindeloos in voor de lezer oninteressante zaken doorschreef. Op een gegeven moment ben ik daar helemaal mee gestopt door gewoon helemaal te stoppen met chronologisch te schrijven. Nu schrijf ik gewoon de scene (eigenlijk al meteen het hoofdstuk) dat me op dat moment het meest boeit, zodat iik uiteindelijk als het ware een doos vol kralen krijg (of praktisch gezien: een worddocument waar alles schots en scheef door elkaar staat 8) ). Dan pas zet ik alles op chronologische volgorde en kijk hoeveel verbindingsstukken er nodig zijn tussen die kralen. Ligt een beetje aan wat voor stijl je voor ogen hebt, maar vaak zijn er veel minder verbindingsstukken nodig dan je denkt. De lezer heeft ook hersens en kan dingen prima zelf invullen door zijn eigen fantasie te gebruiken - en vaak geeft juist dat het verhaal een extra dimensie. Een voorbeeldje: stel, het kind van de hoofdpersoon gaat plotseling dood. Dan zijn er eindeloos veel dingen die gebeuren tot aan de begrafenis (bezoek van vrienden en familie, andere kinderen die gerustgesteld moeten worden, rouwkaarten verstuurd, kist gezocht, al dan niet veel huilen, door het huis dwalen met een intens gevoel van gemis enz.). Die kun je allemaal beschrijven (ligt zoals gezegd aan de stijl die je voor ogen hebt en het verhaal dat je wilt vertellen) en vaak voelt het ook alsof het je plicht als schrijver is, maar het hoeft niet. Een alternatief (niet het allermooist, maar even voor het idee): - (hoofdstuk 1: hoofdpersoon krijgt te horen dat kind dood is, eindigt met een zin als:) Het voelt alsof er iets kapot gaat, alsof alles ophoudt te bestaan. - (hoofdstuk 2, eerste zin:) Het gezang wordt door de wind aan flarden wordt gescheurd en ik voel de starre lijfjes van dochter A en zoon B die tegen mijn lichaam worden gedrukt, maar ik zie alleen nog maar het kistje dat op een meter voor me onder de grond en uit mijn leven verdwijnt. Juist doordat je als lezer duidelijk een paar dagen tot een week mist, geeft dat een heel kil gevoel, alsof er inderdaad iets qua gevoel kapot is gegaan en de hoofdpersoon die dagen op een automatische piloot heeft geleefd, want hoe zouden die enorm heftige dagen anders niet het beschrijven waard kunnen zijn? Je hoeft vaak niet zoveel uit te leggen over verdwenen tijd. Een hoofdpersoon kan in het eerste hoofdstuk in de kerk staan en met haar grote liefde trouwen, en in hoofdstuk 2 kun je beginnen met dat ze de afwas doet, haar trouwring in het sop valt en ze bedenkt dat ze na 2 jaar huwelijk nog steeds niet is aangekomen maar alleen maar is afgevallen - en dan in een ruk door naar hoe ze nog steeds geen kinderen heeft en hoe verschrikkelijk ze dat vindt. Twee jaar in twee zinnen en dan ook nog eens op zo'n manier dat de lezer zelf meteen denkt 'wow, twee jaar lang zwanger proberen te worden, lijkt me zwaar maar als dat het enige is wat je van die twee jaar onthouden hebt, dan ben j ook wel een beetje obsessief, ben benieuwd hoe je man daar in staat - ha, toevallig daar komt hij net binnen! :D Dus om een lang verhaal kort te maken, mijn strategie is eigenlijk om een hele reeks korte verhalen te schrijven (1000-2500 woorden per stuk) en die aan het eind als hoofdstukken op de juiste volgorde te zetten, heel minimaal verbindingsstukjes te schrijven en juist ook regelmatig het gebrek aan verbindingsstukken tussen die hoofdstukken gebruiken om de lezer een bepaald gevoel te geven. Het voorkomt bij mij dat ik te veel afdwaal (als er aan het eind een nutteloos hoofdstuk in blijkt te staan, gooi ik dat gewoon weg) en doordat ik niet chronologisch schrijf voorkom ik ook dat ik van elke minuut probeer te verklaren waarom die bestaat. ;)

Hekate, dank je! Schlimazlnik, dat is nog wel een idee om de hoofdstukken als afzonderlijke korte verhalen op te zetten! En dan hopen dat ik die met oefening steeds langer kan maken zonder het overzicht te verliezen. MvM :D Leuke voorbeelden. Wel grappig dat je het een plicht noemt, of dat het zo vaak aanvoelt, om alle handelingen op te moeten schrijven. Dat is precies hoe ik het ervaar, ik doe het met tegenzin. En achteraf lees ik het en voel ik ergens wel dat het oeverloos saai is geworden, maar zie op dat moment niet meer wat er nou precies aan schort. Blijkbaar heb ik dan met tegenzin een heleboel geschreven wat ik beter niet had kunnen doen :confused:

Precies wat jij beschrijft herken ik enorm Anna, plus dan nog het gevoel waarbij je op driekwart van het verhaal zeker weet dat het waardeloos is, al het voorgaande. Advies heb ik niet, het blijft lastig.

Heel herkenbaar Anna. Ik heb altijd een idee voor een verhaal, begin dan te schrijven en heb geen idee waar het heen gaat. Na verloop van tijd moet je dan zorgen dat alles klopt en dat valt niet mee. Schema's doe ik niet aan, wel eens geprobeerd, maar dat werkt voor mij niet. Als het verhaal 'af' is ga ik herschrijven, zorgen dat alle losse eindjes vastzitten en schrappen. Vooral schrappen! Heel veel overbodige informatie, verhaallijnen die niet ter zake doen, verhaallijnen die niet kloppen. Noeste arbeid is het. En wat ook heel belangrijk is, als je verhaal af is moet je het echt een tijdje wegleggen, zodat je er met een frisse blik naar kunt kijken.

Ceridwen :( maar jij schrijft ook nog steeds, dat is op zichzelf heel hoopvol :) Naiche, ja herkenbaar. Wegleggen als het af is vind ik moeilijk. Ik geef vaak toe aan de drang om meteen weer te gaan herschrijven (want hfd 1 is toch alweer een tijdje geleden dat ik het las), met als gevolg dat de heldere blik die ik bij korte verhalen krijg, bij lange verhalen niet komt, tenzij bij afzonderlijke hoofdstukken, maar dat is niet genoeg om het geheel tot een geheel te krijgen.

Hoi Anna, ik ben al gelijk begonnen met het schrijven van lange verhalen, maar de punten die je opnoemt herken ik wel. Het is inderdaad zo dat de spanningsboog een beetje kan inzakken, maar is dit erg? Een lezer heeft af en toe ook een rustpunt nodig waarop hij/zij gewoon kan genieten van de "mentale reis" door je boek. Ik denk dat constante spanning de lezer een benauwd en onrustig gevoel geeft. Daarom zijn momenten die lage spanning hebben noodzakelijk, vind ik. Ik schrijf zelf al sinds mijn 9e, ben nu 21, maar heb ondertussen ook wat dingetjes geleerd om de punten die jij opnoemt voor mezelf op te lossen. Bijvoorbeeld: *je hoeft niet alle zinnen uit het verhaal uit je hoofd te kennen, maar de grote verhaallijn zou wel handig zijn. Schrijf alle punten die belangrijk zijn apart op. Chronologisch en met benaming van hoofdstuk - personen - voorwerpen - alles dat jij belangrijk vind. Streep ze af wanneer je voorbij een punt bent, zo krijg je orde in de chaos. Zorg sowieso dat je een begin en een einde hebt aan je verhaal. *Schrijf je verhaal vanuit de losse pols. Schrijf vanuit je gevoel en je gedachten, denk niet teveel na over wat je schrijft, dat kan naderhand. Zet voor jezelf een doel in het verhaal: Vandaag schrijf ik tot dit punt. Zoek een punt in het verhaal, baseer het niet op tijd, want dat is beklemmend. Zoek een comfortabel punt waarbij jij het gevoel hebt dat je de volgende dag/week weer gewoon verder kan schrijven. *Lees het geschreven stuk opnieuw na 1 maand sinds de beschrijving. Dan heb je er in die tijd goed over na kunnen denken. Lees de stukken hard op voor en schrap alles dat je niet vind passen. Lees je stuk niet gelijk na het schrijven nog eens door! Het is mijn persoonlijk ervaring dat je dan té subjectief bent tegenover je eigen geschreven stuk. Dit is natuurlijk mijn eigen mening, het kan per persoon verschillen. *Ik heb soms ook wel eens last van een schrijvers blok. Wat ik dan doe is nieuwe inspiratie zoeken. Mijn inspiratie haal ik uit muziek, dus ga ik op zoek naar nieuwe muziek dat me weer op boek ideeën kan brengen. Wat is jouw inspiratiebron? Zorg hiermee dat je schrijversblok verdwijnt! Dit is hoe ik ermee omga. Hopelijk helpen de voorgaande tips ;) Liefs Suzanne

Het hangt er sterk vanaf waar de spanningsboog inzakt Earthlady. En hoe diep ie wegzakt. En voor mij: hoe hard baal ik van mijn eigen verhaal. Hoeveel tijd krijg ik om te twijfelen. Is dat einde idd zo vergezocht (mijn grote valkuil). Als ik het anders maak, is het verhaal dan nog wel de moeite waard? Hoe langer de herschrijf duurt, door wat voor omstandigheden ook (meestal gezin en zorg), hoe meer ik me ga afvragen wat ik nu in **naam geschreven heb. Een maand wegleggen is een goed idee, maar die maand worden er ook wel eens twee, en dan drie, en dan vier en uiteindelijk wordt het -voor mij althans- heel zwaar om het dan nog op te pakken en af te werken. Ja, ik schrijf wel door Anna, omdat ik me vastklamp aan het gevoel van opwinding dat ik bij de synsopsis had. Of dat terecht is of niet, daar hoop ik komend jaar achter te komen.

Hij is al eerder genoemd, maar ik vind ook de snowflakemethode ont-zet-tend handig om een lang verhaal met de nodige karakterontwikkelingen en perspectieven goed vorm te geven. En een leuke bijkomstigheid is dat je meteen een goede samenvatting hebt liggen. Om het overzicht te houden, werk ik met een uitgebreid schema per scene en een tijdlijn. Het is idd praktisch ongemogelijk om alle zinnen te onthouden, maar die van een hoofdstuk gaan nog wel. En ach, als ik dan een hoofdstuk verder ben, vind ik het niet zo erg meer om het vorige hoofdstuk te vergeten. Ik heb mezelf aangewend om niet meteen te gaan herschrijven als ik teruglees (tenzij de zinnen heel krom zijn). Na een aantal hoofdstukken doe ik dat in één keer. Op die manier kan ik ook beter zorgen dat al die losse scenes een geheel worden. Veel succes!

Earthlady, leuk dat je je ervaringen deelt. Denise, dus jij herschrijft na een aantal hoofdstukken. Dat kan ik ook wel eens proberen. Herschrijf je dan steeds alleen die paar hoofdstukken, of als je nieuwe hfd hebt geschreven en die wil herschrijven begin je dan weer helemaal aan het begin? (herschrijf je dus het begin voor de 2e keer en het deel erna voor de 1e keer)

leuke vraag ik heb ook niet echt de concentratie om me op één lang verhaal te storten. dus krabbel ik tussendoor een column of een gedicht.