Films kijken beïnvloed manier van schrijven?

Ik ben absoluut geen filmliefhebber (kijk vrijwel alleen wat er toevallig op tv komt) en in mijn verhalen komt doorgaans veel meer dialoog dan beschrijving voor, dus ik denk dat dit onzin is. En er zijn toch ook films waar juist weinig in gesproken wordt?

Ik zie de link ook niet. De laatste tijd heb ik veel films gekeken, maar ik moet mezelf vaak min of meer dwingen dialogen te schrijven. Films beïnvloeden mijn manier van schrijven niet. En dat is maar goed ook, want de meeste films vind ik slaapverwekkend, vaak letterlijk. :rolleyes: :D

Ik denk niet dat er enig verband is. Zowel dialogen als je omgeving (be)schrijven zijn gewoon technieken die je jezelf moet aanleren.

Toch vind ik het zo gek nog niet. De een is nu eenmaal meer visueel ingesteld dan de ander. Ik kijk trouwens graag films, en ik zie graag voor me wt ik schrijf. Er draait een film in mijn hoofd, en dat schrijf ik op. Daarna is het een kwestie van polijsten, dat heeft weinig meer met film te maken.

De een is nu eenmaal meer visueel ingesteld dan de ander.

Uiteraard, maar ik zie niet in wat dat met dit onderwerp te maken heeft. Ik ben niet erg visueel ingesteld dus ik breng eerder andere zintuigen naar voren in beschrijvingen, en ik hoor mijn personages eerder spreken dan dat ik ze voor me zie, en dat is misschien ook wel de reden dat ik geen geld zou uitgeven om in een bioscoopzaal te gaan zitten, maar door al dan niet naar films te kijken gaat dat toch niet veranderen?

Ik denk juist dat films weinig dialoog kennen. In bijvoorbeeld sitcoms en soaps zit veel meer dialoog (en verder bijna niks). Om wat je in een film meemaakt echt goed in tekst om te zetten, heb je juist heel veel beschrijving nodig. In de tijd van de stomme film had je "tekstframes" waarin stukken dialoog staan. Als je zo'n film kijkt, kan het alleen maar opvallen dat er vrij weinig tekstframes zijn en het overgrote deel van het verhaal in beelden (beschrijvingen) wordt verteld.

Ik ben ook een groot filmliefhebber, maar moet zeggen dat ik niet echt het idee heb dat dat invloed heeft op mijn schrijfstijl. Al moet ik zeggen dat dialogen schrijven mij gemakkelijker afgaat dan beschrijvingen geven. Dat komt echter omdat ik vooral uitga van mijn personages en hun gevoelens. In dialogen kan ik hun karakters en emoties veel beter kwijt, waardoor het schrijven daarvan voor mij veel 'natuurlijker' aanvoelt. Een dialoog heb ik dan ook vaak in één of twee pogingen op papier. Op beschrijvingen van landschappen of kamers moet ik veel meer zwoegen. Daar blijf ik mee worstelen en ik kan er eindeloos ontevreden over zijn. Dit heeft echter meer te maken met mijn aanleg, dan het feit dat ik regelmatig een filmpje opzet.

Er is film, maar er is ook toneel, en dat is veel ouder dan de film. In mijn dialogen (soms pagina's lang vanwege de verschuivingen en de ontwikkelingen die erin vervat zitten) ben ik eerder toneelmatig dan filmmatig bezig. De plot op zich is filmmatig.

Ik vind het moeilijk om precies uit te leggen wat ik bedoel. Als je veel films kijkt ben je die manier van verhaal vertellen gewend. Zeker voor veel films van tegenwoordig geldt: veel gebeurtenissen in een korte tijd. Beschrijvingen vertragen een verhaal. Om een verhaal vlot te houden gebruik je dan veel dialogen en alleen een aantal essentiële beschrijvingen. Tja, het blijft een beetje vaag. Misschien gaat het hier om dezelfde soort link als tussen videospelletjes en agressiviteit. Op de één is dit wel van toepassing en op de andere niet. Misschien is het toch logischer dat het puur aanleg is. Als ik boeken lees vind ik de dialogen zelf meestal het interessants. Dus, ik heb een voorkeur voor dialoog en schrijf daarom zelf ook meer dialoog. @ Hekate Goed punt, er zijn inderdaad ook veel films waar juist weinig in gesproken wordt… Misschien moet ik mijn stelling wat specifieker maken; het gaat om de films van tegenwoordig; films waarin veel gebeurd in weinig tijd. Ik bedoel dus niet; wie veel films kijkt, schrijft makkelijker/meer dialogen, omdat in films wordt gesproken. Films zijn een andere manier van verhaal vertellen en dit kan misschien invloed hebben op de manier van verhaal vertellen met schrijven. Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik mezelf in de knoop praat, haha. Maar goed, jullie herkennen het niet. Daarentegen zelfs. Hekate en Schrijfwijf ervaren juist het omgekeerde. @Schrijfwijf Vind je de meeste films slaapverwekkend? Dat is jammer. Ik kan echt genieten van een goede film en ik vind dat er zat goede films zijn. Vooral mind-fuckers zijn leuk. Maargoed, dat was even off-topic @ Graylorne Jij denkt dat het om techniek gaat. Daar kan ik mij ook in vinden. En omdat ik een voorkeur voor dialoog heb (aanleg) beheers ik die techniek beter dan voor beschrijvingen. Tijdens het schrijven wil ik mijn sterke kant gebruiken en schrijf dus onbewust meer dialoog dan beschrijvingen. Dat klinkt best logisch. @ Schlimazlnik Ik bedoel ook niet dat films je schrijfstijl beïnvloeden, omdat er in gesproken wordt/door de tekst. Sorry, ik heb de link tussen film en het schrijven van dialoog niet helemaal goed uitgelegd. Het gaat om het verschil in manier van een verhaal vertellen. Een boek lees je meestal niet uit binnen 1,5 uur. In films wordt wel een heel verhaal verteld in 1,5uur. Een boek heeft dan meestal meer diepgang, extra kleine verhaaltjes, etc. Een film blijft bij de essentie. Nu vroeg ik mij af. Kan het zo zijn dat als je veel films kijkt, en je dus aan die manier van verhaal vertellen gewend raakt, dit invloed heeft op je schrijfstijl. Dialogen (als het geen gewauwel is) maken in mijn ogen een tekst vlotter. Beschrijvingen vertragen juist de boel. Door veel films te kijken wil je sneller een complex verhaal vertellen. Maar zoals ik al zei, volgens mij heb ik een nutteloze discussie gestart. Voor de één is iets wel van invloed en voor de andere niet. :) Toch stiekem een beetje jammer dat niemand ook dit maffe idee had.

Toch stiekem een beetje jammer dat niemand ook dit maffe idee had.

Ik heb wel eens nagedacht bij hoe mijn verhalen eruit zouden zien als ze worden nagespeeld. Mijn eerste boek zou goed een Nederlandse film kunnen zijn, voor een gedeelte misschien opgenomen in China, maar zonder waanzinnige special effects. Mijn tweede boek zou niet anders dan in Hollywood gemaakt kunnen worden, met veel visuele overdondering. Terwijl mijn laatste boek heel goed een toneelspel zou kunnen zijn, dat zich afspeelt op een paar vierkante meter en waarbij het, inderdaad, draait om bijna alleen dia- en monoloog. Het is wel zo dat ik vroeger meer films keek dan tegenwoordig, maar of dat daar invloed op heeft? Ik denk dat het voornamelijk afhangt van het verhaal dat je wil vertellen.

Toevallig citaat van de dag op SchrijvenOnline:

De film heeft mijn manier van schrijven sterk beïnvloed. Ik beschrijf bijvoorbeeld een telefoontoestel en vijftig pagina's verder wordt door die telefoon een jobstijdig meegedeeld… dat is een typische filmische opbouw. — Anton Koolhaas

I @Schrijfwijf Vind je de meeste films slaapverwekkend? Dat is jammer. Ik kan echt genieten van een goede film en ik vind dat er zat goede films zijn. Vooral mind-fuckers zijn leuk. Maargoed, dat was even off-topic

Ah, ik had het duidelijker moeten zeggen... De films die we de laatste tijd hebben gezien waren slaapverwekkend... Maar dat zijn films die op tv komen en op dit moment komt er weinig goeds langs. Van goede films kan ik ook genieten en ik heb ook zeker wat favorieten. Ja, ik weet het: totaal off topic. :D

Ik weet niet wie Anton Koolhaas is, maar zou die man werkelijk nog nooit van Chechov's gun gehoord hebben? En Tsjechov was voor zover ik weet toch echt een schrijver en geen filmregisseur ... :\\

Ik kan me niet voorstellen dat films en tv *geen* invloed hebben op mijn schrijfstijl. Ik kijk heel veel films en series en kan echt genieten van kwaliteitsseries als Dexter, de 'reimagined' Battlestar Galactica, 30 Rock, House... Vaak genoeg zit ik te kijken en denk ik: die stijl, die dialoog, dat moment, zoiets wil ik ook in mijn verhaal gebruiken! Heerlijk!

Ik denk wel dat mijn schrijfstijl beinvloed wordt door het kijken van films. Natuurlijk ligt het eraan, wat voor films je kijkt en waar je over schrijft. Als dat in dezelfde soort categorie is, is het niet gek als je dingen uit de film gebruikt (uiteraard niet kopiert).

Hier nog een lezer; ik kijk geen tv (heb niet eens kabel) en kijk met mate films. Toch trekken verhalen in mijn hoofd in korte beelden voorbij, en probeer ik de blik van de lezer af en toe ook als een camera te laten inzoomen / verplaatsen. Dus ja, films hebben zeker invloed op mijn schrijfstijl, maar toch niet zoveel als boeken dat hebben. Dat mijn verhalen voor het overgrote deel uit dialogen bestaan, wijt ik ook meer aan theaterstukken en boeken (Jane Austen, anyone?) dan aan films. Een doorsnee film bevat nl. veel visuele informatie, landschappen, interieurs etc.; filmhuis- en BBC-films nog meer dan Hollywood-producties. Invloed van films zou m.i. dus niet noodzakelijkerwijze tot meer dialogen hoeven leiden. Het blijft volgens mij de voorkeur van de auteur die bepaalt waar hij/zij de nadruk legt.

Een verhaal speelt zich altijd als een film in mijn hoofd af. Als ik een idee heb, weet ik precies hoe de karakters eruitzien en de locaties en dergelijke en voor mij is het dan de kunst om het netjes op papier te krijgen. Ik kijk in regelmaat films, maar prefereer boeken. Details natuurlijk en je eigen fantasie gebruiken. Ik zit dan altijd zo in mijn eigen wereld. Ik hou van dialogen en de beschrijvingen, en ik gebruik eigenlijk altijd de combinatie. Niet extreem veel dialogen maar ook niet extreem veel beschrijvingen. Wat voor mij een puntje is om op te letten, is dat ik sommige dingen te snel laat verlopen, en ik denk dat het feit dat ik ook wel een aardige filmliefhebber ben, dat dat er misschien wel mee te maken heeft. Omdat in films toch alles sneller verloopt. Maar als ik dat merk ga ik gewoon weer wat boeken lezen en dan trekt dat al gauw weer weg.

Interessant onderwerp... Ik had onlangs een gesprek met Mike Langeveld (die acteert en momenteel zelf aan een filmproductie werkt), hij had werk van mij gelezen en merkte op dat het erg filmisch geschreven was. Mijn voornaamste inspiratiebronnen zijn films. Dus ja, ik denk dat daar in mijn geval wel een verband tussen is. Als ik lees of schrijf zie ik het verhaal ook voor me alsof het een film is in mijn hoofd.

Volgens mij beïnvloedt alles uit je omgeving je manier van schrijven. In films worden dialogen, net als in boeken, geconcentreerd weergegeven. Het grootste deel van de overbodige blabla wordt weggelaten. Een interessante oefening is om een - deel van een - dialoog uit bijvoorbeeld een film letterlijk op papier te zetten. Eenmaal ontdaan van het visuele aspect, merk je pas hoe droog en soms onbegrijpelijk of weinigzeggend een gesprek is. Je mist de grijns, de cynische blik, het bijna onmerkbare gepluk aan een loszittend draadje, het gezicht dat met gesloten ogen de warmte van de zon opvangt of het gedraai aan een haarlok terwijl iemand juist het tegenovergestelde zegt van wat hij doet. Daarna probeer ik in de dialoog op papier, eenzelfde sfeer op te roepen als ik eerder in de film heb gezien – en uiteraard alles proberen in balans te houden. Het moeilijkst aan schrijven vind ik, juist omdat je dat visuele aspect mist, nog wel de beelden van het verhaal, welke zich helder in mijn hoofd afspelen, zo duidelijk mogelijk verwoord op papier te krijgen. Het (op deze manier) bekijken van films beïnvloedt dus wel degelijk mijn manier van schrijven. Franse films hebben mijn voorkeur.