Geen afbeelding
Vlinder1982

Lid sinds

15 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Een waargebeurd verhaal schrijven.

 5 juni 2009 - 13:42
Ik wil een boek gaan schrijven over het ongeluk van mijn zoontje en wat er daarna allemaal bij kwam. Maar ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen, en wel of niet alle details noemen? Ook weet ik niet zo goed of ik voor het beste voor het ongeluk kan binnen of het moment van het ongeluk. En in vt of tt? *Pascal is 17 Augustus 2005 toen mijn vader aan het oppassen was in de vijver naast het huis van mijn vader gevallen, toen ik tuis kwam fietsen met me andere dochtertje zag ik hem liggen in de vijver. We hebben hem er uit gehaald en me vriend ging reanimeren, en ik heb de ambulache gebeld. Hij is met de trauma helikopter naar het ziekenhuis gebracht, en daar na 2,5 week coma overleden. In tussen tijd, als hij in het ziekenhuis ligt, komt het AMK in het ziekenhuis iemand van de buren heeft gebeld. Amk schakeld kinderberscherming in, die komt net na het overlijden van *Pascal bij ons thuis terwijl we de begravenis aan het regelen zijn, na de begravenis komt hij weer. Ik moet met spoed met de kinderen bij me ouders uit huis (waar ik woonde vanaf dat ik gescheiden was) 7 dagen na de begravenis moet ik verplicht met me 2 dochtertje naar een crissisopvang. En gaat het uit met me vriend. Daar hebben we 7 maanden gewoont. Als ik daar niet heen zal gaan, zouden ze de kinderen uit huis halen. Toen we een eigenhuisje hadden hebben we 2 maanden in beilen in een gezinskliniek gezeten, maandag daarheen en vrijdag terug naar huis en daarna mocht ik met me kinderen naar mijn huisje. Ondertussen stonden de meisjes nog wel steeds onder toezicht van jeugdzorg. Die kwamen eens in de paar maanden langs kijken. dat ging goed en leer een andere jongen kennen, we zijn erg gelukkig met elkaar en besluiten dat we samen een kindje erbij willen. Het gaat erg goed, in Januari 2008 zegt de gezinsvoogd dat ik de kinderen goed verzorg en dat ze de ots wil laten stop zetten. 3 Maart wordt ons zoontje thuis geboren, hij ademt niet, en moet met spoed naar het ziekenhuis, diezelfde nacht door naar een ander ziekenhuis, aan de trilbeademing. na 8 dagen kon hij weer naar een ziekehuis dichterbij. Maar dan als hij opknapt en bijna naar huis mag, staat daar de kinderberschrming weer op de stoep. er is een nieuwe melding (zelfde buren) gemaakt en ons zoontje moet verplicht in het ziekenhuis blijven. Ook al is hij beter hij mag niet naar huis. een dag later gaat weer de bel, 3 man jeugdzorg en 2 man politie komen me meisje van toen 3 jaar ophalen, door de melding die overgens niet eens gecontroleerd is worden alle kinderen met spoed uithuis gepleets op een geheime locatie, me andere dochtertje wordt van school gehaald en we mogen geen afscheid nemen. Tijdens de rechtzaak krijgt jeugdzorg gelijk van de rechter en ook ons zoontje moet naar een pleegezin, hij wordt in het ziekenhuis opgehaald en wordt ook naar een geheime locatie gebracht. 4 weken horen we helemaal niks meer. Daarna mogen we de kinderen opzoeken op het kantoor van jeugdzorg 1 uurtje in de 4 weken zien we onze kinderen. pas na 5 maanden mogen we weten waar ze nu wonen. Na 6 maanden wordt het verlengt ondanks alle bewijzen van onze kant dat het leugens zijn. We mogen de kinderen dan 2 uur in de 4 weken zien bij de pleegouders thuis. Nu mei 2009 is het nog steeds zo. Jeugdzorg blijft winnen en de kinderen blijven uithuis. We mogen ze nog steeds 2 uurtjes per 4 weken bezoeken. Dit is in grote lijnen waar het boek over gaat. Groetjes, Diana

Geen afbeelding
tantebetje

Lid sinds

16 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 5 juni 2009 - 18:29
Diana, wat een vreselijk verhaal. Lijkt me een heel goed idee om het allemaal eens op te schrijven. Maak je om te beginnen geen zorgen over tt of vt of zo. Het belangrijkste is eerst: zet het op papier (of op schijf natuurlijk, maakt niet uit). Om te beginnen schrijf je zo'n verhaal voor jezelf en dan maakt het niet uit of er spel- of stijlfouten in zitten en welke namen je gebruikt. Dat kun je later allemaal nog veranderen. Je zult waarschijnlijk merken dat het je helpt om het opgeschreven te hebben. Je kunt er beter mee omgaan, er rustiger naar kijken. En dan is het moment aangebroken om het verhaal te gaan herschrijven tot iets dat ook voor anderen interessant is. Maar eerst: schrijf het op. Ik wens je veel succes en sterkte.

5 juni 2009 - 14:17
Jee Diana, wat een heftig verhaal. Het is niet helemaal een rechtstreeks antwoord op je vragen, maar als ik je vragen en je verhaal zo lees, zou ik je adviseren om eerst gewoon geheel op je eigen manier het hele verhaal op te gaan schrijven. Zonder na te denken over de leesbaarheid, waar te beginnen, hoeveel details je wilt geven. Het hele verhaal van je af schrijven. Als je het idee hebt dat je alles hebt vertelt en je wilt er nog steeds verder mee, je wilt nog steeds dat er een boek komt, dan kun je het verhaal gaan structureren: wanneer is precies wat gebeurd, in welke volgorde en opzet wil je het boek gaan schrijven, hoe gedetailleerd, etc. Bij dat proces zou je eventueel hulp kunnen vragen van iemand die verstand heeft van schrijven. Of niet natuurlijk, als je het alleen wilt doen. Wel kunnen meelezers of proeflezers zinvol zijn. Misschien kun je op deze manier een verwerkingsproces doorleven en tegelijkertijd een product als eindresultaat neerzetten. Ik hoop dat je iets hebt aan het bovenstaande. Veel succes met het schrijven. Ik krijg een flinke knoop in mijn buik als ik lees wat je vertelt over je uithuisgeplaatste kinderen en Jeugdzorg. Je zit er nog midden in. Ik wens je daar heel veel sterkte bij.

Geen afbeelding
ludieke

Lid sinds

15 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 5 juni 2009 - 14:18
Dit is een heftig verhaal. Als je het zou gaan publiceren kun je het beste verzonnen namen gebruiken maar zover is het nog niet. Begin gewoon te schrijven, het is nog geen boek. Het is nu nog je verdriet verwerken en dan helpt het je misschien als je het van je afschrijft. Probeer iedere dag iets op papier te zetten en neem er de tijd voor. Later kun je zelfs overwegen om iemand in te schakelen die er een goed verhaal van kan maken. Je zit er zelf nu nog midden in en kan niet genoeg afstand nemen. Veel sterkte!

5 juni 2009 - 14:19
Tantebetje, volgens mij zeggen we hetzelfde, denk je ook niet? Jij bondig en kernachtig, ik met een beetje meer blabla. Mooi.

Geen afbeelding
jacobjanvoerman

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 5 juni 2009 - 14:21
Welkom. Ik heb niet zo de antwoorden voor je. Heftig wat je beschrijft. Ik denk dat veel van je vragen afhangen van de rden waarom je het boek wil schrijven.Wat is het verhaal achter het verhaal dat je kwijt wil? Er is pas veel geschreven over plot, thema, premisse etc. (zoek het onderwerp: de plot, hoe kom je er tot?) Je kun al lezende hier veel over vinden. Als je die vragen voor jezelf gaat beantwoorden, komen er volgens mij vanzelf een aantal antwoorden op je vragen. De vragen die overblijven zijn dan ook preciezer en er zijn hier veel mensen die je daarbij goed kunnen helpen. Ik wens je succes.

Geen afbeelding
DACS1973

Lid sinds

15 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 5 juni 2009 - 15:32
Wat is het doel van je boek? Om het 'van je af te schrijven'? Om andere ouders bewust te maken? Een andere reden? EDIT: ik lees het antwoord in jouw voorstel-topic.

Geen afbeelding
tantebetje

Lid sinds

16 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 5 juni 2009 - 14:25
Afieke, volgens mij zeggen we alledrie hetzelfde, Ludieke ook. Wat Diana beschrijft, is mij niet overkomen, maar ik ben er altijd bang voor geweest. Boze tongen kunnen heel veel schade aanrichten.

5 juni 2009 - 15:02
Wat verschrikkelijk Diana. Wanneer je zulk intens verdriet beleefd kunnen denkelijk alleen lotgenoten, ouders die eenzelfde catastrofe hebben meegemaakt en in zo’n nachtmerrie zijn verzeild geraakt, zich enigszins inleven in hetgeen jij voelt. Ik vind het erg moedig dat je over die verschrikkelijke pijn, die je ongetwijfeld - zelf vier jaar later - ondergaat, een boek wilt schrijven. Hoe pak je dit aan? Ik ben een man en ik kan je mijn zienswijze geven, maar die zal waarschijnlijk totaal anders zijn dan dat wat een moeder ervaart, maar het frame van het boek is technische gezien ongeveer hetzelfde. Naar ik aanneem heb je alle herinneringen en flarden van herinneringen aan Pascal niet alleen in je hoofd opgeslagen, maar ook op papier gezet. Zo niet dan zou ik me kunnen voorstellen dat je daarmee begint, dit is als het ware de research voor het boek. Daarna zou je een verhaallijn uit kunnen stippelen. Waar begin ik mee, hoe rolt het verhaal zich af en waar wil ik eindigen? Wat ik voorstel is in beginsel de gebeurtenissen van het begin af aan op te schrijven. De emotie die je onderging toen je in verwachting van Pascal was. De geboorte waarbij hij fysiek – buiten je lichaam – deelgenoot werd van je gezin. De reacties van de andere kinderen. De emoties die je onderging bij zijn voeding, de eventuele band die hij teweegbracht tussen de partner, je kinderen, de grootouders etc. De toekomstdromen die je van je kindje had. De heerlijkheid van het wezentje waar jij de verantwoording droeg en het beschermende oergevoel die het waarschijnlijk bij je heeft opgeroepen. Dan komt de verschrikkelijke dag, het schuldgevoel dat ongetwijfeld bij je heeft geleefd, de woede en het verwijt, de troost die je bij elkaar zocht en de troost die je ook zelf moest bieden aan je naasten. Kortom, alles wat je maar in herinnering schiet en alle emoties die je hebt gevoeld. Wanneer je al deze elementen hebt opgeschreven zou je je met de verhaallijn bezig kunnen houden en een plan kunnen opstellen waarmee je je boek wilt eindigen. Of je ook het spirituele element van het hiernamaals in het boek wilt brengen en de gevoelens die je daarbij hebt. Hierna zou ik me pas met het tweede deel van het boek bezighouden en alle sores welke je hebt meeegemaakt met de kinderbescherming en de jeugdzorg. Ik zou dat apart behandelen, a.h.w. als een tweede boek. Gelet op het feit dat deze problemen aanvingen na het overlijden van Pascal, zou je dat later kunnen samenvoegen - achter elkaar kunnen zetten – of als een deel 2 in het boek kunnen voegen. Veel succes Diana

5 juni 2009 - 15:00
Klopt, ik zag later Ludiekes reactie ook. Ik zit vanuit mijn werkveld vaak tussen de hulpverlening van Jeugdzorg en de ouders in. Ook heb ik vijf pleegbroertjes en -zusjes, voor wie ik blij ben dat ze niet meer bij hun ouders wonen. Elke situatie is anders. Erg ingewikkeld vind ik, en afschuwelijk als je zelfs kunt aantonen dat je kinderen onterecht van je worden afgenomen. Brr.

Geen afbeelding
tantebetje

Lid sinds

16 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 5 juni 2009 - 15:15
Brr, inderdaad. Weet je nog dat gedoe met dat incestnetwerk in Noord-Frankrijk? Die mensen hebben jarenlang in de gevangenis gezeten terwijl ze konden aantonen dat ze het niet gedaan konden hebben. En allemaal door de verhalen van één vrouw. Tegen zulke mensen kun je je nauwelijks beschermen, als in het systeem geen goede bescherming daartegen is ingebouwd. Dit soort dingen gebeuren maar al te vaak. En tegelijkertijd gebeurt het omgekeerde: kinderen krijgen niet de bescherming die ze wèl nodig hebben. Ingewikkelde materie! Inderdaad: iedere situatie is anders. Ik denk dat het hoe dan ook goed is, als je in zoiets verzeild bent geraakt, om het op te schrijven.

Geen afbeelding
Wil K.

Lid sinds

16 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
 5 juni 2009 - 15:42
Diana, ik sluit me bij de eerdere reacties aan. Waarschijnlijk kun je pas aan het echte boek beginnen nadat je alles eerst van je hebt afgeschreven. Om een goed boek te kunnen schrijven zul je je eigen teksten ook kritisch moeten kunnen beoordelen. Er van een afstandje naar kijken als het ware. Nu zit je nog middenin het verwerkingsproces. Schrijf vellen vol, waarbij de stijl (nog) niet zo belangrijk is. Die aantekeningen en gevoelens kun je later gebruiken in het boek. Zelf heb ik nog nooit een boek geschreven hoor, ik begin ook nog maar pas. Maar van alles wat ik nu in mijn computer heb opgeslagen, zal ik wel het een en ander kunnen hergebruiken. Ik wens je heel veel sterkte!

Geen afbeelding
Suma

Lid sinds

17 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 5 juni 2009 - 16:05
Diana, wat een ellende zeg. Ik kan me voorstellen dat je dit niet zomaar 1-2-3 verwerkt hebt. Daar gaan jaren overheen. In de tussentijd zou ik een vorm van dagboek, aantekeningenblok overal aantekeningen van maken en het bijhouden. Dat kan ook op de pc maar een blok ligt gemakkelijker naast je op de bank of in een stoel. Dan kun je daar je gedachten op paier zetten zonder eerst naar de pc te moeten lopen. Alle gedachten opschrijven, naderhand pas gaan ordenen. Onderwerp bij onderwerp. Dan maak je een horizontale tijdsbalk met de datums naast elkaar. Die kun je dan weer invullen vanuit je aantekeningen. Langzaam maar zeker ga je gerichter denken over alles, maar verwerkt heb je het nog niet. Dat kan misschien gebeuren als je een boek gaat schrijven, als er wat meer tijd overheen is gegaan. Je emoties spelen nu nog de baas. Dan kan het niet zo goed opgeschreven worden, dan komt er allen boosheid op te staan. Dat wil je niet als je het boek na een tijd nog eens zou lezen. Zo ver is het nu nog niet, je hebt een soort van rust nodig, je verdriet een plekje geven, je gedachten van je afschrijven. Ik wens je, net zoals iedereen hierboven al, heel veel sterkte en heel veel succes. :thumbsup:

Geen afbeelding
Ceridwen

Lid sinds

18 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 5 juni 2009 - 17:58
Ach Vlinder, wat een verhaal. Heel treurig, heel verdrietig. Ik kan me goed voorstellen dat je niet weet waar je moet beginnen. Het is onder normale omstandigheden al moeilijk om met een nieuw boek te starten, laat staan als het zoveel is en zo dicht bij je ligt. Wat ik zou doen is scenes schrijven (maar dat wil niet zeggen dat jij het zo moet doen, iedereen moet de manier vinden om waarin hij het makkelijkste werkt). Een scene over hoe het was toen je zoontje nog leefde, als je dat op een zeker moment aankan. Eén scene over hoe het voelde om voor het eerst in een leeg huis te komen. Een over hoe boos je bent op je ex, op wie dan ook, als je een keer heel boos bent. Eén over hoe lief je kinders zijn, of hoe het voelde om ze voor het eerst weer te zien. Dan kan je al die brokken kwijt en houdt je toch de regie over je emoties. Want eerlijk gezegd lijkt dat me nog het moeilijkste. Tegelijkertijd denk ik ook dat het heilzaam kan zijn, woorden zoeken bij je gevoelens en je verdriet, maar ook woorden voor je kracht en je doorzettingsvermogen. Uiteindelijk werk je zo wel naar een boek toe, omdat je de scenes steeds dichter naar elkaar toe kan schrijven, eigenlijk als een soort puzzel, tot het past en een geheel is. Het is een hele opgave, je leven en je voornemen. Ook ik wens je veel sterkte, en goede dingen in je toekomst.